Bijna zeven jaar heb ik voorzitter van Verenso mogen zijn. Vanaf 1 november draag ik het stokje over. Ik kijk met heel veel plezier en gepaste trots terug op de afgelopen jaren. Trots op de zichtbaarheid van ons vak in het publieke debat en het landelijk beleid. Dat heb ik natuurlijk niet alleen gedaan, maar samen met de medewerkers en directie van het bureau van Verenso.
Het aantal beschikbare ic-bedden is wellicht een minder belangrijk gegeven in de verdediging tegen de coronacrisis dan op basis van de aandacht in het nieuws het geval lijkt. Want hoewel ik intens dankbaar ben dat Nederland zulke goede en snel te vergroten ic-capaciteit heeft, is het in deze crisis net zo belangrijk, of misschien wel belangrijker, om de frontlinie te verstevigen en opname in het ziekenhuis en op de ic te voorkomen.
Bij het opschrijven van deze titel zie ik de opgetrokken wenkbrauwen al voor me. Probleemgedrag is een beladen term, omdat het volgens sommigen dementie te veel medicaliseert. Zij vinden dat het gedrag dat we zien bij mensen met dementie, vooral onbegrepen is.
Elke euthanasie is in principe moord met voorbedachte rade behalve als is voldaan aan de zorgvuldigheidseisen van de Wet toetsing levensbeeïndiging. Dat werd heel duidelijk tijdens de strafzaak tegen een van onze collega’s.
Afgelopen week kwam de vaste Kamercommissie naar buiten met een notitie naar aanleiding van de 18 actieprogramma’s van VWS. Bedoeling van ons kabinet is om nieuw beleid aan de voorkant te meten, evalueren en doeltreffend te maken en dus wordt de minister regelmatig gevraagd om de resultaten van die programma’s te laten zien.
De nieuwe Wet zorg en dwang (Wzd) komt eraan. Samen met de Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz) moet die wet een kwaliteitsverbetering tot stand brengen in de zorg voor mensen die al dan niet langdurig kwetsbaar zijn. Een periode waarin professionals zich bewegen op de grens van het bewaken van de autonomie en de veiligheid van patiënten en hun omgeving.
De nieuwe Wet zorg en dwang, die in 2020 in werking treedt, kent een uniek wetstraject: het jaar vóór de invoering wordt er nog gewerkt aan de wet zelf en tegelijkertijd aan de implementatie ervan.
Het is warm deze zomer. Heel warm. Hoewel de droogte ook een reëel probleem is, is het voor de kwetsbare ouderen vooral de warmte die de aandacht vraagt. Toch blijft het dit jaar opvallend stil rond de hitte.
Een verouderende bevolking en ontgroening, met daarbij geweldige mogelijkheden in de geneeskunde die zorgen dat mensen steeds ouder worden. Gelukkig oud! Maar wel vaak met chronische ziektes en beperkingen. Resulterend in ook steeds meer zeer kwetsbare mensen.
Verenso publiceerde op 7 maart, samen met het Nederlands Instituut van Psychologen (NIP), de multidisciplinaire richtlijn probleemgedrag bij mensen met dementie. Een belangrijk instrument om het handelen van arts, psycholoog en team te ondersteunen. Een richtlijn waar lang op is gewacht en die voorziet in een behoefte die bijdraagt aan de beste zorg en behandeling voor mensen met dementie.
Mensen hebben soms, naast zorg, ook bescherming nodig. In verpleeghuizen worden daarom soms vrijheidsbeperkende middelen en maatregelen (VBM) ingezet.
Het staat er echt! Op pagina 13, paragraaf 1.4 van het regeerakkoord: structureel 2,1 miljard euro om te voldoen aan de nieuwe normen voor de verpleeghuiszorg. Al snel volgde de gedachte; wat zou ik doen met 2,1 miljard voor de sector?
Door de toename van mensen met een hoge tot zeer hoge leeftijd neemt het aantal mensen met complexe behandelvraagstukken toe. Door de-institutionalisering wonen ook steeds meer mensen met dit soort vraagstukken langer thuis.
Wie zich nog afvraagt welke vervolgopleiding ze moet gaan volgen hoeft niet lang meer na te denken. Het specialisme ouderengeneeskunde is op dit moment een van de beste keuzes.
Als ik deze column schrijf is het nog een week te gaan voor de verkiezingen. Als u hem leest weten we de uitslag. Elke partij heeft de ouderenzorg prominent in zijn partijprogramma opgenomen en de komende tijd zullen we gaan zien wat er in de coalitievorming overblijft van die plannen.
Het is de laatste dag van het jaar als ik deze column schrijf en dat is natuurlijk traditioneel een moment om terug te kijken.
De afgelopen week hadden we verhitte discussies over het zichtbaar maken van kwaliteit in de verpleeghuizen. Overeenstemming over het zichtbaar maken van goede kwaliteit van zorg bleek gedurende dat proces vele malen lastiger dan verwacht.
Mei heeft iets bijzonders. Lente-dagen, jonge eendjes, ontluikende bloesem. Mei betekent natuurlijk ook Bevrijdingsdag! Die Bevrijdingsdag maakt dat ik tussen al dat ontluikende nieuwe leven en de eerste bezoeken aan strand en terras, toch ook een lichte melancholie over mij heen voel komen.
U bent de afgelopen tijd waarschijnlijk overspoeld met verhalen naar aanleiding van de documentaire over de Levenseindekliniek, die op 15 februari is uitgezonden.
Afgelopen week lazen we over de toename van ouderen op de spoedeisende hulp. Collega Nanayakkara, voorzitter van de sectie acute geneeskunde van de NIV, gaf zelfs aan dat de SEH lijkt op een afdeling Ouderengeneeskunde.
Klant centraal. Zorg op maat. Kreten die we veel horen.
Een onbehaaglijk gevoel kan mij de laatste tijd zomaar overvallen. Aanleiding: de enorme hoeveelheid veranderingen in onze gezondheidszorg en in de ouderenzorg in het bijzonder.
Dokters, pillen en patiënten. Onlosmakelijk met elkaar verbonden. Want waarom ga je naar de dokter?
De afgelopen weken stond de verpleeghuiszorg weer volop in de belangstelling.
