Meer over tuchtrecht

Een patiënt is onder behandeling bij een multidisciplinair expertisecentrum. De verpleegkundig specialist intensieve zorg bij somatische aandoeningen over wie het in deze tuchtzaak gaat, is er de coördinator. Bij dergelijke expertisecentra is coördinatie van de zorg ontzettend belangrijk. Voor je het weet werken de verschillende betrokken behandelaars langs elkaar heen of gaan ze er te makkelijk van uit dat de ander iets wel zal hebben gedaan. Zoals het meedelen van een uitslag van een onderzoek.

Een deel van de klagers over huisartsen die zich tot de tuchtklachtfunctionaris wenden, wil niet zozeer een klacht indienen, maar vooral bewerkstelligen dat hun huisarts hun wens inwilligt. Dat valt te lezen in het Jaarverslag Tuchtklachtfunctionarissen 2019 dat gisteren is verschenen.

Deze zaak draait erom of een basisarts die in een verpleeghuis werkte, wel 2,5 milligram morfine subcutaan had mogen laten toedienen aan een stervende, wilsonbekwame vrouw. Nee, zeggen de twee nichten die de mentoren van deze patiënt waren. Onze tante wilde dat er niet zou worden ingegrepen in haar stervensproces, tenzij er sprake zou zijn van ondraaglijk lijden.

Een verzekeringsarts concludeert dat er geen medische redenen zijn om de arbeidsongeschiktheid van een werknemer te continueren. Hij dringt aan op een gesprek tussen zijn patiënt en diens werkgever en hoopt zo een tijdens de ziekteperiode ontstaan conflict op te lossen. Die ontmoeting komt er, bij de arts thuis en onder zijn begeleiding.

De ambitie van het tuchtrecht is dat de gezondheidszorg erop vooruitgaat. Nu wordt er naar de zin van tuchtrechter Jeroen Recourt nog te weinig van geleerd.

Twee vrienden, een psycholoog en een psychiater, werken in dezelfde praktijk. De psycholoog vraagt de psychiater om zijn vriendin te behandelen. Aldus geschiedde. Die behandeling wordt later – op verzoek van de vrouw – in het geheim voortgezet. De relatie tussen de patiënte en de psycholoog komt daarin ook aan bod. Op een gegeven moment verwijst een derde medewerker de patiënte door naar een andere praktijk, vanwege de relatie tussen patiënt en de psycholoog.

De huisarts in de tuchtzaak hieronder werkt in een penitentiaire inrichting. Hij schreef tramadol voor aan een gevangene, en ging ervan uit dat de justitieel verpleegkundige de nodige informatie zou verstrekken, over werking, bijwerkingen en de mogelijke interactie met de benzodiazepine die de man al gebruikte.

In opdracht van een gemeente beoordeelt een arts de mate waarin een vrouw inzetbaar is voor de arbeidsmarkt. Daarvoor neemt hij de anamnese af en onderzoekt hij haar. Hij vraagt haar ook nog of hij een rapport daarover naar de gemeente mag sturen, waarop zij zegt: ‘Ik weet het niet uh.’

De waarschuwing die het Centraal Tuchtcollege oplegde aan de specialist ouderengeneeskunde die een diepdemente patiënt euthanasie verleende, is niet komen te vervallen met de uitspraak van de Hoge Raad deze week. Dit laat het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg (CTG) vandaag weten.

Een nieuwe patiënt meldde zich bij de huisarts, in verband met een hoge bloeddruk. Nu geeft een verhoogde bloeddruk meestal geen klachten, dus het is even de vraag waarom hij nu eigenlijk kwam: was er eerder hypertensie bij hem vastgesteld? Of maakte hij zich zorgen over zijn bloeddruk? Hoe dan ook: die tensie was 200/100.

De regionale tuchtcolleges voor de gezondheidszorg ontvangen tijdens de coronacrisis veel minder klachten dan anders. Dat zegt Jeroen Recourt, voorzitter van Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg Amsterdam.

Van richtlijnen mag je afwijken, als je daar een goede reden voor hebt. Niet bekend zijn met richtlijnen omdat je ergens anders bent opgeleid, is geen goede reden. Als je in Nederland werkt en BIG-geregistreerd bent, ben je gebonden aan de regels die hier gelden. Dat zag de psychiater uit deze zaak anders en hij gaf dit als reden waarom hij hardnekkig offlabelmedicatie bleef voorschrijven.

Soms leidt een fout(je) of ontevredenheid (wat eigenlijk ook fout is) tot een klacht. Voor het eerst in zeven jaar tijd heb ik dit zelf aan den lijve mogen ondervinden. De klacht was ‘slechts’ organisatorisch van aard, maar desalniettemin erg vervelend om te ervaren. Zowel voor de betrokkene (belangrijkste) als achteraf voor mij.

