Meer over ingezonden reactie

De pas verschenen Netflix-documentaire The Remarkable Life of Ibelin brengt indringend het leven van de 25-jarige Mats Steen, een jongeman met de ziekte van Duchenne, in beeld. In de echte wereld werden zijn spieren steeds zwakker en worstelde hij met zijn kwetsbaarheid en sociale relaties. In de virtuele wereld van World of Warcraft vond Mats vriendschap, kracht en zelfvertrouwen. Hier was hij zijn alter ego Ibelin: een stoere, gespierde krijger die monsters verslaat, met vrouwen flirt en het sociale leven omarmt.

Lianne Mulder droeg een keffiyeh op de foto bij het interview over haar onderzoek voor MC. Een verklaring van solidariteit aan een volk dat vecht voor zijn leven. Op een verklaring van de KNMG wachten we al een jaar. Op de pagina’s van MC is het zo goed als stil over deze genocide, waarin nota bene zorgverleners op grote schaal doelwit zijn.

Er zijn maar weinig mensen die geneeskunde gaan studeren om bedrijfsarts te worden. Ik ben ze nog niet tegengekomen in ieder geval. De tunnelvisie die gecreëerd wordt als je geneeskunde studeert en vervolgens arts-assistent bent, doet mijns inziens afbreuk aan het zien van de essentiële wereld daar omheen.

Al jaren probeer ik huisartsen en klinisch chemici te overtuigen dat de reumaserologie niet thuishoort in de eerste lijn. Sterker nog, al meer dan tien jaar bestaat er een NHG-artritisrichtlijn1 waarin expliciet wordt aangegeven om geen reumaserologie aan te vragen als huisarts.

In de Vierde wetsevaluatie Wtl staat de aanbeveling om de voorlichting aan burgers over de schriftelijke wilsverklaring te verbeteren. Voormalig Minister Dijkstra nam het voorstel over om een dienst in het leven te roepen waarbij burgers desgewenst ondersteuning kunnen krijgen bij het opstellen van een schriftelijke wilsverklaring. De aandacht lijkt vooral uit te gaan naar huisartszorg.

‘Ik zal zo het beroep van arts in ere houden’. Het is een zin die iedere arts uitspreekt bij het afleggen van de Nederlandse artseneed. Ook ik dus, over enkele maanden. Inmiddels ben ik me steeds meer gaan afvragen wat die zin nou echt inhoudt. Hoe ga je eigenlijk om met de ethische principes uit de artseneed in de huidige tijd?

Zorgverzekeraars zoals Menzis en ASR stoppen met het aanbieden van gezondheidsprogramma’s vanwege de kosten en gebrek aan effectiviteit. De sportraad noemde het aanbieden van deze programma’s door zorgverzekeraars al eerder windowdressing, en de terugtrekkende beweging van zorgverzekeraars uit het gebied tussen zorg en preventie bevestigt dit nu. Gezondheid mag geen kwestie van kosten zijn; het is een basisrecht. Als we echt streven naar een gezonder Nederland, moeten we gezamenlijk investeren in preventie.

Het Integraal Zorgakkoord beoogt de oncologische zorg toekomstbestendig te maken door concentratie van systemische behandelingen voor kankerpatiënten in een beperkt aantal ziekenhuizen. Tumoren van het hoofd/halsgebied, de slokdarm, de maag, de long, de nier en het pancreas zijn daarbij het eerst aan de beurt.

Vandaag voelt het alsof ik spijbel. Voor het eerst in de meer dan veertigjarige geschiedenis van ons gezondheidscentrum (8800 patiënten) is er geen huisarts aanwezig. Op deze vrije dag, zou ik normaal gesproken – zoals ik de afgelopen 27 jaar heb gedaan – inspringen om ervoor te zorgen dat alles goed gaat. Maar door langdurige werkstress kan ik dat niet meer, en dat is naar.

Door publicaties over vermeende misstanden op de afdeling anesthesiologie van het Amsterdam UMC schrok ik. Ik zag de gelijkenis met mijn eigen melding bij het ziekenhuis waar ik destijds werkte. Die ging over medische calamiteiten en het niet volgen van medische protocollen.

Zorgdomein, hét digitale verwijssysteem voor huisartsen en andere zorgverleners, kampt al enkele dagen met een storing. De storing ontstond nadat er afgelopen weekend gepland onderhoud werd uitgevoerd. Tot frustratie van mij en collega's lukt het maar mondjesmaat om patiënten voor het laboratorium, röntgenfoto's of een specialistenbezoek te verwijzen. Het werkt stapelt zich langzaam op.

Medisch specialisten in vrij beroep genieten voor hun onderneming of vennootschap het voordeel van fiscale aftrekposten. Ik merk dat hier regelmatig vrijpostig mee wordt omgegaan.

Mijn laatste coschap is aangebroken. Ik heb gekozen om die in het verpleeghuis te doen. Wauw, wat heb ik het naar mijn zin en wat een fijne sfeer heerst er binnen het team. Grappen en grollen, maar ook serieus sparren of reflecteren over lastige of heftige casussen. Het mag en kan allemaal. Of je nou een onervaren coassistent bent of een ervaren specialist ouderengeneeskunde, het boeit niet. Iedereen is gelijk en we leren allemaal van elkaar.

