Een basisarts bracht voor een gemeente medisch advies uit, in het kader van een aanvraag van een vrouw voor hulp in de huishouding en bij de zorg voor haar zoon. Hij stuurde het conceptrapport niet eerst ter inzage aan de vrouw, maar direct naar de gemeente. De vrouw klaagt onder meer over deze gang van zaken.
Zeven maanden na een operatieve onderbeencorrectie krijgt een man opnieuw pijnklachten. De huisarts verwijst de man naar een vaatchirurg, met de vraag of er sprake kan zijn van vaatlijden. De vaatchirurg denkt dat er sprake kan zijn van een logesyndroom en verwijst naar een chirurg. En dat is de arts die zich in deze tuchtzaak moet verdedigen.
Deskundige, luxe verwenzorg voor demente bejaarden met een verpleeghuisindicatie was de belofte van de ‘zorgresidentie’ waar de moeder van de klaagster uit deze tuchtzaak was opgenomen.
De moeder van een overleden kind klaagt over de forensisch arts die de schouw verrichtte. De arts onderzocht het kind in het zwembad en later in het mortuarium, sprak ambulancepersoneel, politie, zwembadpersoneel en de huisarts van het kind.een wond aan de tong en mogelijk slaaptekort de nacht voor de zwempartij.
Artsen mogen in principe niet zonder toestemming van patiënten informatie over hen verstrekken aan derden. Maar mogen ze wel informatie van derden aanhoren over patiënten, als die daar geen weet van hebben? Daar draait het om in deze tuchtzaak.
Hoe vaak heb ik toen niet gedacht: ‘Ik kan dit eigenlijk niet voor mijn verantwoording nemen.’ En steeds was er ook die angst: wat zie ik over het hoofd? Wanneer gaat er iets fout? Maar je bleef toch komen, elke dag weer. Je kon het toch niet maken om ook nog eens wég te blijven?
Een man werd verwezen naar een instelling, afgaand op de tekst van de tuchtzaak mogelijk een revalidatiecentrum, vanwege chronische rugklachten. Zijn hoofdbehandelaar was de psychotherapeut waar de patiënt later over klaagde. In de uitspraak zet het Centraal Tuchtcollege (CTG) allereerst nog eens uiteen wat het van de regietaak van een hoofdbehandelaar verwacht.
Een huisarts laat jaarlijks het PSA bepalen bij een man wiens vader op 66-jarige leeftijd is overleden aan prostaatkanker. Bij aanvang is de man 65 en de PSA-waarde 3,9. Drie jaar later – inmiddels is het 2014 – is deze gestegen naar 4,9. De huisarts overlegt met een uroloog, die een rectaal toucher adviseert.
De huisarts die in deze tuchtzaak een waarschuwing krijgt, had al het gevoel dat er problemen zouden kunnen ontstaan rond het echtpaar aan wie zij zorg verleende. Ze schreef daarom veel in het dossier. Dat werkt bizar genoeg niet in haar voordeel in deze zaak.
Het is moeilijk om geconfronteerd te worden met een kind dat mogelijk geschaad wordt door zijn eigen ouders. Dat roept emoties op, maar tegelijkertijd moet u wel handelen. Uit onderstaande tuchtzaak blijkt hoe de KNMG-meldcode Kindermishandeling en huiselijk geweld daarbij kan helpen.
Informed consent van beide gezagdragende ouders is niet altijd vereist.
We signaleren en melden kindermishandeling steeds beter. Maar het aantal mishandelde kinderen neemt niet af. Alle meldcodes, RAAK-regio’s en programma’s ten spijt bergt iedere klas gemiddeld één kind dat thuis fors wordt mishandeld.
Ik heb het geteld: in de afgelopen acht maanden vuurde de Tweede Kamer maar liefst vier meldplichten op u af. Het regent meldplichten.
Onlangs besloot demissionair minister Klink tot invoering van een eigen bijdrage voor tweedelijns geestelijke gezondheidszorg. ‘Te gek om los te lopen’, noemde SP-kamerlid Renske Leijten het plan.
Op 6 februari 2009 is bij de Tweede Kamer een wetsvoorstel ingediend dat de invoering van de ‘Verwijsindex Risico’s Jeugdigen’ regelt (Verwijsindex Risicojongeren of VIR).
Vier regiobijeenkomsten over de Meldcode Kindermishandeling hebben inmiddels plaatsgevonden, de komende maanden volgen er nog vier. De belangstelling is enorm en daar is de KNMG natuurlijk blij mee. De meldcode moet uiteindelijk ‘tussen de oren’ van alle artsen komen.
Het lijkt zo logisch: een meldplicht voor kindermishandeling. Kindermishandeling komt veel voor en heeft grote gevolgen voor het verdere leven van mensen.
Invoering van de voorwaardelijke rechterlijke machtiging stuit nauwelijks op politiek verzet. Maar door de commotie over de observatiemachtiging dreigt het wetsvoorstel alsnog te stranden. Dat daarmee ook het voorstel van de Kamer voor intramurale dwa...