Draagt het tuchtrecht bij aan betere kwaliteit van zorg, of maakt het hulpverleners vooral kopschuw en defensief? Deze discussie wordt ook in Medisch Contact gevoerd, nogal eens gevoed door de tuchtuitspraken die erin verschijnen. Die gaan soms over details of onnavolgbare redenen waarvoor artsen zich moeten melden bij de tuchtrechter. Maar ook als er echt iets fout is gegaan en de arts dat toegeeft en er ook al van heeft geleerd: wat levert tuchtrecht dan nog op?

Klager heeft een klacht ingediend tegen beklaagde (bedrijfsarts). Hij verwijt beklaagde dat hij hem (te) lang heeft belemmerd om terug te keren in zijn eigen werk. Hierop heeft (het bedrijf van) beklaagde aan klager schriftelijk medegedeeld dat als de klacht ongegrond wordt verklaard alle gemaakte kosten op klager worden verhaald. Vanwege deze brief trekt klager zijn klacht in.

Klagers hebben namens hun overleden broer een klacht ingediend tegen verweerster (specialist ouderengeneeskunde). Zij verwijten haar onder meer een beslissing tot levensbeëindiging tegen de wil van patiënt te hebben genomen. Patiënt verbleef in een verpleeghuis toen bleek dat hij niercelcarcinoom had, waarvoor geen levensverlengende behandeling meer mogelijk was.

De huisarts uit deze tuchtzaak meldt bij zijn werkgever dat hij een seksuele relatie heeft gehad met een van zijn patiënten. Hij wordt ontslagen, de inspectie doet onderzoek, die heeft er vertrouwen in dat deze arts niet opnieuw de fout in gaat en er volgt een plan van aanpak. Kort gezegd moet hij aan zichzelf gaan werken en zijn werkzaamheden langzaamaan weer uitbreiden. Hij mag zijn handjes dichtknijpen, want in de regel stapt de inspectie hiervoor direct naar de tuchtrechter.

Op de huisartsenpost ziet een huisarts een peuter die sinds een week af en aan ziek is, al drie dagen braakt en in één nacht vijftien keer diarree heeft gehad. Bij onderzoek ziet de huisarts een alert kind dat flink tegenstribbelt. Ze vindt geen aanwijzingen voor dehydratie. Met adviezen en uitleg over alarmsymptomen mag het kindje met moeder mee naar huis. Enkele uren later raakt het kind buiten westen, en het overlijdt.

Een arts in een leidinggevende functie kan ook door de tuchtrechter worden beoordeeld. Tenminste, als wat de arts in die rol deed, voldoende weerslag heeft op de individuele gezondheidszorg.

In deze rubriek hebben we ons al vaker afgevraagd in hoeverre artsen ervoor verantwoordelijk zijn dat patiënten dan wel collega’s hun advies opvolgen. Dat staat doorgaans niet in richtlijnen of protocollen beschreven. Daarom is het zo belangrijk dat er ervaren beroepsgenoten in tuchtcolleges zitten met verstand van zaken.

Een 74-jarige man komt op de SEH met acuut ontstane buikpijn. Op een CT-scan is vrij vocht in de buik te zien. Genoeg voor een laparotomie? Nee, de chirurg komt tot de vermoedelijke diagnose coprostase en besluit, na uitvoerig overleg met andere artsen, tot een expectatief beleid. Een dag later verslechtert de situatie zodanig dat alsnog een operatie volgt.

Patiënte verwijt gynaecoloog onzorgvuldig handelen. Zij is in het ziekenhuis opgenomen vanwege langdurig gebroken vliezen zonder weeën en ervaart forse pijnklachten. De dienstdoende anios heeft ’s avonds telefonisch overlegd met de gynaecoloog, die dienst had maar niet aanwezig was. Patiënte heeft pijnstilling gekregen, waarbij een verkeerde dosering is geregistreerd door een verpleegkundige.

Wat een treurige casus is dit, en wat jammer dat dit bij de tuchtrechter is beland. Een huisarts zegt op een gegeven moment zijn medewerking toe aan euthanasie bij een man met uitgezaaide darmkanker. Er wordt zelfs een datum afgesproken, midden in de vakantie van de huisarts. De dokter is op dat moment overwerkt, en kan niet helder nadenken. Pas in het weekend daarna daalt bij hem in dat hij helemaal niet in staat is de toegezegde euthanasie uit te voeren.

Zowel de ouders als drie artsen tekenen beroep aan tegen uitspraken in de tuchtzaak over baby Luna. Dat laten het Jeroen Bosch Ziekenhuis (JBZ) en Yme Drost, gemachtigde van de ouders, weten.

Een man werd enkele dagen opgenomen op een afdeling Spoedeisende Hulp Psychiatrie. Twee dagen na zijn ontslag belde zijn ex-vrouw die afdeling om te vragen of het veilig was voor haar kinderen om bij hem te verblijven. Ze noemde daarbij zijn naam en geboortedatum en dat hij kort opgenomen was geweest. De sociaalpsychiatrisch verpleegkundige stelde haar gerust: ze hoefde niet te twijfelen aan de veiligheid van de kinderen. .