Recent is geconstateerd dat er in Nederland een groot aniostekort is. Verschillende oorzaken zijn genoemd, met name de toenemende werkdruk. Daarnaast is er ook een trend waarbij afgestudeerde basisartsen streven naar een meer gebalanceerd leven en daarbij überhaupt twijfelen aan een vervolg binnen de muren van het ziekenhuis. Mogelijk is het een nasleep van covid-19.
Nederland is onbetwist fietsland nummer één wereldwijd. Ondanks de populariteit van fietsen bestaat ruimte voor gerichtere toepassing vanuit de gehele gezondheidszorg. Alom wordt fietsen beschouwd als een gezonde activiteit, waar je fitter van wordt. Dit geldt zowel voor een niet-elektrische fiets als voor een e-bike, aangezien uit onderzoek blijkt dat men ‘elektrisch’ langere afstanden aflegt. Wanneer wandelen voor ouderen te zwaar wordt, dan blijkt de e-bike zeker ook een uitkomst.
Ik ondersteun van harte het pleidooi van Boudewijn Dierick om huisartsen in loondienst van de praktijk te laten werken en hen daarmee te laten vallen onder een cao.
Naast mijn werk als huisarts houd ik me bezig met het aanleggen van een voedselbos. In een voedselbos komt veel positiviteit samen. Het kan een grote rol spelen in de preventieve gezondheidszorg, bijdragen aan de beschikbaarheid van een scala van betaalbare of mogelijk gratis gezonde voedingsproducten, zorgen voor stressreductie, en zelfs meehelpen aan het oplossen van het klimaatprobleem.
Ondanks de reeds uitgebreide consultatieronde vanuit het CGS op hun initiële conceptadvies, bleef er blijkbaar toch een reden voor de voorzitters van de NVA, NVVH en de NVI om een besloten brief (ref.) te sturen naar minister Kuijpers over het uiteindelijk positieve advies van het CGS om de spoedeisende geneeskunde als specialisme te erkennen.
Het belang van medische hulpmiddelen in de eerstelijnszorg wordt over het hoofd gezien. Dit terwijl deze middelen essentieel zijn om de druk op de zorg te verlichten, kosten te verlagen en de juiste zorg aan huis te bieden.
De KNMG wil dat het kabinet sociaaleconomische gezondheidsverschillen aanpakt. Om te beginnen door de kansenongelijkheid te verminderen.
‘Gezien de leeftijd zou ik adviseren om te overwegen of insturen nog wel zinvol is’. Dat antwoord krijg ik regelmatig tijdens overleg met een specialist uit het ziekenhuis. Dit ‘ongevraagde advies’ roept vragen op: betekent een hoge leeftijd dat iemand op voorhand niet instuurbaar is? Weten artsen uit het ziekenhuis wat wij in het verpleeghuis doen?
Voorafgaand aan de tweede ‘Dag van de Fietshelm’ op 19 april werden cijfers over verkeersdoden en ernstige verkeersletsels gepubliceerd. De fietsongevallen springen eruit. De harde werkelijkheid van de cijfers laat heel fietsend Nederland nadenken over veilige infrastructuur, ongepast verkeersgedrag en letselbeperkende maatregelen op de fiets zoals de fietshelm. Dit lijkt de terechte opmaat voor passende acties.
In 2015 gebruikte het actiecomité ‘Het roer moet om’ een manifest van bezorgde huisartsen als startpunt voor een discussie over onzinnige en overtrokken regelgeving in de (huisartsen)zorg. Ook de averechtse uitwerking van de marktwerking op de samenwerking binnen de zorg werd ter discussie gesteld. Enige tijd leek het momentum aanwezig om daadwerkelijk de zorg te ‘ontregelen’. Helaas, lijkt dit fraaie initiatief al weer uitgeblust en neemt de regeldruk weer toe.
17 jaar geleden werd in de Nederlandse zorg met harde hand marktwerking ingevoerd. Dat mislukte echter en dat leidde – samen met stalinistische macrobudgettaire normen – tot de huidige malaise in de zorg. Intussen wordt deze mislukte marktwerking ingehaald door de échte marktwerking die plaatsvindt op de zorgarbeidsmarkt.
Als Duitse die in het onderwijs werkt, ben ik een vreemde eend in een Nederlands vakblad voor geneeskunde. Ik lees Medisch Contact regelmatig bij mijn schoonouders. Zo herinner ik me een kort stukje uit april waarin Eva Nyst bekritiseerde dat gevluchte Oekraïense vrouwen bij inschrijving in de Basisregistratie Personen automatisch voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker worden uitgenodigd en in veel gevallen daarop ingaan – omdat zij ‘overheidsgetrouw’ zouden zijn.
De wachtlijsten in de ggz zijn in 2020 door Charlotte Bouwman op de politieke agenda gezet. Sindsdien proberen de overheid, NZa, zorgaanbieders en zorgverzekeraars de wachtlijsten aan te pakken. Ze worden echter niet korter, maar ook niet langer. Kennelijk is er iets geks aan de hand.
