Om 15.45 uur belt een 57-jarige patiënt naar de huisarts met klachten als druk onder het borstbeen, koude vingers, transpireren en tintelingen in de armen. Hij spreekt de assistente en is erg ongerust.
Bij een patiënt die onder behandeling is van een psychiater wordt de diagnose autisme gesteld. De patiënt en haar ouders stemmen hiermee in. Maar vijf jaar later verzoekt de patiënt om de diagnose uit het dossier te halen.
Een man belt laat op een zondagmiddag met de huisartsenpost, vanwege een zeer pijnlijke zwelling bij de anus. Hij kan niet slapen van de pijn.
Deze klaagster met een verstandelijke beperking met onder andere verlatingsangst en somatisatie verwijt haar psychiater dat zij haar tijdens een opname jaren geleden heeft gedrogeerd met een spuit.
In deze zaak klaagt een moeder de psychiater van haar zoon aan. De zoon had een autismespectrumstoornis, schizofrenie en een schizoaffectieve stoornis. Hij heeft zich gesuïcideerd. De moeder verwijt de psychiater kortgezegd dat hij geen goede zorg heeft verleend.
Patiënten hebben recht op inzage in hun dossier. Maar ook op inzage in de persoonlijke aantekeningen van een arts? Horen die wel thuis in het medisch dossier? En wat is verstandig? Bijvoorbeeld bij genoteerde vermoedens van kindermishandeling of huiselijk geweld.
‘Mensen moeten er te allen tijde op kunnen vertrouwen dat medische gegevens veilig worden gedeeld en bewaard, juist vanwege het privacygevoelige karakter van deze gegevens.’ Met deze zin opent minister Hugo de Jonge zijn Kamerbrief van 2 februari over het datalek bij de GGD.
Een 14-jarige obese jongen komt bij de kinderarts voor vermoeidheidsklachten. Eerdere bezoeken aan Spoedeisende Hulp en kinderarts leverden geen verklaring op voor zijn duizeligheid, problemen met lopen, vallen en spierpijn.
Een man met in de voorgeschiedenis onder meer angstklachten komt nu op de SEH met hoofdpijn, voorbijgaand, eenzijdig krachtsverlies en tintelingen. Bij onderzoek weinig afwijkingen afgezien van iets gestoorde vingertop-neusproef en wat trage diadochokinese beiderzijds.
Een vrouw heeft zich ziek gemeld bij haar arbeidsongeschiktheidsverzekeraar. De medisch adviseur vraagt vervolgens per brief aan haar huisarts om informatie over de vrouw. De vrouw heeft een machtiging ondertekend om informatie te verstrekken ‘die van belang kan zijn voor de beoordeling van haar gezondheidstoestand respectievelijk arbeidsongeschiktheid’. Vervolgens wordt er informatie verstrekt.
Een patiënt is onder behandeling bij een multidisciplinair expertisecentrum. De verpleegkundig specialist intensieve zorg bij somatische aandoeningen over wie het in deze tuchtzaak gaat, is er de coördinator. Bij dergelijke expertisecentra is coördinatie van de zorg ontzettend belangrijk. Voor je het weet werken de verschillende betrokken behandelaars langs elkaar heen of gaan ze er te makkelijk van uit dat de ander iets wel zal hebben gedaan. Zoals het meedelen van een uitslag van een onderzoek.
Een aios bedrijfsgeneeskunde ziet in oktober 2017 een servicemonteur van industriële keukens op zijn verzuimspreekuur. De monteur dient een tuchtklacht in tegen de aios, die wordt afgewezen. De werknemer stelt beroep in. De aios heeft in die zaak, die nog steeds loopt, een verweerschrift geschreven. Hierin leest de monteur dat de aios destijds een probleemanalyse heeft gemaakt.
In opdracht van een gemeente beoordeelt een arts de mate waarin een vrouw inzetbaar is voor de arbeidsmarkt. Daarvoor neemt hij de anamnese af en onderzoekt hij haar. Hij vraagt haar ook nog of hij een rapport daarover naar de gemeente mag sturen, waarop zij zegt: ‘Ik weet het niet uh.’