Onze collega is ruim 35 jaar huisarts. Na haar pensionering werkt ze nog als SCEN-arts. In de coronatijd heeft ze gewerkt in het zorghotel voor herstellende én terminale covidpatiënten.

Mijn eerste deelname aan een gebruikersoverleg van Chipsoft gaf mij het gevoel dat Chipsoft iets wezenlijk kon toevoegen aan de innovatie van de zorg en deze ook werkelijk naar een hoger plan wilde tillen.

Voor de verkiezingen van 22 november jl. gaf ruim 80 procent van de 200 duizend kiezers in de stemwijzer van het Kieskompas als reactie dat iemand die niet verder wil leven geholpen moet kunnen worden. Natuurlijk moeten mensen geholpen worden die niet verder willen leven. De vraag is alleen hoe. Met het D66 wetsvoorstel ‘Voltooid Leven’ wordt één vorm van hulp geboden, namelijk het actief beëindigen van het leven van iemand die zijn of haar leven voltooid acht.

‘Die moeder is een borderliner’; ‘Oh, die jongen, dat is een echte autist!’ Vergelijkbare termen als de bovenstaande heb ik geregeld gehoord van mijn goedbedoelende collega’s gedurende de jaren die ik intussen gewerkt heb als psycholoog. Maar potverdrie wat doen ze mij pijn!

In oktober publiceerde de Onderzoeksraad voor Veiligheid een rapport over de aanpak van de coronacrisis. Twee belangrijke conclusies waren dat de ic-capaciteit te lang leidend is geweest en dat het naleven van Europese privacyregelgeving in Nederland tot grotere problemen geleid heeft dan in andere Europese landen. Deze twee conclusies hebben veel met elkaar te maken.

Nog nooit waren mijn hart en stem zo niet op één lijn als in de afgelopen maand. Ik heb me niet publiekelijk uitgesproken over de verschrikkingen in Gaza. Waarom? Ontbreekt het me aan woorden? Stop ik mijn emoties weg tijdens mijn drukke diensten? Besef ik dat mijn woorden niet het verschil gaan maken: geen levens gaan redden. Of ben ik als arts bang om patiënten en collega’s te kwetsen die aanstoot nemen aan mijn woorden en deze woorden een politieke lading toeschrijven?

Nederland is wereldwijd koploper in de strijd tegen antibioticaresistentie. Dat is deels te danken aan ons ‘search and destroy’-beleid ten aanzien van meticillineresistente stafylococcus aureus (MRSA). MRSA veroorzaakt ernstige infecties, maar wordt ook asymptomatisch door mensen gedragen.

Drie maanden. Zo lang kan een coschap maximaal duren in (omgeving) Rotterdam. In deze drie maanden probeer je je te schikken naar het team waar jij opeens deel van uitmaakt. Dé uitgelezen kans om te proeven van alle soorten specialismen, zonder de allesbepalende keuze te maken. Je draait volle bak mee in de molen, vijftig uur per week is niet ongewoon. Met een beetje geluk bouw je een band op met de arts-assistenten of de specialisten, maar hoe je ook je best doet, je zult altijd ‘de co’ blijven. Een passant. Vóór jou zijn er velen geweest, en na jou zullen er ook velen volgen.

Recent is geconstateerd dat er in Nederland een groot aniostekort is. Verschillende oorzaken zijn genoemd, met name de toenemende werkdruk. Daarnaast is er ook een trend waarbij afgestudeerde basisartsen streven naar een meer gebalanceerd leven en daarbij überhaupt twijfelen aan een vervolg binnen de muren van het ziekenhuis. Mogelijk is het een nasleep van covid-19.

Nederland is onbetwist fietsland nummer één wereldwijd. Ondanks de populariteit van fietsen bestaat ruimte voor gerichtere toepassing vanuit de gehele gezondheidszorg. Alom wordt fietsen beschouwd als een gezonde activiteit, waar je fitter van wordt. Dit geldt zowel voor een niet-elektrische fiets als voor een e-bike, aangezien uit onderzoek blijkt dat men ‘elektrisch’ langere afstanden aflegt. Wanneer wandelen voor ouderen te zwaar wordt, dan blijkt de e-bike zeker ook een uitkomst.

Ik ondersteun van harte het pleidooi van Boudewijn Dierick om huisartsen in loondienst van de praktijk te laten werken en hen daarmee te laten vallen onder een cao.

Naast mijn werk als huisarts houd ik me bezig met het aanleggen van een voedselbos. In een voedselbos komt veel positiviteit samen. Het kan een grote rol spelen in de preventieve gezondheidszorg, bijdragen aan de beschikbaarheid van een scala van betaalbare of mogelijk gratis gezonde voedingsproducten, zorgen voor stressreductie, en zelfs meehelpen aan het oplossen van het klimaatprobleem.