Ik zag een behaard babyhoofdje tevoorschijn komen, hoorde tegelijkertijd de bijna-moeder schreeuwen dat zij het allemaal niet meer kon en ik besefte welk probleem ik aanschouwde. Een rampzalige ontwerpfout.
Ik had het vat veel eerder moeten dichtdrukken! Uit alle macht drukte ik het vat nu dicht, maar het bloed bleef maar stromen. De druppels op de grond vormden al een plas.
Het was eerst wel even zoeken naar de juiste dosering, zodat ik niet stuiterend het ziekenhuis zou verlaten. Maar uiteindelijk kwam er tijdens een cardiocoschap zelfs een PICO van mijn hand over de effecten van koffie op atriumfibrilleren.
De Amsterdamse Sarah van der Lely zat midden in het faillissement van het Slotervaartziekenhuis. Ze bedacht zich geen moment, begon te filmen en maakte een tv-documentaire over die hectische periode.
‘Jij bent vast en zeker de co’, roept de chirurg terwijl hij mij een hand uitreikt. Zou het het wiebelen op mijn klompen zijn of de gedesoriënteerde blik in mijn ogen, die verraden dat ik hier niet thuishoor?
* nieuwe blogger * ‘Hallo, ik ben de nieuwe coassistent’, piep ik, terwijl ik met grote passen de overdrachtsruimte binnenstrompel. Zeker twintig witte jassen kijken verstoord op. Een ongemakkelijke stilte.
Een uurtje later zit ik in de cokamer en ik denk nog eens goed na over deze opmerking. Behalve het voor patiënten absolúút geen speeltuin te noemen is, zie ik toch enige overeenkomsten voor de coassistent.
Dag één van een nieuw coschap Witte jas, telefoon en mijn stethoscoop paraat Maar voordat ik de overdrachtsruimte in stap Eerst een bezoekje aan de koffieautomaat
‘Ik heb echt een taak voor de coassistent’, zegt de arts. Na een maand coschappen wist ik al dat deze zin een dubbele lading heeft. Hoewel deze zin in eerste instantie lijkt op ‘Ik heb een leuke taak’ zit er een wereld van verschil qua inhoud tussen deze twee aangeboden taken.
De CCU-verpleegkundige wijst mij aan: mijn beurt om compressies te geven. Met licht trillende handen begin ik. Ik kan niet nadenken en speel in mijn hoofd alleen maar ‘staying alive’ af. Vanuit mijn ooghoeken zie ik het hoofd van de patiënt meebewegen met de compressies, de ogen nog geopend, een tube uit haar mond.
Tijdens mijn coschap kno loop ik even naar buiten om met mijn moeder te bellen. Dat kan prima. Er vallen alles behalve doden als de co er even een kwartiertje tussenuit piept.
De traumachirurg zal me aan mijn witte jas meeslepen naar de dichtstbijzijnde ok waar hij mijn billen zal amputeren zodat ik alle toekomstige overdrachten staand zal moeten doorbrengen.
Yes! Hij zit erin! In mijn enthousiasme trek ik de hele naald terug terwijl de canule nog voor 80 procent buiten de vene ligt. Oh jee. Voorzichtig probeer ik het slangetje verder te duwen maar hij klapt dubbel. Kapot. Ik durf niet meer.
Als student droomde ik van het moment dat ik met zelfverzekerde passen de gangen van het ziekenhuis zou trotseren met een wapperende witte jas achter mij aan als visuele bezegeling van mijn bekwaamheid. Maar met een zoekende blik, een veel te grote witte jas en druk in gevecht met mijn stethoscoop die mij bij elke stap verder dreigde te wurgen had ik als beginnend coassistent meer weg van een verdwaald spook dan van een ziekenhuisheld. Het duurde echter niet lang voor ik kennis zou maken met échte ziekenhuishelden.
Papa zegt stralend ‘hallo jongen’ en legt zijn vinger in het nog wat blauwe handje van zijn kersverse zoontje. Het jongetje opent zijn ogen.
De afgelopen vijf jaar heb ik rondgefeest, de was met weken uitgesteld, de afwas zelfs nog langer. Ik heb geleerd welke huis-tuin-en-keukenschimmels het meeste voorkomen, en vooral: hoe je er weer vanaf komt. Eerste hulp bij lampen vervangen, gootstenen ontstoppen en wc-brillen schoonmaken heb ik braaf toegepast. Zelfs de engste spinnen heb ik zelf geruimd.
Coschappen of medische stages in ontwikkelingslanden worden steeds populairder onder studenten in de sector gezondheidszorg. Deze debatavond heeft als doel de studenten te laten nadenken over ethiek en intentie van deze coschappen om een zo breed mogelijk beeld hierover te vormen.
‘Het ergste vind ik nog een vriendin van me die een bosje bloemen had gestuurd en me appte dat ze niet zeker wist “of ze het wel door zouden laten komen”. Ze denken allemaal dat we in een gevangenis zitten volgens mij.'
Een bekend, schrijnend gevoel begint zich te ontwikkelen in mijn keel. Ik probeer de aanwezigheid van deze keelontsteking in spe te negeren en begin aan mijn poli. Mijn stem schiet af en toe de hoogte in om vervolgens vreemd laag te klinken, maar verder gaat het nog best redelijk. Een soort vrouwelijke versie van baard in de keel.
‘Wetenschappelijk onderzoek doen zonder eerdere ervaring, dat lijkt me best lastig eigenlijk’, zei ik tegen mijn mentor, vlak voor het begin van mijn wetenschapsstage. ‘Luctor et emergo’, zei de mentor op zijn beurt.
‘Het is 9.00 uur, start van dit examen’, schalt het door luidsprekers. Daar zitten we weer, alle geneeskundestudenten van de hele stad in een zaal, vier uur lang.
Na een halfjaar hard werken ben ik aan vakantie toe. Ik neem me voor de komende weken niet meer aan het ziekenhuis te denken. Tijd voor ontspanning.
Het is een druk spreekuur. De arts houdt zich bezig met een spoedgeval terwijl ik alvast een patiënt van het spreekuur zie. We zetten alle zeilen bij om toch op tijd te blijven lopen en de wachtkamer niet te laten overspoelen. Voor me zit een meneer met hoestklachten. Ik vraag een volledige anamnese uit, doe lichamelijk onderzoek, maak een voorstel voor het beleid en overleg met mijn supervisor.
Twintig minuten te vroeg stap ik binnen op mijn nieuwe werkplek. Ik wil absoluut niet te laat komen op mijn eerste dag. Elk coschap opnieuw is het toch enigszins spannend om weer te beginnen. Om mezelf in het diepe te gooien.
We zijn er, in witte jas, koffietje al gehaald. Om 08:00 stipt. De overdracht begint. Haren achterover gekamd, nette schoenen aan, overhemd gestreken. Alle polipatiënten netjes voorbereid.
