Vergeet Dr. Phil, Dr. Corrie en andere tv-therapeuten; Dr. Ruth was de eerste. Voor alle mensen onder de 40 jaar: in de jaren tachtig was er een kleine sekstherapeute op tv, die met een zwaar Duits accent open, unverfroren en geestig sprak over seks en relaties.
De Argentijnse film La Quietud van Pablo Trapero gaat in zekere zin over onvruchtbaarheid, maar dat blijkt pas later in deze geschiedenis van twee zussen, Mia en Eugenia, die al jaren ver uit elkaar wonen, maar – in menig opzicht – een zeer innige band hebben behouden, als waren ze een tweeling.
Dat Only You het debuut is van actrice Harry Wootliff als regisseur zie je er niet aan af. Hoe ze een jong stel elkaar laat treffen en vervolgens hun tedere liefde laat opbloeien maar ook hun worsteling met onvruchtbaarheid laat zien.
‘Met 90 jaar praat ze nog altijd over seks, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat.’ De Amerikaanse sekstherapeute en tv-icoon Ruth Westheimer (1928) citeert de treffende krantenkop over haarzelf met instemming. Ze staat op de voorpagina van de New York Times, in pensionering gelooft ze niet.
Ruben Brandt (jazeker, zijn naam verenigt Rubens met Rembrandt) behandelt patiënten met een merkwaardige vorm van kleptomanie: ze stelen kunstwerken. Zelf echter is Ruben geestelijk ook niet helemaal gezond. Hij wordt geplaagd door nachtmerries en hallucinaties waarin figuren uit beroemde schilderijen hem aanvallen en achtervolgen.
Hoewel wordt gezegd dat kinderen tijdens absences ‘buiten bewustzijn treden’, slaan zij volgens documentairemaakster Maartje Nevejan wel degelijk beelden op. Nevejan laat in Ik ben er even niet op een bijzondere manier – vanuit haar eigen perspectief – zien wat zij heeft meegemaakt als kind.
Het surrealistische tafereel dat de tragikomedie MUG (zoiets als ‘Smoel’ in het Nederlands) opent, zet de toon voor de rest van deze film: een horde mensen in ondergoed bestormt een elektronicawinkel om er vervolgens, na wat onderlinge schermutselingen, met een hoop flat-screens vandoor te gaan. We zijn in Polen.
Het is een bizarre geschiedenis: Bobby, Eddy en David worden in 1961 geboren als identieke drieling, maar worden na een paar maanden al gescheiden en door drie behoorlijk verschillende families geadopteerd. Van elkaars bestaan hebben ze geen notie. Door een stom toeval vinden ze elkaar als ze 19 jaar zijn.
Mo, kort voor Monique, is 39 jaar en gerenommeerd hartchirurg. Ze woont in een prachtig pand aan de Singel in Den Haag en haar leven loopt op rolletjes. Maar als echte workaholic houdt ze weinig tijd over voor haar liefdesleven: op een sporadisch bezoek van haar Canadese minnaar na is het opmerkelijk rustig. Op een dag belt de charmante kunstenaar Max bij haar aan.
In het leven van vader en zoon Vereecke draait alles om ‘koers’. De jonge Felix heeft er alles voor over om wielerkampioen te worden, en meer nog: om beter te worden dan vader Mathieu, en daarmee eindelijk diens respect te verdienen. Maar daarvoor grijpt hij naar verboden middelen.
Dirty God was in februari de goed ontvangen openingsfilm van het Rotterdams filmfestival. Na een zuuraanval moet een jonge moeder haar leven weer oppakken, terwijl ze zichzelf in de spiegel nauwelijks nog herkent.
Beshay groeit op in een Egyptische leprakolonie waar zijn vader hem als kind achterliet. Als veertiger heeft hij een vrouw, huis, ezel, en leprapatiënten als vrienden. Bovendien verdient hij wat geld met jutten op de ‘vuilnisberg’.
