Er staan niet veel lemma’s in waarnaar je op voorhand op zoek zou gaan. Nou goed, ‘Alzheimer’ komt voorbij, ‘Hersendood’ ook, ‘Palliatieve sedatie’ en ‘Bijna-doodervaring’. Maar bijna nooit worden ze gevolgd door, zeg maar, de gebruikelijk saaie uitleg. Met al die lemma’s laat Keizer zien dat we over de dood nooit zijn uitgepraat, want tot op de dag van vandaag heeft ‘de dood niets van zijn frisheid verloren’.
De Tweede Kamer wil dat VWS-minister Hugo de Jonge een plan bedenkt waardoor er eerder gesprekken worden gevoerd tussen huisartsen en patiënten over wensen rond het levenseinde dan nu gebeurt.
Kevin was nog geen 30 jaar oud en woog amper 35 kilo. ’s Ochtends vertelde hij mij dat het heus wel weer beter met hem ging. Ik kon door hem heen kijken, zo mager was hij. Het kwam wel weer goed, zei hij, hij ging niet dood. Nog diezelfde avond overleed hij op de verpleegafdeling voor daklozen van CVD Havenzicht.
Ik ben met je eens dat je nooit met 100 procent zekerheid kunt zeggen dat er in de toekomst niet een verandering ten goede zou kunnen plaatsvinden of dat er een nieuwe behandeling wordt ontdekt, die wél effectief is. Maar volgens mij gaat het daar niet om. De vraag is of het aannemelijk is, maar nog meer of iemand daaraan voldoende hoop kan ontlenen om erop te wachten.
Minister Hugo de Jonge van VWS ziet geen reden om de huidige euthanasiewetgeving aan te passen en ethische en juridische toetsing voorafgaand aan euthanasie of hulp bij zelfdoding in te stellen.
Ouders en artsen van ernstig zieke kinderen willen meer duidelijkheid over regels voor beslissingen rond het levenseinde van kinderen tussen de 1 en 12 jaar. In uitzonderlijke situaties zou actieve levensbeëindiging mogelijk moeten zijn. Daarvoor zouden per jaar vijf tot tien kinderen in aanmerking komen, blijkt uit onderzoek.
Verenso en de KNMG zijn opgelucht over de uitspraak in de strafzaak tegen de specialist ouderengeneeskunde die in 2016 euthanasie uitvoerde bij een wilsonbekwame patiënt met vergevorderde dementie.
De specialist ouderengeneeskunde die terechtstond nadat zij in 2016 euthanasie uitvoerde bij een wilsonbekwame patiënt is niet strafbaar en ontslagen van alle rechtsvervolging. De rechter deed woensdagmiddag uitspraak in de strafzaak waarin de arts terechtstond voor moord.
Vannacht droomde ik van Pia. Ze vloog op een bezemsteel door Amsterdam, op zoek naar eenzame ouderen. Op een soort bagagedrager lagen injectiespuiten, flessen helium en een ingelijst diploma ‘levenseindeconsulent’.
Het aantal hulpvragen bij de Levenseindekliniek is dit jaar naar een recordhoogte gestegen: in vergelijking met 2018 met 15 procent. Dat bevestigt het centrum naar aanleiding van een bericht in de Volkskrant.
Als kind ging ik regelmatig met mijn ouders mee naar superoma, die in een tehuis voor demente bejaarden woonde. Van die bezoekjes herinner ik me vooral de deur die met een code moest worden geopend en dat een van de bewoonsters als ik binnenkwam steevast riep: ‘Kijk, daar is de sjah van Perzië, kijk dan toch!’ Uit mijn superoma kwam niet zoveel, ook niet nadat er wat advocaatjes in waren gegaan.
Op de dag dat haar oudste dochter 50 werd ging het heel slecht, drie weken en een dag na de diagnose. We hadden niet eens tijd gehad om haar wensen en verlangens te bespreken, en die ochtend kon dat eigenlijk ook al niet meer.
