In 1970 behaalde ik mijn artsdiploma. Daarna deed ik de huisartsenopleiding, die toen bestond uit vier weken meelopen met een huisarts. Sindsdien is er veel veranderd in de huisartsengeneeskunde. Mijn situatie veranderde ook. Van werker in de gezondheidszorg werd ik zorgconsument.
Onlangs heb ik, zoals velen, mijn functie binnen de reguliere kinder- en jeugdpsychiatrie opgezegd. Hierbij speelden verschillende afwegingen, maar de belangrijkste zijn de veranderingen sinds de transitie, waardoor het plezier in mijn werk zeer was afgenomen.
De patiënt verliet opgewekt de spreekkamer. Hij had zijn eigen dokter weer terug en bij de balie was het vertrouwde gezicht van de assistente.
De euthanasiewet is een groot goed, maar verbetering is mogelijk. Er zijn minstens twee grote problemen. Voor artsen: de inbedding van de wet in het strafrecht.
Aanvankelijk leek de glijdende schaal en het hellende vlak waarop euthanasie zich bevond, retoriek. Met de kennis van nu blijkt er wel degelijk een glijdende euthanasie-schaal te zijn.
Het is een jaar geleden dat op 25 oktober het Slotervaart Ziekenhuis failliet werd verklaard, twee dagen na de aanvraag voor surseance van betaling.
Sinds 2008 meng ik me af en aan in het euthanasiedebat, en dan met name met betrekking tot patiënten met een psychiatrische stoornis.
Patiënten mogen alleen na schriftelijke informed consent als proefpersoon aan onderzoek deelnemen. De nieuwste evaluatie van de WMO stelt dat ‘er voor proefpersonen voldoende gelegenheid is om mondelinge informatie over het onderzoek te verkrijgen’. Mondelinge informatieoverdracht blijkt bepalend te zijn voor het begrip van de patiënt.
De verplichting om overal actief je BIG-nummer onder de aandacht te brengen is na – terechte – massale commotie (voorlopig?) afgeschoten. Opluchting alom… maar volgens mij is in de discussie één belangrijk aspect onderbelicht gebleven. Namelijk: het door leken laten interpreteren van BIG-registraties maakt zorgprofessionals vogelvrij.
Een voorspelling: het aantal onnodige ziekenhuisopnames binnen de randgemeenten stijgt, de zorgverzekeraar wacht af, de politiek reageert verontwaardigd. En dan, over drie jaar, is er opeens geld beschikbaar waarmee geïnvesteerd kan worden in duurzame herinrichting van de eerstelijnszorg binnen de randgemeenten.
Rob Kok, voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Verzekeringsgeneeskunde, vindt dat ME/CVS-patiënten op hun herstelgedrag mogen worden aangesproken. Hij is het niet eens met de Gezondheidsraad die stelt patiënten niet tot behandeling met cognitieve gedragstherapie of oefentherapie kunnen worden gedwongen.
Als medisch adviseur sta ik slachtoffers van letselschade en hun belangenbehartigers bij bij het leveren van bewijs van hun gezondheidsschade aan de aansprakelijke partij.
Ivan Wolffers beweert in het tv-programma Radar (8 april 2019) dat 850 mensen bloeddrukverlagers moeten slikken om één hartinfarct te voorkomen. Een onzinnige en gevaarlijke uitspraak. Hij baseert zich op de MRC-trial uit 1985. Onderzoekers van deze studie – die methodologische tekortkomingen heeft – concluderen dat 850 patiënten gedurende 1 jaar behandeld moeten worden om één beroerte (dus geen hartinfarct) te voorkomen.
Dat chemicus Sjaak Neefjes een door de farmaceutische industrie verwaarloosd medicijn tegen een bepaald soort kanker weer tot leven gaat wekken, is fantastisch. Maar, er zit ook een andere kant aan. Dat is dat de farmaceutische industrieën dit niet willen doen.
Als beginnend huisarts ben ik bezig de CVRM-ketenzorg op te zetten. Cardiovasculair risicomanagement, hoe leg ik dat uit aan nuchtere Groningers. Een patiënt belt op nadat hij de uitnodigingsbrief heeft ontvangen: ‘Er is een fout gemaakt hoor. Ik ben al 10 jaar niet meer bij de dokter geweest na mijn hartinfarct, het gaat dus hartstikke goed!’ Tja…
De Woudschotenconferentie 2019 is een goede zaak. Wij hebben echter zorgen over de toevoeging ‘medisch’ aan ‘generalist’.
Al vele jaren adviseer ik artsen over kwetsbare gezinnen. Na het bespreken van de zorgen, bekijken we mogelijke verdere stappen. We maken een plan om de ongewenste situatie te stoppen en te voorkomen – en spreken af wanneer er zal worden gemeld. Het gaat om kwetsbare gezinnen die willen meewerken en waar de adviesvrager het vertrouwen van de betrokkenen heeft. Melden lijkt dan de veiligheid van het gezin niet te verbeteren, eerder te verslechteren.
Sinds mei 2017 reageert het Openbaar Ministerie actiever bij euthanasiecasussen die niet voldoen aan alle wettelijke eisen van de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding (WTL) en die daarom door de Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE) worden beoordeeld als ‘onzorgvuldig’.
Alom wordt alarm geslagen dat de ANW-dienst overbelast raken door al dan niet terechte hulpvragen. Er worden allerlei oplossingen aangedragen. Helaas tot op heden zonder resultaat. In deze discussie missen wij de rol van de eigen huisarts en het belang van de patiënt.
Voor de bescherming van bijzondere (medische) persoonsgegevens is sinds 25 mei 2018 de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) van kracht.
Het zal je maar gebeuren, dat een patiënt je zomaar uit het niets confronteert met: “U staat op de zwarte lijst”. Dat is schrikken. Zeker als je nog nooit hebt gehoord van www.zwartelijstartsen.nl, een initiatief van Slachtoffers Iatrogene schade Nederland (SIN) en je blijkt er uitgebreid met pasfoto en doopnamen op te staan.
In MC 32-33 stond een reactie van prof. dr. Guid Oei e.a. op ons artikel ‘Invoering integrale geboortezorg voorbarig’
Een patiënt op het asielzoekerscentrum is zwanger. De zwangerschap verloopt met complicaties. De baby overlijdt direct na de bevalling. Van de patiënt horen we dat er geen gebruik is gemaakt van een tolk tijdens of na de bevalling.
Als coassistent ben ik opgevoed met het idee dat de farmaceut alleen samenwerkt met dokters die bereid zijn hun integriteit te verkopen. Een farmaceut doet het immers voor het geld en artsen doen het voor de patiënt.
In 2017 lag ik twee weken in een ziekenhuis voor een resectie van een deel van het colon vanwege een darmtumor (gelukkig met een zeer goede prognose). Na de operatie voelde ik mij meestal niet gehoord en was er weinig compassie van de verpleegkundigen en de artsen.
