17 jaar geleden werd in de Nederlandse zorg met harde hand marktwerking ingevoerd. Dat mislukte echter en dat leidde – samen met stalinistische macrobudgettaire normen – tot de huidige malaise in de zorg. Intussen wordt deze mislukte marktwerking ingehaald door de échte marktwerking die plaatsvindt op de zorgarbeidsmarkt.
Als Duitse die in het onderwijs werkt, ben ik een vreemde eend in een Nederlands vakblad voor geneeskunde. Ik lees Medisch Contact regelmatig bij mijn schoonouders. Zo herinner ik me een kort stukje uit april waarin Eva Nyst bekritiseerde dat gevluchte Oekraïense vrouwen bij inschrijving in de Basisregistratie Personen automatisch voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker worden uitgenodigd en in veel gevallen daarop ingaan – omdat zij ‘overheidsgetrouw’ zouden zijn.
De wachtlijsten in de ggz zijn in 2020 door Charlotte Bouwman op de politieke agenda gezet. Sindsdien proberen de overheid, NZa, zorgaanbieders en zorgverzekeraars de wachtlijsten aan te pakken. Ze worden echter niet korter, maar ook niet langer. Kennelijk is er iets geks aan de hand.
Euthanaserende artsen vinden het zeer belastend om na euthanasie bij een wilsonbekwame patiënt te moeten verschijnen voor Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE) voor nadere toelichting, aldus het RTE-jaarverslag 2018. ‘Het heeft een enorme impact’, bevestigde RTE-voorzitter Kohnstamm.
Ik stel voor om de lasten van leefstijl-gerelateerde aandoeningen niet exclusief bij de patiënten te leggen, maar bij de ziekmakende míddelen door een toeslag te heffen op alle (genot)middelen waarvan wetenschappelijk vaststaat dat ze ziektelast veroorzaken. Met de opbrengst hiervan moeten ziektekostenverzekeraars verplicht worden álle zorg te vergoeden die door die lifestyleproducten veroorzaakt wordt.
Als gepensioneerd, maar nog geregistreerd bedrijfsarts houd ik mij enige uren per week bezig met het inwerken en superviseren van zij-instromende huisartsen in de functie van anios bedrijfsgeneeskunde. Het zijn meestal jonge huisartsen die al een paar jaar waarnemen en opzien tegen het idee om praktijkhouder te worden en/of 40 jaar lang als huisarts werkzaam te moeten zijn. Naast het huisartsenwerk, werken zij nu ook als a(n)ios bedrijfsarts onder mijn supervisie. Hun aantal neemt snel toe en inmiddels begeleid ik zeven jonge collega’s.
Wij, de hoofden van de academische spoedeisende hulpen, – allen met een achtergrond in diverse ‘acute’ vakgebieden – hebben ons verenigd in een samenwerkingsverband om een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van en vooral het kwalitatief verbeteren van de acute zorg in Nederland.
Met een blaadje sla tussen mijn tanden sjok ik naar de menstruatiepoli. In mijn hoofd neem ik de patiënten door. Ik werp een vluchtige blik op het karretje als ik de polikamer binnen loop. Pipelles en SIS-echo-slangetjes liggen gereed. Let’s go. Zin in!
De richtlijnen adviseren nog geen covid-19-herhaalprik voor 60-minners met comorbiditeit. Dit veroorzaakt veel onbegrip bij mensen met chronische aandoeningen, die deze prik wel graag willen hebben. Onlangs kwam het zelfs tot Kamervragen hierover. Maar zijn 60-minners met comorbiditeit ook echt meer kwetsbaar bij een eventuele covid-19 infectie dan gezonde leeftijdsgenoten?
Een klein jaar geleden kreeg ik spierpijn. Aanvankelijk rond de knieën, later deden steeds meer spieraanhechtingen pijn: in m’n enkels, liezen, bovenarmen, rug en zelfs rechts in m’n kaak. Lopen ging steeds moeilijker, fietsen bleef goed gaan. Bloedonderzoek liet geen afwijkingen zien.
Onlangs eindigde een ingezonden brief met de woorden ‘Stop Vermeulen’ (MC 14/2022: 38). Wellicht een ‘cri de coeur’ maar wel op de man gespeeld. Als auteur overkomt mij dit steeds vaker. Twee jaar geleden kreeg ik na een artikel in het FD een brief met dreigende ondertoon: ik hoorde niet thuis in deze krant. Bij zowel Medisch Contact als Arts & Auto – ik schrijf voor beide – is het voorgekomen dat reacties op columns/blogs zo ongekend fel waren dat van hogerhand moest worden ingegrepen.
Ik experimenteer sinds kort met een programma waarmee patiënten zelf afspraken kunnen inplannen in mijn agenda. Zo’n agendaprogramma kun je geheel naar eigen inzicht en wensen inrichten. Patiënten en collega’s kunnen in mijn configuratie kiezen uit negen soorten contacten variërend van een beeldbelcontact, tot telefonisch contact, wandelcontact, ‘face-to-face’, et cetera.