Jaarlijks krijgen in Nederland rond de 1350 patiënten de diagnose functionele neurologische stoornis (FNS). De Stichting FNS heeft nu een film gemaakt voor artsen en medisch personeel waarin patiënten aan het woord komen over hoe ze hulp zochten in de medische wereld.
De Marokkaanse twintiger Sofia, ongehuwd, krijgt tijdens een familiediner plotseling heftige buikkrampen, maar pas als haar vliezen breken lijkt het tot haar door te dringen dat zij zwanger is. Haar nicht Lena neemt haar stiekem mee naar een ziekenhuis in Casablanca. Daar aangekomen blijkt dat niemand Sofia kan helpen. In Marokko is seks buiten het huwelijk strafbaar.
De film Thunder Road heeft een van de meest bevreemdende openingsscènes ooit. Een Amerikaanse politieman houdt in een kerk, staand voor de kist waar zijn overleden moeder in ligt, een onsamenhangende speech. Hij sluit af met een dans zonder muziek: cd-speler kapot, namelijk.
Veel patiënten slapen slecht in ziekenhuizen. Zorgelijk, want patiënten herstellen sneller en beter door goed en voldoende te slapen.
Een documentaire over de hedendaagse coachings- en trainingscultuur. In vaste, wijde camerastandpunten onderzoekt de film verschillende vormen van zelfontplooiing en cursussen voor innerlijke groei en prestatieverbetering. Medisch Contact mag 3x2 vrijkaarten verloten.
Onder de titel Shell Shock - Post Traumatic Cinema presenteert filmmuseum Eye een reeks films over de traumatische herinneringen en de psychische staat van mensen die uit een conflictzone komen. Van documentaire tot komedie, van cultfilm tot kostuumdrama. Steeds gaat het over de kracht van het vertellen van verhalen.
Period. End of Sentence van de Iraans-Amerikaanse Rayka Zehtabchi won vorige week de Oscar in de categorie ‘Beste korte documentaire’. De film gaat over vrouwen in India die geen of nauwelijks toegang hebben tot producten die helpen bij menstruatie.
Drie jongens, later jonge mannen uit het grauwe Rockford, Illinois (VS) worden volwassen. Niets bijzonders zou je zeggen, maar één van hen volgt zichzelf en zijn twee vrienden al vanaf de puberteit met een camera.
Toen de Rotterdamse Bep de Bruin na tien jaar dood in haar woning werd gevonden door bouwvakkers, was de stad in shock. Niemand had haar gemist. Hoe kon dit gebeuren? Ada (59) en haar nuchtere overbuurvrouw Wilma (70) besluiten vrijwilligers te worden voor het gemeentelijke antwoord: een campagne tegen eenzaamheid.
Leven en werk van Vincent van Gogh waren al vaak onderwerp van speelfilms. Vrijwel in al die films ging het over de vraag hoe het zat met Vincents geestesgesteldheid. En nu er is er wéér een die deze vraag stelt: At Eternity’s Gate van Julian Schnabel, zelf een gereputeerd kunstenaar.
Zelden kende de klassieke schuldvraag zoveel verschillende antwoorden als in de Iraanse film No Date, No Signature van Vahid Jalilvand. Als een dokter ’s avonds laat op de weg per ongeluk een motor met gezin doet kantelen, weet hij nog niet welke verstrekkende gevolgen deze actie zal hebben.
Capharnaüm van regisseur Nadine Labaki is een aangrijpend portret over ouderschap en overleven in de armste wijken van Libanon, verteld door de ogen van Zain, een 12-jarige jongen, die leeft als een straatjongen en die zijn ouders aanklaagt ‘omdat ze mij het leven hebben gegeven’.
De Duitse spoedarts Rike vaart in haar eentje met een zeilboot over de oceaan. Haar reis wordt abrupt onderbroken als ze een zinkende vissersboot met honderden vluchtelingen tegenkomt. Ze hoort de mensen om hulp schreeuwen, sommigen springen zelfs het water in.
