Meer over film

Het verhaal van een jong, gevoelig meisje dat zich bij ‘de groep’ probeert aan te sluiten door te dansen, is een klassieker. Ditmaal is de hoofdpersoon de Nederlands-Afrikaanse Grace, een meisje met albinisme dat in Rotterdam woont.

In de Nederlandstalige film van Floor van der Meulen, Pink Moon, probeert Iris te leven met de beslissing van haar vader, Jan, om uit het leven te stappen. De ethische kwestie ‘voltooid leven’ staat centraal in de dramafilm, maar in de laag daaronder stoeit Iris met haar eigen ouder worden – of juist haar behoefte om jong te blijven.

Drie winters lang duurt de liefde tussen de beresterke, stille Marco en Anna, een alleenstaande moeder die als serveerster/postbode de eindjes aan elkaar knoopt in een Zwitsers bergdorpje. Als Marco een hersen­tumor blijkt te hebben, verandert zijn gedrag. Het dorp bemoeit zich ermee. Zal hun prille relatie standhouden?

We zien zorg te vaak als vanzelfsprekend, stelt Lynn Berger in haar boek Zorg - een betere kijk op de mens. Zorg is essentieel, maar krijgt niet altijd de waardering die het verdient. Terwijl we, waarschuwt ze, afstevenen op een gigantisch zorginfarct. Tijd om alle zorg – ook waar mensen niet voor betaald krijgen – op waarde te schatten.

Wilde fantasieën, uitgebeeld in prachtige, surrealistische animaties en ondersteund door levendige muziek vormen een meeslepende aanklacht over hoe wij omgaan met elkaar, mensen in nood, het klimaat en de grondstoffen van de wereld waarop we leven.

Wilde fantasieën uitgebeeld in prachtige, surrealistische animaties en ondersteund door levendige muziek vormen een meeslepende aanklacht over hoe wij omgaan met elkaar, met mensen in nood, met het ­klimaat en met de grondstoffen van de wereld waarin we leven.

Clara Sola, het speelfilmdebuut van Nathalie Álvarez Mesén gaat over de 40-jarige, zwakbegaafde Clara, die in Costa Rica leeft onder de knoet van haar zeer godvruchtige moeder.

Wat zijn moedergevoelens? De film Maternal speelt zich af in een opvanghuis voor alleenstaande jonge moeders in Buenos Aires, Argentinië.

Alweer een film over een bipolaire ouder – na La Ruche, die onlangs in roulatie ging: Les Intranquilles van de Belgische regisseur Joachim Lafosse. Ook Lafosse laat op indringende, fragmentarisch maar in sterke scènes vertelde wijze zien wat de verschrikkelijke impact van een mentale ziekte op een gezin is.

Het verhaal van een jong, gevoelig meisje dat zich bij ‘de groep’ probeert aan te sluiten door te dansen, is een klassieker. Ditmaal is de hoofdpersoon de Nederlands-Afrikaanse Grace, een meisje met albinisme dat in Rotterdam woont.

Dylan en Youssef zijn 12 jaar oud en hebben maar één droom: profvoetballer worden. Hun levens staan dan ook volledig in het teken van voetbal, totdat Dylan een auto-ongeluk krijgt en een dwarslaesie oploopt.

La ruche (de bijenkorf), is het geslaagde speelfilmdebuut van de Belgische documentairemaker Christophe Hermans. De Franstalige film laat mooi zien hoe ontwrichtend een psychiatrische stoornis kan zijn, niet alleen voor de patiënt zelf, maar ook voor diens omgeving.

De 7-jarige Noorse Ida moet nieuwe vriendjes maken wanneer zij samen met haar autistische zus Anna en haar ouders verhuist naar een appartementencomplex aan de rand van Oslo.

Kennelijk is er iets gebeurd – een mondiale ramp, een pandemie? – waardoor Anna en Hannah vrij letterlijk zijn aangespoeld op een eiland. Ze vinden een verlaten huis in de duinen waar ze hun toevlucht zoeken, en waar duidelijk wordt dat Anna de verzorger is van Hannah. Met Hannah gaat het niet goed, ofschoon niet duidelijk wordt wat haar mankeert.

In Nowhere Special van Ubert Pasolini moet een ongeneeslijk zieke, 35-jarige alleenstaande glazenwasser op zoek naar een adoptiegezin voor zijn 4-jarige zoon. De moeder is namelijk niet meer in beeld en zelf is hij een pleegkind zonder familie.

Van SIRE moeten we over de dood praten. Niet eroverheen. Want het gesprek over de dood aangaan ‘verbindt en verrijkt, geeft rust, helpt bij rouw en verbetert de kwaliteit van ons leven’. Die dood is bij dokters nooit ver weg. Maar hebben wij geleerd over de dood te praten? Of over verlies? Of over rouw?

Het gebroken been van vader maakt hem nogal hulpeloos, af en toe wat sullig ook. Zeker in die krappe auto waarin hij met zijn oudste, nogal stuurse zoon, diens uitermate energieke en luidruchtige jonge broertje (de upbeatfactor in deze film), en zijn vrouw, wier stemming wisselt tussen droefgeestig en uitbundig meezingen met popsongs, op weg is naar de grens. En dan is er ook nog een zieke hond in de kofferbak.

De betrekkingen die het imposante oeuvre van de Canadese filmmaker David Cronenberg onderhoudt met de (bio)medische wereld zijn zo veelvuldig dat je er een special van Medisch Contact aan zou kunnen wijden.

‘Eén gebruikt condoom. Elf ongebruikte condooms. Een dildo. Vijf injectienaalden. Een set anaalkogels klein. Een set anaalkogels groot.’ De lange openingsscène van de film Feast werkt op een gegeven moment op de lachspieren.

Ergens in haar essaybundel Twaalf bytes schrijft Jeanette Winterson dat het doel van ieder AI (artificiële intelligentie)-systeem in feite denken is, dat wil zeggen: het oplossen van problemen. ‘De mens zal niet langer uniek zijn omdat hij denkt. Misschien is de mens wel een van de problemen waarover AI moet nadenken.

In De openbaring trekt de overbezorgde Jacob (Victor Löw) aan het begin van de eerste coronalockdown in bij zijn alleenstaande moeder (Leny Breederveld). Hij wil haar beschermen tegen het virus, ook al omdat kort tevoren zijn vader is overleden.

Nobody Has to Know, het Engelstalige speelfilmdebuut van de Waalse regisseur en acteur Bouli Lanners – bekend van het prachtige Les géants (2011) – speelt zich af op een Schots eiland. We zien Lanners in de rol van Phil, een Belg van wie we pas heel laat in de film aan de weet komen waarom hij op dat eiland is beland.

1963 is lang geleden, maar niet zo lang. Wie toen als jonge vrouw met uitzicht op een academische carrière ongewenst zwanger werd, kreeg zeer slecht nieuws, zeker in Frankrijk. Precies dit is wat de 23-jarige Anne overkomt in L’événement van Audrey Diwan.

Rakel is onbezorgd begonnen aan seks, drugs en rock&roll, maar moet behoorlijk slikken als ze ongewenst zwanger is en abortus geen optie meer is. De tragikomische film Ninjababy van Yngvild Sve Flikke speelt zich af in Noorwegen.

Hoe ziet je leven eruit als je niet ‘normaal’ met anderen kunt praten of zelfs helemaal zwijgt? In 2007 schreef de destijds 13-jarige autistische Japanse jongen Naoki Higashida The Reason I Jump, dat voor filmmaker Jerry Rothwell het uitgangspunt werd voor zijn gelijknamige documentaire.