‘Eefje, er stond net een meneer aan de balie die aangaf nu een huisarts te moeten spreken, hij klonk heel boos dus ik heb hem maar in de wachtkamer neergezet’. Ik ben halverwege mijn ochtendspreekuur als de assistente mijn kamer binnenloopt met deze mededeling. Kan ik hem meteen binnenroepen? Ik zie zijn naam er al bijgeplaatst in mijn agenda en betrap mezelf erop dat ik geïrriteerd raak.
Met de hoge energieprijzen, kan ook de energierekening van huisartsenpraktijken en andere zorgaanbieders dit jaar flink hoger uitvallen. De LHV geeft tips voor het verminderen van energieverbruik.
‘We moeten beter met de aarde omgaan’, zegt huisarts in opleiding Evelyn Brakema en laat het daar niet bij. Ze geeft lezingen, workshops en webinars aan artsen over de vraag ‘wat kan ík doen?’ En dat is heel veel.
Kijken naar programma’s over het klimaat gaven me steeds een unheimisch gevoel doordat de negatieve gevolgen voor het klimaat onafwendbaar leken. Maar na het lezen van een boek veranderde dit gevoel.
September vorig jaar volgt deze huisarts een collega op die met pensioen gaat. Twee maanden later ligt een terugbelverzoek van Veilig Thuis op haar bureau.
‘Alweer een vrouw’, zegt mijn echtgenote als ze de auto instapt. Op de mannelijke chirurg na hebben we in alle drie de ziekenhuizen sinds juni alleen maar vrouwen gezien.
De huisarts heeft het zoontje van klager pas doorverwezen naar een kinderarts ter behandeling van epispadie toen hij anderhalf jaar oud was, dit op nadrukkelijk aandringen van zijn ouders.
Ze geeft het op. Ik zie het in haar ogen. Voor het eerst. Gevochten heeft ze. Steeds maar weer verzet geboden. Tegen slecht nieuws, tegen vermoeidheid, tegen bestralingen, tegen pijn, misselijkheid en bijwerkingen.
Rond kerst 2012 wordt de patiënt uit deze zaak verkouden, met koorts, pijn en hoesten. Hij knapt op, maar bezoekt eind januari een waarnemer van zijn huisarts die antibiotica voorschrijft voor zijn teruggekomen klachten.
In Er is toch niks mis, dokter? beschrijft Anne Marieke Wiggers het lief en leed van haar patiënten. De jonge Nederlandse arts vertelt over haar werk in verschillende praktijken in en rond Antwerpen, met nogal wat lieve oude dametjes, verslaafde mannen en uit allerlei landen afkomstige patiënten.
De afgelopen weken is er het nodige in de media verschenen over huisartsen die te maken kregen met bedreigingen en vandalisme. Omdat zij zich bijvoorbeeld uitspreken over de corona-aanpak.
Als we één specialisme denken te kennen, dan is het wel huisartsgeneeskunde. Met de nadruk op denken, want het vak heeft ook minder bekende kanten, vertelt aios Pieter van Kempen.
Klaagster verwijt een huisarts dat hij heeft geweigerd haar inzage te geven in het medisch dossier van haar zoon, haar onheus heeft bejegend en haar ex-echtgenoot heeft verteld over de door haar ingediende klacht tegen de arts.
Steeds meer huisartsenpraktijken zitten te springen om assistenten, en huisartsenposten om triagisten. Het probleem wordt nijpender, ziet LHV-bestuurder en huisarts Aard Verdaasdonk.
Relevante uitkomsten voor de eerstelijnszorg uit negen van de tien dubbelblinde gerandomiseerde studies staan jaren later nog steeds overeind. Dat blijkt uit een steekproef van Christian Ruchon en collega’s die ze onlangs in Family Practice publiceerden.
Soms hoor je van die verhalen: had ie zich zijn hele leven kapotgewerkt, kon ie eindelijk genieten van zijn pensioen en toen zomaar ineens een infarct, dood. Ging wel even door mijn hoofd na mijn laatste werkdag.
De afgelopen twee maanden heb ik me in mijn nieuwe rol als voorzitter van de Landelijke Huisartsen Vereniging ondergedompeld in de huisartsenzorg.
Klager verwijt de huisarts dat zij de verkeerde diagnose heeft gesteld, klager geen instructie heeft gegeven om terug te komen bij verergering van de klachten, geen antibiotica heeft voorgeschreven/het antibioticabeleid niet aan de orde heeft gebracht en de medische verslaglegging niet op orde had.
Om 15.45 uur belt een 57-jarige patiënt naar de huisarts met klachten als druk onder het borstbeen, koude vingers, transpireren en tintelingen in de armen. Hij spreekt de assistente en is erg ongerust.
Het lijkt me niet zo’n verkeerde vraag: ‘Heeft u misschien last van schimmel tussen de tenen?’ Desalniettemin kan ik de blik die op me afgevuurd wordt vanaf de andere kant van het bureau, niet als vriendelijk omschrijven.
Een 68-jarige vrouw met diabetes type 2 komt voor controle bij de POH. Na dat bezoek ziet de huisarts haar nog even bij de balie als hij haar de verwijsbrief voor het laboratoriumonderzoek geeft.
De schaarste aan specialisten ouderengeneeskunde dwingt tot creatieve oplossingen voor een toekomstbestendige ouderenzorg. De huisarts kan hier op lokaal niveau aan bijdragen door een grotere betrokkenheid bij de intramurale zorg. Meer steun hiervoor van de beroepsverenigingen zou welkom zijn.
Het zojuist verschenen Handboek Positieve Gezondheid in de huisartspraktijk wil de denkwijze van positieve gezondheid praktische handen en voeten geven. Maar het beschrijft ook de ontstaansgeschiedenis van het begrip en komt met tal van praktijkvoorbeelden.
Kortgeleden werd ik door Hans van Santen, voormalig hoofdredacteur van Medisch Contact, geïnterviewd in het kader van een podcastserie ‘In het hart van de dokter’. Sinds 1978 mag ik me dokter noemen. Na mijn tropentijd in Kenia ben ik vanaf 1988 als huisarts in Amersfoort werkzaam geweest. Een van Hans’ meest intrigerende vragen vond ik: ‘Zijn sinds 1988 patiënten veranderd?’
Bijna dertig jaar was een vrouw patiënt van deze huisarts. Ze hadden ook persoonlijk contact. Ze was een stoere vrouw die niet vaak in de praktijk kwam.
