Een klein jaar geleden kreeg ik spierpijn. Aanvankelijk rond de knieën, later deden steeds meer spieraanhechtingen pijn: in m’n enkels, liezen, bovenarmen, rug en zelfs rechts in m’n kaak. Lopen ging steeds moeilijker, fietsen bleef goed gaan. Bloedonderzoek liet geen afwijkingen zien.
Onlangs eindigde een ingezonden brief met de woorden ‘Stop Vermeulen’ (MC 14/2022: 38). Wellicht een ‘cri de coeur’ maar wel op de man gespeeld. Als auteur overkomt mij dit steeds vaker. Twee jaar geleden kreeg ik na een artikel in het FD een brief met dreigende ondertoon: ik hoorde niet thuis in deze krant. Bij zowel Medisch Contact als Arts & Auto – ik schrijf voor beide – is het voorgekomen dat reacties op columns/blogs zo ongekend fel waren dat van hogerhand moest worden ingegrepen.
Ik experimenteer sinds kort met een programma waarmee patiënten zelf afspraken kunnen inplannen in mijn agenda. Zo’n agendaprogramma kun je geheel naar eigen inzicht en wensen inrichten. Patiënten en collega’s kunnen in mijn configuratie kiezen uit negen soorten contacten variërend van een beeldbelcontact, tot telefonisch contact, wandelcontact, ‘face-to-face’, et cetera.
Vele tientallen jaren geleden schreef ik een ingezonden brief over hoe moeilijk het is om aan een opleiding en een baan te komen in het vak geneeskunde.
Sinds de transitie van ouderenzorg in instellingen naar ouderenzorg thuis is de samenwerking tussen professionals in de eerste lijn nog belangrijker geworden. Hoe deze samenwerking in de praktijk het meest efficiënt kan worden vormgegeven is nog onvoldoende onderzocht.
Tuchtcolleges zijn een vorm van peer reviewed, niet-hiërarchisch tuchtrecht. Gekeken wordt wat de gemiddelde huisarts in een vergelijkbare casus zou hebben gedaan. Regelmatig wordt een NHG-Standaard als maatstaf gehanteerd om het handelen van een huisarts te beoordelen. NHG-Standaarden worden vaak gemaakt door bevlogen, overenthousiaste collega’s die zich in het onderwerp hebben verdiept in samenspraak met collega-specialisten uit dezelfde discipline.
Om af te vallen verwees de huisarts een patiënt naar een bariatrisch chirurg voor een maagverkleining. Uiteindelijk bleek er sprake te zijn van lipoedeem, een aandoening die niet is te verhelpen met een maagverkleining.
De verhouding tussen waarnemers en praktijkhouders in de huisartsenzorg zorgt voor grote uitdagingen en werkdruk. Volgens Nivel-onderzoek hebben de meeste praktijkhouders moeite met het vinden van waarnemers.Terwijl praktijkhouders omkomen in werk en verantwoordelijkheden, eten waarnemend huisartsen de krenten uit de pap.
Dat huisartsen een belangrijke rol kunnen hebben in public health, laten ze zien in Delfshaven. Al vanaf mei staan ze daar elke zaterdag op de Visserijmarkt om een vaccinatiekloof te voorkomen. Door kwetsbare mensen op te zoeken, te luisteren en te informeren over covid-19. Samen met buurtmaatjes die mensen ook in eigen taal te woord kunnen staan. Dit om tegenwicht te bieden aan de misinformatie die onder meer een voedingsbodem vindt in het gegroeide wantrouwen jegens de overheid.
Met frisse tegenzin sta ik in de rij voor mijn covidboostervaccinatie. Van mijn eerdere vaccinatie had ik – behoudens een grieperige dag – geen last. Ik maak me weinig zorgen over bijwerkingen. En ik denk dat mijn vaccinatie van belang is voor de samenleving. Desalniettemin, met frisse tegenzin.
Mijn zoontje is dol op de natuur. Een van zijn eerste woordjes was ojeje (olifant) en sinds zijn eerste Freek Vonk-filmpje is zijn diepste wens bioloog worden. Hij is bijna 9 en een wandelende dierenencyclopedie. Hij loopt graag te koop met zijn kennis: ‘weten jullie dat een haas harder kan rennen dan een auto op een provinciale weg? Wist je dat het grootste landdier op de zuidpool 6 mm lang is?’ Met die kennis komt ook de ellende: bijna elk beest waar hij over leest, wordt met uitsterven bedreigd. En hij leest dat dat door de mens komt: de mens stroopt, vervuilt en jaagt.
