Bij steeds meer patiënten kan de arts niet genezen, maar moet hij de patiënt leren omgaan met ziekte. Het draait dan om ‘zingeving ondanks fysieke of geestelijke beperkingen’. Artsen moeten dat als uitgangspunt van hun handelen gaan zien.
Ten minste drie tuchtzaken laten zien dat medicatieafbouw dramatisch kan aflopen en de noodzaak van taperingstrips onvoldoende wordt beseft. Het topje van de ijsberg, zeggen Peter Groot en Jim van Os, die vinden dat we hier nu eindelijk eens lering uit moeten trekken.
Taperingstrips kunnen helpen bij het afbouwen van medicatie. Peter Groot en Jim van Os vinden het slecht verteerbaar dat veel verzekeraars de strips niet vergoeden en VWS eerst onderzoek en richtlijnen wil afwachten.
Voor veel medicijnen geldt dat een zorgvuldige op- en afbouw gewenst is. Zogeheten taperingstrips kunnen daarbij zeer behulpzaam zijn en zouden daarom breder moeten worden ingezet.
In de bundel Dwarsdenken en doordouwen, die op de site van ZonMw gratis is te downloaden, vertellen achttien vooraanstaande onderzoekers uit het veld van de gezondheidszorg over hun werk en geven ze hun visie op het wetenschappelijk bestel.
De psychiatrie moet het ‘hokjesdenken’ verlaten, vindt hoogleraar Jim van Os. En de zorgkosten kunnen dalen bij een breed ingevoerd e-health in de ggz. Maar vooral moeten we ‘mensen niet onder alle omstandigheden blijven beloven dat we ze beter kunnen maken’.
De Maastrichtse hoogleraar Jim van Os is, ook internationaal, een van de prominentste Nederlandse psychiaters maar ook een van de scherpste critici van de huidige ggz. Met zijn boek De DSM-5 voorbij! Persoonlijke diagnostiek in een nieuwe ggz haalt hij de bezem door zijn vakgebied en dan vooral door de wijze waarop het wordt beoefend en gefinancierd.
