U kent het hopelijk ook, het gevoel dat je hebt na een komisch moment, een goede mop, een grappige woordspeling, een onverwachte wending of een geestige film. De mentale ruimte die een gulle lach, maar ook een ‘binnenpretje’ geeft. De relativering van alles wat we – soms te – serieus nemen.
Na zesenhalf jaar is dit het laatste hoofdredactioneel dat ik voor u schrijf, op dat in ons eindejaarsnummer na. Ik kijk terug op een heel mooie tijd bij Medisch Contact. Samen met het team van MC werken aan de inhoud van de titel, aan nieuwe ontwikkelingen op onlinegebied, aan nieuwe initiatieven zoals onze congressen onder de naam Medisch Contact Live en onze bijlagenreeks Thema, het was een voorrecht.
In allerlei situaties krijgen we in ons vak te maken met de ‘omgeving’ van de patiënt. Ouders, partners, vrienden, familieleden en soms toevallige voorbijgangers. Meestal is dat prettig voor ons.
De ondertekening van het Preventieakkoord door maar liefst zeventig partijen heeft nogal verdeelde reacties opgeroepen. Met zoveel partijen aan tafel kan dat ook bijna niet anders. Je kunt namelijk voorspellen dat de kool en de geit dan gespaard worden. Dat aan tafel zitten is belangrijk, want als je niet aan tafel zit, ben je de sigaar: de tabaksindustrie, bewust geweerd, wordt het meest getroffen door de maatregelen in het akkoord.
In het boek Wat is er met de dokter gebeurd? zoeken artsen en niet-artsen naar antwoorden op deze vraag. Bijvoorbeeld: ‘We lijden aan het idee van de perfectie.’ Maar ook: ‘We werken nog steeds met de concepten van de acute geneeskunde.’ Medisch Contact spreekt twee van de auteurs.
‘Het wringt in de spreekkamer tussen bedrijfsmatige efficiency en professionele betrokkenheid, tussen optimale toepassing van de noodzakelijke technologie en aandacht voor de kwetsbare medemens, tussen meetbare en merkbare zorg, tussen de zorg verleend aan de “elektronische” patiënt en de patiënt van vlees en bloed.’
‘Een ziekenhuis gaat niet plotseling failliet. Daar gaan jaren overheen’, zegt Mark van Houdenhoven, bijzonder hoogleraar economische bedrijfsvoering in de gezondheidszorg aan de Radboud Universiteit en bestuursvoorzitter van de Sint Maartenskliniek. Dat klinkt logisch.
De emoties van patiënten en medewerkers rondom het faillissement van de IJsselmeerziekenhuizen en MC Slotervaart kwamen indringend onze huiskamers in: boosheid, frustratie, verdriet en verontwaardiging. Over hoe het zover heeft kunnen komen, gaan vele verhalen: hoge kosten van ingehuurd personeel, de rol van de zorgverzekeraars, wanbeleid, kwaliteitsproblemen, gegraai van de eigenaren en niet te vergeten de marktwerking.
Met de hoofdlijnenakkoorden moet gaandeweg de juiste zorg op de juiste plek komen, stelt minister Bruno Bruins. Hij laat daarbij veel aan het veld over: ‘De professional weet het best welke zorg uit het ziekenhuis kan.’
In de opiniebijlage van de Volkskrant van afgelopen zaterdag staat een bijdrage van Wouter Bos, voormalig minister van Financiën en tot voor kort bestuursvoorzitter van het VUmc. Wat mij betreft verplichte kost voor iedereen.
De huid is de spiegel van de ziel, wordt wel gezegd. Als dat waar is, dan laat onze ziel zich makkelijk kennen: onze huid is immers voor een deel goed zichtbaar voor anderen. Zou het daarom zijn dat de cosmetische zorg zo’n vlucht heeft genomen? Hopen we hier ook het beeld van onze ziel een oppepper te geven?
Met enige regelmaat ontvangen wij berichten van dokters die het niet meer zien zitten in hun werk, die niet verder kunnen. Dat vind ik pijnlijke berichten. Pijnlijk omdat het bijna altijd gaat om collega’s die met hart en ziel voor hun patiënten willen gaan, maar die het over de schoenen loopt. Pijnlijk omdat dat naar eigen zeggen meestal het gevolg is van het niet-patiëntgebonden ‘gedoe’.