Een 25 jarige vrouw heeft sinds haar jeugddiverse allergieën ontwikkeld, op voedingsmiddelen, parfum en medicijnen. Zij krijgt op veel van deze stoffen bij contact een anafylactische shock waarvoor zij een epipen bij zich draagt. Wanneer zij zich wendt tot een expertisecentrum op het gebied van mastocytose krijgt zij te horen dat er geen sprake is van mastocytose omdat haar tryptase in rust niet verhoogd is.
Met lichte irritatie las ik boven vermeld artikel, dat een behoorlijk belerend karakter had in de trant van “waarom wil de rest van Nederland niet ons perfecte voorbeeld volgen?”
In Nederland sterven elk jaar 450 vrouwen en 150 mannen aan de gevolgen van humaan papillomavirus (HPV), zoals baarmoederhalskanker, maar ook aan allerlei andere soorten kanker zoals anus-, penis- en vaginakanker.1 De overledenen zijn vaders, moeders, dochters, zonen en allerlei geliefden die we onnodig verliezen.
Tussen 7 en 14 juli 2021 zijn er 42 van 582 geteste medewerkers van het Radboudumc PCR-positief getest voor SARS-CoV-2. Van deze medewerkers waren er 34 volledig gevaccineerd, 2 onvolledig en 6 waren niet gevaccineerd.
Het CRP wordt nergens genoemd. Een eenmalige CRP-bepaling bij zwangerschap is inderdaad onbetrouwbaar, maar een snelle stijging wijst sterk in de richting van ontsteking.
Meer dan 90 jaar was de Nederlandse bloedvoorziening gebaseerd op onbetaalde donors en not-for-profit bloedbewerking en plasmafractionering. Nog steeds is wettelijk bepaald dat donors niet betaald worden en dat op bloedproducten geen winst mag worden gemaakt.
Door maatregelen om de ziekenhuiszorg te ontlasten stroomt de jeugd-ggz over, terwijl ic’s bij absolute schaarste voorrang geven aan kinderen. Die eenzijdige focus op ic-bezetting is onrechtvaardig.
De Staat vindt het grote aantal besmettingen bij kinderen niet verontrustend, omdat ‘het geen gevolgen [heeft] gehad voor belasting van de zorg.’1 Maar kinderen verspreiden het virus wel degelijk, en een deel van hen loopt langdurige gezondheidsschade op.
In Nederland krijgt iedereen na de eerste covid-19-vaccinatie ook een tweede injectie. Voortschrijdend inzicht geeft aanleiding om onze vaccinatiestrategie te heroverwegen. De Britten hanteren een andere strategie en de data lijken in hun voordeel te spreken.
Begin maart organiseerde het patiëntenplatform Zeldzame kankers ‘de week van zeldzame kankers’. Een verzameling orphan diseases die samen circa 20 procent van alle kankergevallen in Nederland vertegenwoordigen. Er blijkt volgens onderzoek bij één op de drie patiënten een lange medische zoektocht aan vooraf te gaan. Het platform oppert vroege academische verwijzing. Ik zie een aantal misverstanden.
Trajectum is een grote organisatie voor de behandeling van mensen met verstandelijke beperking en ernstige gedragsproblemen. Voorkomen en hanteren van agressie is een belangrijk aandachtspunt en begeleidingsteams volgen hiervoor frequent fysieke trainingsprogramma’s. Deze trainingen werden samen met de trainingen voor bedrijfshulpverlening in maart 2020 stilgelegd in verband met de besmettingsrisico’s met covid-19.
Precies tien jaar geleden werden in Syrië de eerste vreedzame burgerprotesten hardvochtig neergeslagen door het regeringsleger van president Bashar al-Assad. Sindsdien is het land verwoest, zijn ruim 12 miljoen Syriërs gevlucht en nadert het aantal oorlogsdoden de 600 duizend.
Als oudere van 72 jaar wil ik jullie hartelijk bedanken voor jullie solidaire opstelling het afgelopen jaar! Verreweg de meesten van jullie hielden en houden je aan de regels die de overheid heeft opgelegd, ook al was vrij snel duidelijk dat jullie zelf geen gevaar liepen maar werden beschouwd als mogelijke besmettingsbron voor ouderen: je ouders, opa’s en oma’s.
Eén miljoen mensen hebben het vaccin niet nodig! En dat scheelt, immers we hebben niet voldoende vaccins om iedereen snel in veiligheid te brengen en daarmee onszelf, de economie en onze staatskas een plezier te doen!