Tijdens een bevalling besluit een anios dat het nodig is om een episiotomie toe te passen en fundusexpressie te laten uitoefenen. Het kind wordt daarop geboren. De moeder klaagt later over die ingrepen: er zou geen medische noodzaak en geen informed consent zijn geweest voor de episiotomie en de anios zou niet goed gecommuniceerd hebben met de klaagster.
In deze rubriek hebben we ons al vaker afgevraagd in hoeverre artsen ervoor verantwoordelijk zijn dat patiënten dan wel collega’s hun advies opvolgen. Dat staat doorgaans niet in richtlijnen of protocollen beschreven. Daarom is het zo belangrijk dat er ervaren beroepsgenoten in tuchtcolleges zitten met verstand van zaken.
En weer gaat het in deze rubriek om de vraag: in hoeverre is een arts verantwoordelijk voor het opvolgen van zijn of haar advies? In deze uitspraak krijgt een cardioloog een waarschuwing, omdat hij de verantwoordelijkheid voor het vervolgen van een ecg-afwijking overliet aan de arts-assistent die het onderzoek had aangevraagd.
Al tien jaar buig ik me bij de KNMG over het gezondheidsrecht en het gebruik van ICT in de zorg. Iedereen – artsen, burgers en buitenlui – wordt door het onderwerp geraakt. Er is in die tien jaar tijd wel veel veranderd, maar soms lijkt het alsof we nog maar weinig zijn opgeschoten
De vrouw die onderstaande klacht indiende tegen een abortusarts, klinkt niet als een eenvoudige patiënte. Tijdens de curettage maakte ze trappende bewegingen, op de recovery was ze agressief en ze verliet tegen dringend advies van haar arts de kliniek.
Volgens de patiënt uit onderstaande tuchtzaak had de psycholoog die hem voor een intake sprak, zijn oude gegevens – van dezelfde instelling – niet mogen inzien. Daarvoor had hij uitdrukkelijk toestemming moeten geven.
Tegen een chirurg wordt een tuchtklacht ingediend, die het regionaal tuchtcollege afwijst. De patiënt gaat daartegen in beroep bij het Centraal Tuchtcollege. In de tussentijd verschijnt de patiënt wel op het spreekuur van de chirurg voor een controle, met een stapel papieren van de lopende tuchtzaak onder haar arm.
Het is moeilijk om inzicht te tonen in wat je verkeerd hebt gedaan, als je het daar niet mee eens bent. In sommige gevallen – zoals overduidelijk grensoverschrijdend gedrag – is het terecht als een tuchtcollege dit de aangeklaagde zorgverlener kwalijk neemt. Maar er zijn ook zaken waarbij de grens tussen goed en fout minder evident is.
‘Hoe ernstig en hoe waarschijnlijk moet een complicatie zijn om een arts te verplichten de patiënt erover in te lichten?’, vroeg Ben Crul, voormalig hoofdredacteur van Medisch Contact, zich naar aanleiding van een tuchtzaak in 2002 al af.
Een oudere man komt na een CVA terecht op de revalidatieafdeling van een verpleeghuis. Op de dag van opname ziet een specialist ouderengeneeskunde hem. Twee weken later ziet deze arts hem opnieuw vanwege vrijwel geen vooruitgang en een wisselend bewustzijn. In de tussentijd heeft een aios hem één keer kort gesproken.
Een kind uit de praktijk van een huisarts wordt onder toezicht gesteld, wegens verdenking van kindermishandeling. De huisarts zelf had eerder geen zorgen over het gezin. De Raad voor de Kinderbescherming (RvdK) vraagt de huisarts om informatie, en vermeldt daarbij (telefonisch) dat de moeder daar toestemming voor heeft gegeven, en dat de vader niet kon worden bereikt.
Had ik daar maar eerder aan gedacht, had ik maar geluisterd naar dat stemmetje dat zei: dit klopt niet. De meeste artsen zullen dit sentiment herkennen, nadat ze te lang vasthielden aan een diagnose die achteraf niet correct bleek. De arts uit deze tuchtzaak misschien ook.
