Reparatievoorstellen voor de Wet zorg en dwang (Wzd) en de Wet verplichte ggz (Wvggz) maken deze beter, maar lossen de vele uitvoeringsproblemen waar psychiaters en geneesheren-directeuren in de praktijk mee te maken, hebben nog onvoldoende op. Dat oordeelt de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP) over wetsaanpassingen die het kabinet voorstelt.
De politiek moet artsenorganisaties KNMG en FMS de ruimte geven voor een dialoog met hun achterban en de maatschappij over het draaiboek rond ic-schaarste. Daar vragen de KNMG en de FMS om nadat minister voor Medische Zorg Martin van Rijn kritiek uitte op twee elementen in het draaiboek: het opnemen van een leeftijdscriterium en voorrang voor zorgmedewerkers.
Met het afbuigen van de sterftecijfers voor covid-19 komt de mogelijkheid in zicht dat Nederland ontsnapt aan het ‘zwartste scenario’, waarin artsen de loodzware opgave krijgen om te kiezen welke patiënt een ic-bed krijgt. In allerijl wordt nu een protocol opgesteld, voor het geval er toch géén ontkomen aan is.
Nu de rechter heeft geoordeeld dat de arts die overging tot euthanasie bij een diepdemente vrouw zorgvuldig handelde, lijkt sedatie toegestaan bij een patiënt die zich op het laatste moment verzet. De KNMG-richtlijn en de EuthanasieCode van de RTE zeggen echter iets anders.
Na het Spaanse parlement vorige week, stemt vandaag ook het Portugese parlement over de komst van een wet die euthanasie mogelijk maakt. Het lijkt erop dat het wetsvoorstel kan rekenen op een kleine meerderheid van de stemmen, zo bericht de NOS.
Uroloog Stefan Haensel en klinisch ethicus Erwin Kompanje schreven over orgaandonatie na euthanasie (MC 05/2020: 22). Ze suggereren dat de nieuwe donorwet artsen verplicht om orgaandonatie actief te bespreken met patiënten die euthanasie aanvragen. Hun onderbouwing is echter onjuist.
Bij langdurig en moeilijk behandelbare verslaafde patiënten ontstaat op een zeker moment de vraag ‘gedwongen zorg’ of ‘palliatieve zorg’? Wanneer is welke strategie gerechtvaardigd?
Op 1 juli treedt de nieuwe donorwet in werking. ‘Nee tenzij’ wordt ‘ja tenzij’. Als een arts weet dat een patiënt gaat overlijden, is hij verplicht de wilsverklaring ter sprake te brengen. Ook als het om euthanasie gaat.
Veel mensen gebruiken tegenwoordig gezondheidsapps of zogeheten draagbare gezondheidsmeters (wearables) om te controleren hoe ze er lichamelijk aan toe zijn. Dat heeft, naast voordelen, ook nadelen. Daarom adviseert het Centrum voor Ethiek en Gezondheid (CEG) ze niet blind te vertrouwen.
Huisartsen Paul Giesen en Marianne Dees willen bijdragen aan de discussie over euthanasie, op een manier die lering en steun biedt voor alle betrokkenen. Eerstgenoemde beschrijft een waargebeurde casus, en samen formuleren ze aandachtspunten voor dit complexe proces.
Doorgaans wordt bij een euthanasie de familie betrokken. Maar het gebeurt ook dat een voorgenomen euthanasie de gemoederen juist verscheurt en de onderlinge relatie onder spanning zet. Voor dat mijnenveld bestaan geen regels en richtlijnen.
Door iemands genenpakket te ontrafelen kennen we de kans dat iemand een genetische aandoening zal krijgen. Over de vraag of je die kennis moet ontwikkelen, en zo ja, onder welke voorwaarden en welke ethische consequenties daaraan zitten, wordt in de VS en in Europa verschillend gedacht.
Minister Hugo de Jonge van VWS ziet geen reden om de huidige euthanasiewetgeving aan te passen en ethische en juridische toetsing voorafgaand aan euthanasie of hulp bij zelfdoding in te stellen.
Voormalig RTE-lid Berna van Baarsen toont met voorbeelden aan dat in het RTE-oordeel niet altijd alle praktische en ethische aspecten aan bod komen.
Artificiële intelligentie rukt op in de zorg. Maar wat zijn de ethische en juridische kanttekeningen? Hoogleraar Maartje Schermer en projectmanager van het Rathenau Instituut Maartje Niezen zetten die puntsgewijs uiteen.
De wet staat het toe, maar het zou eigenlijk verboden moeten worden: euthanasie bij adolescenten met een psychiatrische aandoening die uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Dat bepleiten Pieter Jan Stallen en collega’s. Het brein van jongeren is immers nog niet uitgerijpt.
De atlete Caster Semenya heeft haar zaak tegen de internationale atletiekfederatie verloren: ze zal haar testosterongehalte moeten verlagen om bij de vrouwen te mogen meedoen aan wedstrijden. Hoe kijken sportartsen naar deze kwestie?
‘Er is morele moed voor nodig om bepaalde risico’s te accepteren. Wanneer politici en beleidsmakers zich minder laten leiden door maatschappelijke verontwaardiging, dan komt veiligheid ten dienste van goede zorg’.
De inmiddels veelbesproken euthanasie bij een diepdemente patiënte die zich daartegen leek te verzetten, is tot op heden vooral juridisch beoordeeld. Dat doet de betreffende arts tekort, stellen Petra Pijnakker en collega’s. Ook ethiek en professionaliteit moeten meewegen.
De KNMG heeft het lidmaatschap van de World Medical Association beëindigd per 1 januari, vanwege de speech die de nieuwe WMA-voorzitter Leonid Eidelman hield bij zijn aanstelling op 5 oktober 2018. Daarbij gebruikte Eidelman diverse teksten van anderen, zonder naar de auteurs te verwijzen.
Mag een arts asielzoekers ‘hitsige nieuwkomers’ noemen?1 Die vraag speelde onlangs in Medisch Contact, waar een psychiater zich stoorde aan het in haar ogen grove taalgebruik van een collega.2 Ook in Australië barstte onlangs eenzelfde discussie los, toen een arts zich openlijk verzette tegen het homohuwelijk.3
De drie eicelbanken in Nederland betalen een te hoge vergoeding aan eiceldonoren. Ook zijn de selectiecriteria voor zowel eiceldonoren als ontvangers te streng. Zo is het bijvoorbeeld ethisch onverdedigbaar om alleenstaanden en homoseksuele of lesbische stellen categorisch te weigeren.
Welke prijs voor een behandeling is acceptabel? Elke keuze voor het een is ook een keuze tegen het ander. Marcel Canoy e.a. nemen stap voor stap door hoe je de alternatieven kunt afwegen.
‘Wat zegt de richtlijn?’ vragen studenten vaak als eerste als ik ze een ingewikkelde casus voorleg. Want, zo is hun achterliggende gedachte, als je een patiënt volgens de richtlijn behandelt, lever je goede kwaliteit. Was het maar zo eenvoudig. Want wat is dat precies, ‘kwaliteit’?
Om de wilsbekwaamheid te bepalen – wat doorgaans gebeurt volgens de criteria van Paul Appelbaum – is het soms raadzaam ook rekening te houden met veranderde waarden of emoties van de patiënt.
