Op de verloskunde in dit land gaat het er heel anders aan toe dan in Nederland. Dat had ik wel verwacht, maar toch valt het me tegen hóe anders het gaat. Ik kan het ook niet mooier maken dan het is: vrouwen bevallen op een bed dat lijkt op een brancard. Ze nemen hun eigen vuilniszak mee, die ze als een soort zeiltje moeten gebruiken om op te liggen.
Het is 7 uur ‘s ochtends. We lopen met een groep van 8 coassistenten en 2 studenten verpleegkunde richting de Chapel. We beginnen elke woensdagochtend met een kerkdienst. Er wordt gebeden, gezongen, gedanst, zelfs gitaar en soms drums gespeeld. We beginnen de dag met een lach, het geeft veel energie.
De tropische storm Freddy richtte medio maart een grote ravage aan in onder andere Malawi. Vooral in het zwaar getroffen zuiden is de roep om hulp groot. Daar dreigen honger en cholera.
Bij aanvang van de covidpandemie verwachtten velen dat júíst Afrika zwaar getroffen zou raken door corona. Het continent waar veel mensen in armoede leven, met vaak zwakke volksgezondheidsstelsels die toch al overbelast zijn door vele andere infectieziekten – dat zou slecht aflopen.
De gezondheidsautoriteiten in Malawi hebben eind vorige week een uitbraak van het wildepoliovirus type 1 (wpv1) bevestigd nadat een geval was ontdekt bij een 3-jarig meisje in de hoofdstad Lilongwe. Dit is het eerste geval van het wildepoliovirus in Afrika in ruim vijf jaar.
Tijdens een van mijn diensten in Malawi werd ik gebeld door een kinderarts over een baby van 5 dagen, aterm geboren met een goede start. Sinds vandaag zag ze wat geel en dronk ze minder.
‘Hopelijk kun je goede dingen doen daar.’ ‘Wat dapper dat je gaat.’ Slechts twee van de goedbedoelde opmerkingen toen ik samen met mijn gezin naar Malawi vertrok.
Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van de tropenarts Bente van der Meijden in Malawi: ‘Covid-19 komt nu pas aan bij ons’.
Tussen de zestig en honderd Nederlandse AIGT’ers/tropenartsen werken in Afrika en lage-inkomenslanden elders op de wereld, volgens de Nederlandse Vereniging voor Tropische Geneeskunde en Internationale Gezondheidszorg (NVTG). Een aantal uitzendende organisaties heeft hun AIGT’ers gerepatrieerd in verband met covid-19 en sommige uitzendingen zijn in de ijskast gezet. Naar schatting de helft van de artsen is gebleven.
Oncologisch chirurg Schelto Kruijff ziet in Malawi hoe kwetsbaar albino’s daar zijn en ervaart hoe machteloos je als dokter bent in een arm land met zoveel schaarste. Tevergeefs probeert hij een 14-jarige albinojongen met een grote tumor in zijn gezicht te helpen.
Als kind beantwoorde mijn vrouw de vraag ‘wat wil je later worden’ anders dan de meeste kinderen. Ze wilde geen politieagent, juf of dokter worden, maar ze wilde wel in een ziekenhuis werken. Als de grote mensen haar dan vroegen wat voor werk ze dan precies zou doen, vertelde ze dat ze het liefst het eten wilde langsbrengen bij de patiënten.
Iemand een goed cadeau geven, is soms moeilijk. Een oplossing is goed rondvragen bij betrouwbare bronnen en je in de persoon verplaatsen. Bij het aanbieden van het cadeau zal diegene weten dat je meer dan alleen een financiële transactie doet.
Als arts in Malawi realiseert Thijs Feuth zich dat er een duidelijk verband bestaat tussen de grote armoede daar en het veelvuldig voorkomen van aandoeningen als hiv, tbc en malaria.
Elyse Bouritius werkt als arts op de kinderafdeling van een Malawiaans ziekenhuis. Zij doet daar, met hart en ziel, heel goed werk. Of niet? Soms twijfelt ze over de motieven en het nut van deze vorm van westers weldoen.
Ghana, Kenia en Malawi zijn door Wereldgezondheidsorganisatie WHO aangewezen als landen waar het malariavaccin RTS,S getest gaat worden, vanaf 2018.
In delen van sub-Sahara Afrika bereiken levensreddende antiretrovirale medic
Kinderen die ernstig ondervoed zijn, hebben behalve bij verrijkte voeding ook baat bij…
Komende twee weken werk ik op de verloskundeafdeling. God, wat een verschil met barende vrouwen in Nederland.
Groot nieuws tijdens de ochtendoverdracht: er is een cholera-uitbraak in ons district. Direct wordt er voor de volgende dag een trip gepland naar Mposa, een van onze healthcenters, waar gevallen van cholera zijn gesignaleerd.
De volgende dag zegt ze zich minder kortademig te voelen, maar ik geloof er niks van, want ze zit hijgend in bed. Weer een patiënte die geen geld meer heeft om opgenomen te blijven.
Zelfs als de taalbarrière meevalt en de patiënt een beetje Engels spreekt, kan ik nog niet bouwen op de anamnese. Het standaardantwoord is: feeling better, no complaints today, I want to go home.
Men werkt hier noodgedwongen volgens het militaire principe: als je iets ziet bewegen, schiet je in het wilde weg. Als het dan nog beweegt, gooi je een granaat.
Net drie dagen ben ik in Malawi als ik de ‘Burns Unit’ van het Queen Elizabeth Central Hospital (QECH) in Blantyre bezoek.
Door een krioelende massa mensen heen worden we met onze loodzware rugzakken naar een van de bussen geloodst. Het landschap is oogverblindend groen.
Het hotel, voor de gelegenheid versierd met oranje ballonnen, lijkt op een tulp in de savanne in de grauwe buitenwijk van Lilongwe, de hoofdstad van Malawi.
