Steven van Eijck was acht jaar lang voorzitter van de LHV. ‘Ik heb er in de afgelopen acht jaar – echt waar – wel eens wakker van gelegen: Doe ik het goed, of niet?’ Een afscheidsinterview.
Deze zomer loopt mijn voorzitterschap bij de Landelijke Huisartsen Vereniging – na de maximale twee termijnen van vier jaar te hebben volgemaakt – af. Die tijd is werkelijk voorbij gevlogen, never a dull moment!
Met een poster in de wachtkamer kunnen huisartsen hun patiënten helpen om uit te zoeken of bepaalde zorg al dan niet wordt vergoed…
Aanstaande woensdag gaat u – hopelijk – allemaal naar het stembureau voor de gemeenteraadsverkiezingen.
Artsen moeten verplicht worden een euthanasieverzoek in behandeling te nemen en hun patiënt door te verwijzen als ze zelf niet mee willen werken …
Het nieuwe zorgakkoord voor de eerste lijn is bijna rond. Mathijs Smit sprak met LHV-voorzitter Steven van Eijck: ‘Een groei-scenario is voor ons het enige antwoord. De huisarts neemt zorg over van het ziekenhuis, maar krijgt daarvoor betaald.’
Huisartsen zien steeds meer patiënten met psychische klachten op hun spreekuur, maar ervaren steeds minder mogelijkheden om deze patiënten door te verwijzen.
Hoe vaak roept iemand het niet: ‘het komend jaar wordt misschien wel het allerbelangrijkste jaar in de geschiedenis van ons land, de vereniging of het bedrijf’.
In mijn contacten met zorgverleners in de eerste lijn merk ik dat diverse ontwikkelingen voor een forse druk zorgen op de zorg dicht in de buurt van de patiënt.
Ik had nooit gedacht dat ik mij als rechtgeaarde Rotterdammer nog eens zou beroepen op een stelling van een rasechte Amsterdammer.
Het is een goede gewoonte om aan het eind van ieder jaar terug te kijken op hetgeen dat jaar heeft voortgebracht.
Kort voor de zomervakantie heb ik altijd de neiging om even achterom te kijken naar wat er het afgelopen jaar is gebeurd.
‘Veelzijdig, pluriform, geen moment hetzelfde, maar altijd boeiend.’ Zomaar enkele termen die regelmatig gebruikt worden om het huisartsenvak te omschrijven. De Huisartsbeurs 2012 die de LHV op 24 maart van dit jaar organiseerde, was een perfecte afspiegeling van die omschrijvingen.
Niemand zal vreemd opkijken als ik vaststel dat het turbulente tijden zijn voor huisartsen. Velen zullen eerder zeggen dat ik mij hiermee nog mild uitdruk.
De term ‘het kan verkeren’ is zo langzamerhand een tot op de draad versleten cliché geworden. Maar toen ik voor deze laatste column in 2011 mijn laatste bijdrage van 2010 nog eens opsloeg, schoot hij toch meteen door mijn hoofd.
‘Ik ben geen huisarts, maar wat was ik het vandaag graag geweest.’ Met die woorden begon ik op donderdag 6 oktober mijn slotwoord op de Landelijke Manifestatie Huisartsenzorg in de RAI in Amsterdam.
Ik sta niet echt snel met de mond vol tanden. En ik ben ook wel gewend dat in politiek Den Haag, onder de noemer van ‘voortschrijdend inzicht’, het beleid dagelijks wordt aangepast. Maar de bezuinigingen op de huisartsenzorg die minister Schippers nu in petto heeft, slaan zelfs mij met stomheid.
Dertig seconden. Een halve minuut. Hoe belangrijk kan dat zijn in een mensenleven? Meestal helemaal niet, maar als je met spoed een huisarts nodig hebt, kan het van levensbelang zijn.
De eerste paar maanden van het jaar staan altijd in het teken van hoe goed of hoe slecht we het in het voorgaande jaar hebben gedaan.
Iedereen heeft aan het eind van ieder jaar allerlei goede voornemens voor het volgende jaar. Maar ik heb begin 2010 nog een extra voornemen aan mijn persoonlijke lijstje toegevoegd.
De inkt van het regeer- en gedoogakkoord van het kabinet-Rutte was nog maar net droog of de eerste hobbel op het kabinetspad deed zich al voor.
Wat had ik er graag over willen schrijven: de VWS-begroting voor volgend jaar en de plannen van het nieuwe kabinet op het gebied van de huisartsenzorg. Maar bij de toedeling van deze column heeft het lot mij een datum toegewezen die bespreking van geen van beide mogelijk maakt.
Het onderzoek van de informateur over haalbare coalities is in volle gang. Hoe de regering er ook uit moge gaan zien, de organisatie en financiering van de gezondheidszorg blijven voor ieder kabinet dezelfde uitdaging.
Meer, meer, meer. Als er één woord is dat de toekomst van de gezondheidszorg kenmerkt, dan is het wel ‘meer’.
De overtuiging dat marktwerking een soort panacee is, verandert in twijfel, zo lijkt het als we de kranten mogen geloven.