Een paar maanden was hij onderweg in een moeilijk traject. Uitgezaaide slokdarmkanker. Chemotherapie. Over de toekomst sprak hij niet. Hij hulde zich in stilzwijgen.
Ik voel me na anderhalf jaar helemaal thuis op vakantie-eiland Aruba. Als ik naar huis rij door de chaos, denk ik inmiddels: mijn chaos. Van kinds af aan had ik al een fascinatie voor de Caraïben, de zee en de piraten.
Sommige, of nee, verreweg de meeste van onze handelingen kun je niet binnen de veilige omheining van een protocol krijgen. Zo weet niemand hoe vaak u op uw scherm mag kijken terwijl de patiënt tegenover u zit. Of hoeveel telefoontjes u tijdens zo’n gesprek mag beantwoorden. Of welke disciplinaire maatregelen u tegemoet kunt zien als u een patiënt drie kwartier laat wachten. Vooral dat laatste, helaas niet-bestaande, protocol zou mij erg aanspreken.
Schouwartsen moeten uitvaartmedewerkers op de hoogte stellen als er sprake is van besmettingsgevaar door radioactiviteit of een ernstige infectie bij de overledene. Dat vindt uitvaartbranchevereniging BGNU, die deze informatieplicht wettelijk wil laten vastleggen.
‘Mijn vader gaf in zijn euthanasieverzoek aan nooit naar een verpleeghuis te willen, maar nu lijdt hij niet zichtbaar… wat te doen?’ ‘Als arts voel ik me vaak machteloos: ik kan niet iets doen wat niet mag.’ ‘Doet het er nog wel toe wat ik als patiënt zelf zeg en voel?’
De richtlijn Palliatieve sedatie wordt herzien. Onderdeel van deze herziening is een uitgebreide analyse van de knelpunten die zorgverleners ervaren in de praktijk. Uw ervaringen als arts zijn hierbij van groot belang. Met het invullen van een enquête kunt u aangeven welke knelpunten volgens u in de herziene richtlijn aan de orde moeten komen.
Een huisarts verricht volgens de regels euthanasie en heeft ook twee SCEN-artsen geconsulteerd. Toch stelt het OM na het rapport van de toetsingscommissie een justitieel vooronderzoek in. De huisarts vertelt zijn verhaal als waarschuwing voor zijn collega’s.
De meeste mensen overlijden het liefst thuis of in een hospice. Maar soms is dat niet mogelijk en staat het sterfbed in het ziekenhuis. Het UMCG heeft daarvoor een voorziening getroffen: de hospice care unit.
Longkanker heeft ze. Mijn moeder, 69 jaar oud, heeft een gemetastaseerd grootcellig slecht gedifferentieerd adenocarcinoom van de long. Er zijn een paar momenten uit haar ziekbed die ik zou willen delen met u, als collega’s.
Stoppen met eten en drinken, STED, is een weinig toegepaste methode voor een ‘goede dood’. Ten onrechte, laten vier artsen zien aan de hand van praktijkvoorbeelden.
De rechtbank Limburg heeft dinsdag een 48-jarige man veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie maanden wegens het geven van hulp bij de zelfdoding van zijn vader op 25 november 2016 in Kerkrade.
Van 9 tot en met 16 februari is het de Week van de Euthanasie, een initiatief van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE). Mogelijk stellen uw patiënten door deze extra aandacht vragen over het levenseinde of euthanasie. Hieronder vindt u praktische informatie die u bij deze gesprekken kan helpen.
Dat hun persoonlijke visie op lijden en sterven van invloed is op de zorg die artsen verlenen rond het levenseinde staat min of meer buiten kijf. De vraag is of dat ook ethisch wenselijk of gerechtvaardigd is. Medisch ethicus Katja ten Cate promoveerde afgelopen vrijdag aan de UvA op dat vraagstuk.
