Vanuit ABS-artsen krijg ik regelmatig de vraag of het wel zo nodig is om een speciaal steunpunt voor zieke artsen te hebben. Wij dokters zitten toch dicht bij het vuur? Zijn we dan zo bijzonder? Verdienen we speciale of exclusieve aandacht?
Alles goed?’ Op zo’n vraag kun je moeilijk een negatief antwoord geven. De vragensteller verwacht een positief antwoord, hoe onrealistisch dat ook is. Maar wat doe je als je echt niet goed in je vel zit en je dingen van thuis mee naar het werk neemt? Artsen hebben moeite om hulp te vragen als het NIET goed gaat. Van dokters wordt vanuit de selectie en opleiding al vroeg verwacht zelfredzaam te zijn. Hoe vaak heb je zelf niet slaap, een maaltijd of een toiletbezoek uit- of afgesteld om er voor je patiënten te zijn?
Ik word vaak gebeld door artsen die het sterke onderbuik-niet-pluisgevoel hebben dat er wat loos is met een collega. Er zijn allerlei eigenaardigheden die al een tijdje opvallen en wijzen op aankomende rampspoed.
Vorige week werd ik stevig aangesproken. Dat was niet prettig, wel nuttig. Een undercover-politieauto hield mij staande. Ik schrok me een ongeluk.
Slecht nieuws voor alcoholminnende artsen zoals ik. Jarenlang laafden ik en ruim 80 procent van de Nederlanders ons met grote regelmaat aan gefermenteerd druiven- of gerstensap. In de veronderstelling dat het heerlijk, sociaal stimulerend en ook nog goed voor je is. The party is over. Drie maanden geleden kwam de Gezondheidsraad met een vernietigend advies over alcohol. In dezelfde week kwam ex-Gezondheidsraadlid René Kahns boekje Op je gezondheid uit, een pleidooi voor een drooglegging 2.0.
Louis Profeta, medisch specialist in Indianapolis, sprak deze vier woorden uit op een congres voor artsen. Hij had het over ons vak. Het werd hem niet in dank afgenomen. Zijn toehoorders werden boos en claimden dat ons vak een levenslange passie is, iets bijzonders, een roeping! Werk…da’s voor mensen met een baan. Niet voor ons. De artsen voelden zich enorm miskend en tekortgedaan.
Kent u het liedje van de Drunken Sailor? In dit eeuwenoude volksliedje van en voor zeelui worden allerlei praktische en wrede suggesties bezongen om geïntoxiceerde matrozen te ontnuchteren en/of te bestraffen voor hun daden.
U leest het goed: artsen die zelf aan gezondheidspreventie doen, leveren gezondere patiënten.
Terwijl ik luister naar harmonisch getokkel op zijn gitaar, vertelt Michael Kaufmann gedecideerd maar bescheiden op zijn veranda in een schattig dorpje in Northumberland over Physician Health.
Terwijl de pepernoten nog in een of andere hoek liggen en de galm van sinterklaasliedjes wegsterft, hangen de ballen al in de boom.
Voor velen is de zomer een terugkerend moment van rust en herstel. Hopelijk leest u dit op een prettige vakantiebestemming.
Binnenkort ga ik naar het grootste event ter wereld als het gaat om zorg voor artsen.
In dit themanummer over arm en rijk lezen we over hoe welvaart met gezondheid is verbonden en andersom.
Eindelijk hebben we het erover: wij artsen hebben een imagoprobleem!
Hoe staat het met uw goede voornemens, nu het jaar bijna een maand oud is? Beetje meer sporten, wat minder drinken? Fijn als het u lukt om met ongewenste of ongezonde gewoontes te breken. Zo’n 10 procent van de artsen lukt dat namelijk structureel niet en heeft problemen door het drinken.1 Kent u deze collega’s?
