Meer over fotografie

Fotograaf Geert Broertjes kreeg ruim drie jaar geleden last van steeds erger wordende buikpijn. De oorzaak bleek een tumor in zijn dikke darm, met uitzaaiingen naar lever, longen en lymfeklieren.

Naast zijn werk als waarnemend huisarts werkt Jelle Pieter de Boer (41) als fotograaf. Hij brengt het liefst het leven van flamboyante personen in beeld.

Teamarts palliatieve zorg Marike de Meij begeleidt mensen in hun laatste levensfase. Vanuit haar consultatiefunctie in het OLVG verbindt ze huisartsen en specialisten, patiënten en families met elkaar.

De expositie Zie wie ik aan ’t worden ben toont veertien portretten en verhalen van ‘AlzheimerFluisteraars’: familieleden die hun geliefden met alzheimer ‘achterna tuimelden’ om met hen in verbinding te blijven.

Het is bijna zeker dat militair arts Toon Bauduin (1820-1885) de fotograaf is van een van de oudste fotoalbums van Nederland. Gepensioneerd kunsthistoricus Flip Bool (71) vond het anonieme album in 2011 bij een foto-antiquariaat en kocht het voor 8000 euro.

Op 14 maart 1957 schreef een zekere ‘Dr. Finger’ een recept uit voor ‘Miss. Monroe’: ‘2 to 4 for sleep’ staat op het etiket van het bruine glazen potje, dat werd geleverd door Pollock – Bailey Pharmacy in New York.

Het Ommelander Ziekenhuis Groningen (OZG) laat fotografen toe in de operatiekamer tijdens keizersnedes. Het ziekenhuis, met vestigingen in Delfzijl en Winschoten, wilde kijken of het patiënten tegemoet kon komen die graag eigen foto’s willen hebben van een geboorte.

Een foto uit 1895 toont een ouder echtpaar ergens in Zwitserland op een bankje, bijna nietig geportretteerd tegen gigantische gepleisterde stukken muur. Zij is bezig met handwerk en richt hierop haar blik. Hij – bolhoed, grote grijze baard en met een wandelstok – kijkt recht in de camera.

Het fotoboek 'Ik en mijn IC' is een ode aan de mensen die op de ic werken. Fotograaf Frank Muller bracht steeds twee etmalen door op de ic van tien ziekenhuizen. Hij comprimeerde dat tot één fictieve dag op de ic, samengevat in 160 foto’s.

De Nederlandse vertaling van de Engelse ‘family doctor’ luidt volgens Google niet ‘gezinsarts’ maar ‘huisarts’. Toch profileert ook de Nederlandse huisarts zich van oudsher als gezinsarts.

De oeuvrecatalogus Photo Concepts 1970→ voert ons langs de vele fascinerende projecten van fotograaf Hans Eijkelboom (1949), die met experimenten en reeksen gesorteerde foto’s de relatie tussen mens en samenleving verkent, onderzoekt en in beeld brengt.

Deze tentoonstelling van fotograaf Annaleen Louwes omvat een serie beelden die ze maakte op de psychiatrieafdeling van een ziekenhuis in Brooklyn.

Een dementerende oude vrouw woont sinds vier jaar in een verzorgingshuis, om de hoek van haar eigen huis. Haar mooie zestigerjarenbungalow in de duinen bij Noordwijk houdt ze in stand, als een museum van herinneringen.

De Belgische fotograaf Lieve Blancquaert reisde de wereld rond en legde voor haar project Birth Day vast hoe en onder welke omstandigheden kinderen worden geboren. Een tentoonstelling, een boek en een reeks tv-documentaires zijn het resultaat.

‘Dat kan m’n dochter ook’, hoor je regelmatig zeggen als het om – vooral abstracte – kunst gaat. Wat mij dan altijd verleidt om te antwoorden dat ze dat dan vooral snel moet gaan doen.

Breukels foto’s leiden tot giswerk: is dit nu een patiënt? Of toch een psychiater? Hoe smal is de grens tussen patiënt en behandelaar?

Ze bezorgen de mensheid ziekte, verderf, angst en vreze. Maar onder de elektronenmicroscoop kunnen ze prachtig zijn. De schoonheid van ziekteverwekkers in gekleurde beelden.

Diane Arbus (1923-1971) is tijdens en vooral ook na haar korte leven (ze pleegde zelfmoord) uitgegroeid tot een van dé fotografen van de twintigste eeuw. Ze is ook altijd een omstreden fotograaf gebleven.

In 1975 verkocht de oogarts Stanley Burns zijn sinds 1962 opgebouwde collectie antieke wapens uit de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865) om foto’s te verzamelen van onder andere soldaten, die in deze oorlog gewond en verminkt waren geraakt.

Fotograaf Bert Verhoeff en schrijver Gerrit Molenaar doken anderhalf jaar bijna letterlijk onder in de wereld van dementie.