Vele tientallen jaren geleden schreef ik een ingezonden brief over hoe moeilijk het is om aan een opleiding en een baan te komen in het vak geneeskunde.
Sinds de transitie van ouderenzorg in instellingen naar ouderenzorg thuis is de samenwerking tussen professionals in de eerste lijn nog belangrijker geworden. Hoe deze samenwerking in de praktijk het meest efficiënt kan worden vormgegeven is nog onvoldoende onderzocht.
Tuchtcolleges zijn een vorm van peer reviewed, niet-hiërarchisch tuchtrecht. Gekeken wordt wat de gemiddelde huisarts in een vergelijkbare casus zou hebben gedaan. Regelmatig wordt een NHG-Standaard als maatstaf gehanteerd om het handelen van een huisarts te beoordelen. NHG-Standaarden worden vaak gemaakt door bevlogen, overenthousiaste collega’s die zich in het onderwerp hebben verdiept in samenspraak met collega-specialisten uit dezelfde discipline.
Om af te vallen verwees de huisarts een patiënt naar een bariatrisch chirurg voor een maagverkleining. Uiteindelijk bleek er sprake te zijn van lipoedeem, een aandoening die niet is te verhelpen met een maagverkleining.
De verhouding tussen waarnemers en praktijkhouders in de huisartsenzorg zorgt voor grote uitdagingen en werkdruk. Volgens Nivel-onderzoek hebben de meeste praktijkhouders moeite met het vinden van waarnemers.Terwijl praktijkhouders omkomen in werk en verantwoordelijkheden, eten waarnemend huisartsen de krenten uit de pap.
Dat huisartsen een belangrijke rol kunnen hebben in public health, laten ze zien in Delfshaven. Al vanaf mei staan ze daar elke zaterdag op de Visserijmarkt om een vaccinatiekloof te voorkomen. Door kwetsbare mensen op te zoeken, te luisteren en te informeren over covid-19. Samen met buurtmaatjes die mensen ook in eigen taal te woord kunnen staan. Dit om tegenwicht te bieden aan de misinformatie die onder meer een voedingsbodem vindt in het gegroeide wantrouwen jegens de overheid.
Met frisse tegenzin sta ik in de rij voor mijn covidboostervaccinatie. Van mijn eerdere vaccinatie had ik – behoudens een grieperige dag – geen last. Ik maak me weinig zorgen over bijwerkingen. En ik denk dat mijn vaccinatie van belang is voor de samenleving. Desalniettemin, met frisse tegenzin.
Mijn zoontje is dol op de natuur. Een van zijn eerste woordjes was ojeje (olifant) en sinds zijn eerste Freek Vonk-filmpje is zijn diepste wens bioloog worden. Hij is bijna 9 en een wandelende dierenencyclopedie. Hij loopt graag te koop met zijn kennis: ‘weten jullie dat een haas harder kan rennen dan een auto op een provinciale weg? Wist je dat het grootste landdier op de zuidpool 6 mm lang is?’ Met die kennis komt ook de ellende: bijna elk beest waar hij over leest, wordt met uitsterven bedreigd. En hij leest dat dat door de mens komt: de mens stroopt, vervuilt en jaagt.
Een 25 jarige vrouw heeft sinds haar jeugddiverse allergieën ontwikkeld, op voedingsmiddelen, parfum en medicijnen. Zij krijgt op veel van deze stoffen bij contact een anafylactische shock waarvoor zij een epipen bij zich draagt. Wanneer zij zich wendt tot een expertisecentrum op het gebied van mastocytose krijgt zij te horen dat er geen sprake is van mastocytose omdat haar tryptase in rust niet verhoogd is.
Met lichte irritatie las ik boven vermeld artikel, dat een behoorlijk belerend karakter had in de trant van “waarom wil de rest van Nederland niet ons perfecte voorbeeld volgen?”
In Nederland sterven elk jaar 450 vrouwen en 150 mannen aan de gevolgen van humaan papillomavirus (HPV), zoals baarmoederhalskanker, maar ook aan allerlei andere soorten kanker zoals anus-, penis- en vaginakanker.1 De overledenen zijn vaders, moeders, dochters, zonen en allerlei geliefden die we onnodig verliezen.
Tussen 7 en 14 juli 2021 zijn er 42 van 582 geteste medewerkers van het Radboudumc PCR-positief getest voor SARS-CoV-2. Van deze medewerkers waren er 34 volledig gevaccineerd, 2 onvolledig en 6 waren niet gevaccineerd.
Het CRP wordt nergens genoemd. Een eenmalige CRP-bepaling bij zwangerschap is inderdaad onbetrouwbaar, maar een snelle stijging wijst sterk in de richting van ontsteking.