‘Het algemeen belang – dus ook het belang van patiënten – strookt lang niet altijd met het privaat belang, oftewel het eigen belang van instellingen of particulieren’, schrijven Postma e.a. Dat illustreren ze met drie voorbeelden van investeringen in radiotherapie, waarbij het instellingsbelang voorrang kreeg boven het patiëntbelang.
De op Prinsjesdag gepresenteerde beleidsagenda van VWS bevatte geen verrassingen. Jammer. Want er zijn toch genoeg uitdagingen die om aandacht vragen.
‘Qua doelmatigheid verschilt de ene familie modellen van zorgstelsels niet zo van de andere familie’, zegt Laura van Geest, directeur van het Centraal Planbureau (CPB), in een interview..
‘Het zit ingebakken in de artsencultuur. Als coassistent krijg je met de paplepel ingegoten dat je niet zeurt en dat lange werkdagen erbij horen. Wij artsen vinden het ook wel stoer om zoveel uur te werken.’
Spoedeisendehulparts Michiel Tebbes stelt voor onder andere naar aanleiding van het besluit van minister Bruins om geen extra steun te geven aan de ziekenhuizen die niet kunnen voldoen aan de huidige richtlijnen voor de ic en SEH, om acute en electieve zorg apart te gaan organiseren.
Afgelopen week ontstond in korte tijd een vloedgolf aan Twitterberichten waarin artsen via #ikvaccineer benadrukten hoe belangrijk het is om je kinderen te laten vaccineren. Aanleiding was een Twittergesprek dat een twijfelende moeder met longarts Sander de Hosson had en waarin ze liet weten dat het haar als ouder zou helpen als ze van artsen hoorde dat zij hun kinderen zelf laten inenten.
Discussies over de kosten van de zorg worden bijna altijd gekleurd door emoties. Dat kan ook bijna niet anders: keer op keer wordt in enquêtes aangegeven dat mensen gezondheid het belangrijkste in hun leven vinden. Dus dat mag wat kosten, zou je zeggen. Maar hoeveel eigenlijk? En waar vergelijk je die kosten mee? De stelling dat de uitgaven voor de gezondheidszorg – inmiddels 5700 euro per burger per jaar – niet verder zouden moeten stijgen, lijkt inmiddels gemeengoed.
‘Dit zijn de mensen die de zorg in Nederland de komende jaren gaan bepalen. Ik niet meer. Het is belangrijk ze hiervoor de ruimte en mogelijkheden te bieden. En dat begint bij de coschappen’, zegt Janko de Jonge (60), neuroloog in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven, in het artikel over hoe de verschillende generaties artsen op de werkvloer met elkaar samenwerken
Als u van plan bent om een innovatie in uw vak van de grond te krijgen, dan moet u Achter het Nieuws van deze week zeker lezen. Een innovatie van de grond tillen vraagt namelijk meestal een lange adem.
Met enige regelmaat vertel ik aan onze redactie wat het betekent voor de zorg als de populatie van het dorp waar je huisarts bent, twee keer zoveel hoogbejaarden kent als gebruikelijk is in Nederland. Dat dat over twintig jaar in heel het land zo zal zijn. Daarom stelden ze voor om dat maar eens op te schrijven.
Het begrip ‘varkenscyclus’ is een economisch begrip. Het wordt echter ook vaak gebruikt voor zich herhalende patronen zoals bij het ramen van het aantal opleidingsplaatsen.
Al twee keer deed het Studentenplatform, nu De Geneeskundestudent, onderzoek naar seksuele intimidatie tijdens de opleiding of coschappen. In 2013 bleek dat de situatie nauwelijks anders was dan in 2006. Helaas blijkt uit de enquête die Medisch Contact en Arts in Spe onlangs hielden – mede naar aanleiding van #MeToo – dat de situatie opnieuw niet duidelijk verbeterd is.
Niets nieuws onder de zon. Dat kan de korte samenvatting zijn van de resultaten van de enquête die Medisch Contact hield naar seksueel grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer en tijdens de geneeskundeopleiding