Euthanaserende artsen vinden het zeer belastend om na euthanasie bij een wilsonbekwame patiënt te moeten verschijnen voor Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE) voor nadere toelichting, aldus het RTE-jaarverslag 2018. ‘Het heeft een enorme impact’, bevestigde RTE-voorzitter Kohnstamm.
Ik stel voor om de lasten van leefstijl-gerelateerde aandoeningen niet exclusief bij de patiënten te leggen, maar bij de ziekmakende míddelen door een toeslag te heffen op alle (genot)middelen waarvan wetenschappelijk vaststaat dat ze ziektelast veroorzaken. Met de opbrengst hiervan moeten ziektekostenverzekeraars verplicht worden álle zorg te vergoeden die door die lifestyleproducten veroorzaakt wordt.
Als gepensioneerd, maar nog geregistreerd bedrijfsarts houd ik mij enige uren per week bezig met het inwerken en superviseren van zij-instromende huisartsen in de functie van anios bedrijfsgeneeskunde. Het zijn meestal jonge huisartsen die al een paar jaar waarnemen en opzien tegen het idee om praktijkhouder te worden en/of 40 jaar lang als huisarts werkzaam te moeten zijn. Naast het huisartsenwerk, werken zij nu ook als a(n)ios bedrijfsarts onder mijn supervisie. Hun aantal neemt snel toe en inmiddels begeleid ik zeven jonge collega’s.
Wij, de hoofden van de academische spoedeisende hulpen, – allen met een achtergrond in diverse ‘acute’ vakgebieden – hebben ons verenigd in een samenwerkingsverband om een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van en vooral het kwalitatief verbeteren van de acute zorg in Nederland.
Met een blaadje sla tussen mijn tanden sjok ik naar de menstruatiepoli. In mijn hoofd neem ik de patiënten door. Ik werp een vluchtige blik op het karretje als ik de polikamer binnen loop. Pipelles en SIS-echo-slangetjes liggen gereed. Let’s go. Zin in!
De richtlijnen adviseren nog geen covid-19-herhaalprik voor 60-minners met comorbiditeit. Dit veroorzaakt veel onbegrip bij mensen met chronische aandoeningen, die deze prik wel graag willen hebben. Onlangs kwam het zelfs tot Kamervragen hierover. Maar zijn 60-minners met comorbiditeit ook echt meer kwetsbaar bij een eventuele covid-19 infectie dan gezonde leeftijdsgenoten?
Een klein jaar geleden kreeg ik spierpijn. Aanvankelijk rond de knieën, later deden steeds meer spieraanhechtingen pijn: in m’n enkels, liezen, bovenarmen, rug en zelfs rechts in m’n kaak. Lopen ging steeds moeilijker, fietsen bleef goed gaan. Bloedonderzoek liet geen afwijkingen zien.
Onlangs eindigde een ingezonden brief met de woorden ‘Stop Vermeulen’ (MC 14/2022: 38). Wellicht een ‘cri de coeur’ maar wel op de man gespeeld. Als auteur overkomt mij dit steeds vaker. Twee jaar geleden kreeg ik na een artikel in het FD een brief met dreigende ondertoon: ik hoorde niet thuis in deze krant. Bij zowel Medisch Contact als Arts & Auto – ik schrijf voor beide – is het voorgekomen dat reacties op columns/blogs zo ongekend fel waren dat van hogerhand moest worden ingegrepen.
Ik experimenteer sinds kort met een programma waarmee patiënten zelf afspraken kunnen inplannen in mijn agenda. Zo’n agendaprogramma kun je geheel naar eigen inzicht en wensen inrichten. Patiënten en collega’s kunnen in mijn configuratie kiezen uit negen soorten contacten variërend van een beeldbelcontact, tot telefonisch contact, wandelcontact, ‘face-to-face’, et cetera.
Vele tientallen jaren geleden schreef ik een ingezonden brief over hoe moeilijk het is om aan een opleiding en een baan te komen in het vak geneeskunde.
Sinds de transitie van ouderenzorg in instellingen naar ouderenzorg thuis is de samenwerking tussen professionals in de eerste lijn nog belangrijker geworden. Hoe deze samenwerking in de praktijk het meest efficiënt kan worden vormgegeven is nog onvoldoende onderzocht.
Tuchtcolleges zijn een vorm van peer reviewed, niet-hiërarchisch tuchtrecht. Gekeken wordt wat de gemiddelde huisarts in een vergelijkbare casus zou hebben gedaan. Regelmatig wordt een NHG-Standaard als maatstaf gehanteerd om het handelen van een huisarts te beoordelen. NHG-Standaarden worden vaak gemaakt door bevlogen, overenthousiaste collega’s die zich in het onderwerp hebben verdiept in samenspraak met collega-specialisten uit dezelfde discipline.
