Waar je in de opleiding leert je bewust te worden van je eigen onbekwaamheid, en je grenzen aan te geven, vergeten we dit soms acuut als we in een sollicitatiecommissie mogen plaatsnemen. Het streelt onze bovengemiddeld vaak aanwezige narcistische trekken.
Geneeskundestudenten schrikken van de verwijtende toon waarmee over de coassistent in de zaak-Tuitjenhorn wordt gesproken. Dat stelt belangenvereniging De Geneeskundestudent, die denkt dat het veilige leerklimaat van geneeskundestudenten en coassistenten hierdoor in het geding kan komen.
Femke Intema (38) is nucleair geneeskundige in opleiding aan het Meander Medisch Centrum in Amersfoort. In 2020 rondt ze de opleiding af.
Natuurlijk, er zijn jonge artsen die zo’n onderwijstraject niet echt nodig hebben, die een bijzonder talent hebben. Maar zoals anatomieles niet wordt uitgesteld tot het coschap chirurgie, zo zouden we goede communicatie ook niet aan het toeval moeten overlaten. Want: ‘vier op de tien patiënten kan geen zinvol gesprek voeren met de medisch specialist’, meldde een enquête.
Als dochter van een huisarts was het voor mij al vroeg duidelijk: ik zou ook huisarts worden. En dus antwoordde ik iedere keer braaf dat ik nog niet wist wat ik zou worden, maar dat de huisartsgeneeskunde me wel erg aansprak. Ieder coschap opnieuw. Tot ik bij de huisartsgeneeskunde kwam.
Hoe willen we dat de longarts van de toekomst eruitziet? Wat moet hij of zij kunnen? En wat is daar nu in de opleiding voor nodig? Deze vragen vormen de basis vanwaaruit we als AIOS-bestuur Longziekten nadenken over onze opleiding.
Wantrouwen over wát er met de informatie wordt gedaan, is één van de redenen waarom geneeskundestudenten die slachtoffer worden van seksueel grensoverschrijdend gedrag dit extreem weinig melden bij de vertrouwenspersoon van de faculteit. Zonder meldingen zijn seksueel grensoverschrijdende situaties echter moeilijk gericht aan te pakken.
Er zijn straks meer medisch specialisten nodig, stelt het Capaciteitsorgaan in haar advies, en dus moeten er aiossen worden opgeleid. Om precies te zijn: 1182 per jaar. Achter dit getal gaan diverse ontwikkelingen schuil. Kortere werktijden is er één van.
De komende jaren zullen de ziekenhuizen iets meer medisch specialisten mogen opleiden. Dat blijkt uit een vandaag gepubliceerd deel van het Capaciteitsplan 2019.
Kostenbewustzijn komt niet vanzelf, maar moet actief gestimuleerd worden, stellen Ed van Beeck en collega’s. Hoe eerder, hoe beter. In Rotterdam is het onderdeel van de bachelor geneeskunde.
Het aantal nieuwe vluchteling-artsen dat werd ondersteund door Stichting voor Vluchteling-Studenten UAF is in 2018 gedaald ten opzichte van de twee jaar daarvoor. Het aantal nieuwe geneeskundestudenten steeg wel licht.
Het aantal geneeskundestudenten dat wordt ondersteund door het UAF steeg in de afgelopen paar jaar van acht in het studiejaar 2015-2016, dertien in het studiejaar 2016-2017, zestien in het studiejaar 2017-2018 en zestien in het studiejaar 2018-2019.
Een van de leuke dingen aan de reumatologie vind ik dat ik een band opbouw met mijn patiënten, omdat ik ze vaak zie. Ze vertellen me van alles over hun leven.
Na weken spanning krijg je eindelijk bericht dat je bent toegelaten tot de opleiding geneeskunde. De blijdschap, opluchting, euforie die je toen voelde, vergeet je nooit meer. Over de toelatingsprocedure tot de opleiding is veel te doen.
De geneeskundeopleidingen in Maastricht, Groningen en aan de Vrije Universiteit (VU) zijn het best beoordeeld tijdens de nieuwste visitatierondes. Dat blijkt uit een vergelijking van de visitatierapporten op de website van accreditatieorganisatie NVAO door Medisch Contact.
Arts zijn én gelukkig worden gaan niet samen. Dat meent filosoof en docent medische ethiek Menno de Bree. Het doktersvak is volgens hem gebaat bij meer ruimte voor het individu en een minder veeleisend arbeidsethos.
Productiefabrieken. Eenheidsworst. Dat is wat de studie geneeskunde, en daarna het artsenbestaan van dokters maakt, zegt filosoof Menno de Bree. Hij raadt geneeskundestudenten aan zich nog eens goed te bezinnen op hun keuze, want arts zijn én gelukkig worden, gaat volgens hem niet samen.
Hoewel iedereen het eens is over nut en noodzaak van de arts internationale gezondheidszorg en tropengeneeskunde ontbreekt structurele financiering om ze op te leiden. Dat is een beschaafd land onwaardig.
Onderzoeken naar burn-out bij a(n)iossen en coassistenten luiden nogal eens de noodklok. Maar er valt veel op af te dingen. Stellingen als ‘ik twijfel aan het nut van mijn werk’ zeggen te weinig, vindt gz-psycholoog Sanne Vink.
‘We hadden toen een leuke huisarts in opleiding’, gaat hij verder. ‘Ze was communicatief zeer vaardig met onze patiënten. Bovendien had ze gevoel voor humor. Ze zou die ochtend onder mijn leiding haar eerste spiraal plaatsen. Bij mevrouw Pieterse. Ik zie het nog zo voor me.’
De Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) zal dit jaar onderzoeken of de kosten van medisch-specialistische opleidingen voldoende worden gedekt door de overheidsbijdrage die daarvoor is vastgesteld. Het resultaat van dit onderzoek zal naar verwachting zeker een jaar op zich laten wachten.
Adequate feedback geven – in de zin dat de coassistent er iets aan heeft – is nog niet zo eenvoudig. De Amsterdamse onderwijskundige en arts Anita Jacobs heeft een app ontwikkeld waarmee begeleiders van coassistenten beter feedback kunnen geven.
Het valt niet mee om in de vraag naar bedrijfsartsen te voorzien. Coassistenten, basisartsen en zijinstromers moeten verleid worden om voor dit vak te kiezen.
De huidige zorgvraag overstijgt inmiddels bij alle medisch ondersteunende en gespecialiseerd verpleegkundige beroepen het beschikbare aanbod. Het Capaciteitsorgaan adviseert om substantieel meer op te leiden: liefst 63 procent meer opleidingsplaatsen dan in 2016, naar 5945 per jaar.
Het aantal promovendi stijgt en de meesten van hen komen uit de medische sector. Waar komt die promotiedrang vandaan? Is dit een goede ontwikkeling? Word je er een betere arts van? De Geneeskundestudent vroeg het ruim drieduizend studenten en duizend opleiders.
