Meer van Avin Ghedri

Avin Ghedri is aios interne geneeskunde in het St Antonius ziekenhuis.

Snel nog even wat drinken pakken zodat ik op tijd ben. Elke dinsdag om 13.30 uur krijg ik polisupervisie. Of, zoals mijn opleider, tevens polisupervisor het liever noemt: geen supervisie, maar ‘patiëntensparsessie’. Inmiddels is hij ook gearriveerd. Ik klik mijn poli open en hij kijkt even verward naar mijn soep die voor de computer staat. ‘Heb je al gegeten?’ ‘Nog niet, maar doe ik zo wel’, antwoord ik.

‘WE HEBBEN HELEMAAL GEEN BEDDEN MEER, BEGIN MAAR MET RONDBELLEN!!’ roept de SEH-coördinator naar me op een overvolle Spoedeisende Hulp. Ik zucht. Meer patiënten, minder bedden. Leuren om bedden bij collega’s en als je pech hebt, moet je naar andere ziekenhuizen rondbellen. Dit is een fijne taak die in de schoenen van de arts-assistent wordt geschoven en dit is hoe tegenwoordig mijn dienst elke dag begint.

‘Wil je parttime werken om koffietjes met vriendinnen te doen of heb je andere plannen?’, vraagt mijn opleider aan mij. Een verbaasde lach ontglipt mij. Waarom interesseert het hem wat ik ga doen met mijn vrije dag?

Ik klik op ‘akkoord’ en haar beoordelingsformulier sluit zich. ‘Ben je tevreden over hoe het allemaal is gegaan?’, vraag ik haar. Ze knikt en staat op het punt te vertrekken, wanneer ik merk dat ze toch nog wat kwijt wil. Een twijfel in haar stem en een kleine traan in haar ooghoek. ‘Ik wil je toch iets vragen en vertellen.’

Vrijdagavond blijven hangen bij de borrel. Samen op pad tijdens assistentenweekenden of de jaarlijkse skireis. Je verhaal doen over je onzekerheden of over een klotedag. Dat schouderklopje van je collega. Een van de dingen waarop ik me had verheugd toen ik startte als anios was het ‘samen groot worden’ met mijn collega’s. Samen leren, patiëntenzorg leveren en tussendoor ook keten. Het is geleidelijk weggevallen door de pandemie en ik mis het.

Normaliter meng ik me niet zo in politiek, maar hiervoor maak ik een uitzondering. Inmiddels verduren we al veertien jaar lang de bizarste uitspraken van Geert Wilders: populistisch, polariserend, en vaak misplaatst. De opmerking over de etnische verdeling van de ic-coronabesmettingen zie ik, een arts met Irakese roots, als een nieuw dieptepunt.

Mijn familieleden in Irak hebben corona. Mensen gaan daar niet naar het ziekenhuis. Ze hebben weinig vertrouwen in de zorg. Ze bellen met familie of bekenden in het buitenland, westerse landen, en vragen naar de medicamenteuze behandeling aldaar. Welke medicijnen? Welke doseringen? Hoeveel dagen te gebruiken? Dat kopen ze dan zelf in Irak.

Avin Ghedri is aios interne geneeskunde in het St Antonius ziekenhuis.

Foto’s van een wild studentenfeest met bier in je hand of video’s waar je onbezorgd in bikini een dansje doet, kunnen zomaar het eerste beeld zijn dat een toekomstige opleider, collega of patiënt van jou ziet. Wat betekent het om dokter te worden of te zijn in de tijd van social media?

Na weken spanning krijg je eindelijk bericht dat je bent toegelaten tot de opleiding geneeskunde. De blijdschap, opluchting, euforie die je toen voelde, vergeet je nooit meer. Over de toelatingsprocedure tot de opleiding is veel te doen.

De een droomt ervan, voor de ander is het een nachtmerrie: de wetenschappelijke stage. Hoe kies je een leuk onderwerp of een goede stageplek, waar kun je eigenlijk uit kiezen en hoe maak je van je stage een succes? Stagecoördinator Niels Bovenschen en studente Jisce Puik helpen je op weg.

‘Neem jij ’m op als-ie gaat?’ De arts-assistent geeft je de telefoon, vlak voor een slechtnieuwsgesprek met een patiënt. Je voelt een mix van trots en lichte paniek. Wat moet je doen als die telefoon daadwerkelijk gaat?

Vandaag is de ok waar je de hele week naar uit hebt gekeken. Samen met je collega-coassistenten heb je een planning gemaakt zodat elke ok een coassistent heeft. Je komt aan op ok en wat blijkt? Er is ook een student technische geneeskunde.

‘Goh, wat doe jij nou de hele dag?’ krijgen wij alsbestuursleden van De Geneeskundestudent vaak tehoren. Nou, vooral heel veel leuke dingen! Van ‘ontbijten’ met de minister tot de vele gezellige vergaderingen met het bestuur.

Als beginnend coassistent ben je te vinden in het ziekenhuis, de huisartsenpraktijk of een speciale kliniek. Als je eenmaal arts bent, kun je ook op andere plekken terechtkomen. Otto, Peter Paul en Julie vertellen over hun werk in de gevangenis, op een plaats delict en op de Olympische Spelen.

Vaarwel spinazie, pasta en broccoli. Een nieuwe generatie voedingsmiddelen heeft zijn intrede gedaan: superfoods! Ze hebben buitengewone eigenschappen en zijn ontzettend gezond. Of… is het misschien allemaal humbug?

Word basisarts in vier jaar! Klinkt dat als muziek in je oren? Jaarlijks mogen veertig studenten in Utrecht beginnen aan de vierjarige researchmaster SUMMA (Selective Utrecht Medical Master) en vijftig studenten aan de vierjarige A-KO-master (Arts-Klinisch Onderzoeker) in Maastricht.

De kaartjes voor de themabijeenkomst ‘Meer dan dokteren’ van De Geneeskundestudent, waren de deur uitgevlogen. Misschien niet zo snel als concerttickets van Adele, maar de bijeenkomst was toch in no time volgeboekt.

Stel, je zit op de verjaardag van een vriendin en je raakt aan de praat met een verre tante. Ze vraagt wat je studeert. ‘Geneeskunde’, vertel je. ‘Goh’, reageert ze, zoals veel mensen reageren, ‘zijn er soms meer artsen in jouw familie?’

Avin Ghedri (1995) kwam via een carrièrebeurs in aanraking met De Geneeskundestudent en is sinds juni 2015 vertegenwoordigend bestuurslid in Utrecht.

Ik verwachtte eerder taferelen a la Grey's Anatomy, waarbij er elke tien minuten een bloedende traumapatiënt wordt binnengereden en waar het lijkt alsof elke arts een marathon aan het lopen is.

We troffen dichtgetrokken gordijntjes aan, die meteen werden opengetrokken, en drie paar ogen keken naar een patiënt die op de postoel zat. Ik verwachtte dat de chirurg zou zeggen: ‘Wij komen later wel even terug.’ Maar niets was minder waar.