Voor ik doorga met mijn ronde, vraag ik of er iets is wat ik voor haar kan doen. Ze kijkt me afwezig aan. ’Kind, schrijf me een gedicht. Schrijf me iets wat me gelukkig maakt.’ Ik weet even niet of ik haar wel goed heb verstaan en vraag om bevestiging. Stamelend vraag ik waar ze dan wil dat ik over schrijf.
Ik heb machines gezien, die het leven aan lichamen opdrongen, die liever weg hadden willen zijn.
Dag in dag uit lacht ze de tijd sierlijk weg. Ze gaat snel achteruit, maar de vonk in haar ogen lijkt onveranderlijk. Iedere middag, na de visite, ga ik even bij haar zitten. Ze voert me mee in haar rivier rijk aan wijsheden over het leven.
Haar ouders zijn er niet bij. Die leven niet meer. Haar broer Joseph heeft haar meegenomen. Hij maakt zich zorgen om de vlekjes op het bovenlichaam van zijn kleine zusje.
