Elke dag mag ik elektronisch de facturen goedkeuren die langs mijn bureau komen. Veelal facturen die zijn goedgekeurd en gecontroleerd door mijn collega-managers. Maar omdat het om grote bedragen gaat, vele honderdduizenden euro’s, kijk ik de rekeningen toch altijd na.
Ik nodig je uit nadat je vader aangaf dat je niet opknapte. Het is acht maanden geleden dat je bij mij kwam met een acute aangezichtsverlamming. Na overleg met de neuroloog behandelde en vervolgde ik je ziektebeloop zelf. Eerlijk gezegd vond ik het leuk; facialisparese zie ik niet dagelijks en ik was nieuwsgierig naar je herstel.
In de lunchpauze ga ik op het dakterras van het ziekenhuis zitten, waar ook twee mannen die de vloer leggen pauze houden. ‘Zeg, werken er hier mensen op zaterdag? Of spookt het gewoon?’ vraagt één van hen.
Het is helemaal hip en happening. Je kunt geen tijdschrift openslaan of het gaat over artificial intelligence of, voor intimi, machinelearning. En ik moet u zeggen: ik ben ook superenthousiast. Maar soms bekruipt me het gevoel: is dit nu wel zo nuttig?
Als CRM-instructeur vertel ik vaak over het fenomeen tunnelvisie. Dat je een bepaalde diagnose in je hoofd hebt en daardoor andere informatie, en wellicht een andere diagnose, niet meer tot je laat doordringen. Laatst werd ik er zelf weer mee geconfronteerd.
Laatst ontmoette ik op een feestje een expat. Geamuseerd raakten we aan de praat en spraken we over het leven in Nederland. Hij vertelde over zijn werk als IT’er in de cybersecurity en hoe hij daarmee grof geld verdiende. Ik vertelde hem dat ik arts ben, waarop hij lachend zei: ‘O, you are a huisarts?'
Eind april schreef de secretaris-generaal van VWS een brief aan accountantskantoor Deloitte over het onderzoek naar de mondkapjesdeal. De brief geeft een zeldzaam inkijkje in de wijze waarop opdrachtgever en opdrachtnemer proberen samen te werken.
Het is 2 uur ’s nachts als we vanuit de huisartsenpost wegrijden voor een visite. Deze mevrouw kwam thuis na een borrel, wilde een broodje klaarmaken en heeft in haar hand gesneden.
In het vliegtuig open ik mijn maaltijdsalade, terwijl ik ingeklemd tussen een vriendin en een buurvrouw zit. Een azijndamp stijgt van de dressing op. De kleur is al even onsmakelijk. ‘Bah!’ roep ik. De buurvrouw haalt haar neus op, niet voor de salade maar voor ons. Ze fluistert wat tegen haar vriend. Ze zien eruit als chique mensen. Wij zien eruit als studenten. Ze kijken zichtbaar op ons neer. ‘Ze zullen nooit denken dat wij artsen zijn’, zegt de vriendin. En dat vinden we heerlijk.
Eens in de zoveel tijd verschijnt ze op mijn spreekuur. Ze is 85 en heeft een rug als een blokkendoos. Een die flink door elkaar is geschud. Maar ze loopt nog en vindt het leven over het algemeen nog zeer de moeite waard.
Ik kijk naar het gezicht tegenover me op het computerscherm. Sinds de pandemie wordt de follow-uppoli ook online gedaan. Voor veel ouders een dankbaar stemmende bijkomstigheid, zeker ook vanwege een van de voornaamste redenen voor de follow-up: veel patiënten, maar ook veel ouders, ervaren klachten passend bij een posttraumatische stressstoornis na ic-opname. Opnieuw een bezoek aan het ziekenhuis kan een herbeleving veroorzaken.
Het is code rood in het forensische land. Donkere wolken pakken zich samen. De donder klinkt al luid. Er zijn te weinig forensisch artsen om de boel draaiende te houden. De nood is hoog.
Om mensen met elkaar te laten praten, heb je taal nodig. Liefst een taal die iedereen begrijpt om verwarring en onbegrip te voorkomen. Maar zelfs in het kleine Nederland begrijpen mensen elkaar soms moeilijk vanwege hun dialect.
Hij stopt halverwege om op adem te komen en loopt daarna mijn spreekkamer binnen. Deze man ken ik via zijn zus die zes maanden geleden bij ons aan de bel trok. Het lukte hem niet meer een kop koffie te zetten.
‘Ik deed mijn haar in een staart, keek in de spiegel naar mijn gezicht en toen zag ik het. Ik ben gelukkiger als vrouw’, zegt een vriendin. In mijn studententijd komen verschillende vrienden ‘uit de kast’. Ik schrik van de reacties die zij krijgen.
Hoera, ik mag weer op tripje. ‘Op tripje?’ hoor ik u denken. Ik leg het uit. Vóór corona ging ik bijna elke maand wel een keer naar het buitenland. Om een cursus te geven, voor een vergadering met Europese collega’s, ergens een verhaal te houden of om te netwerken op een internationaal congres. Corona gooide flink roet in dat eten.
Je zult op dit moment maar zwanger zijn. En bij de twintigwekenecho horen dat er een aangeboren hartafwijking is. Een ernstige. Laten we zeggen een hypoplastisch linkerhart. Dat je verwezen moet worden naar een kinderhartcentrum.
De opleiding zit er bijna op. Alle punten zijn behaald. Het diploma is bijna ondertekend en de titel binnen handbereik. Korte praktijkbeoordelingen (KPB’s), toetsen, presentaties, essays, praktijkopdrachten en voortgangsgesprekken waren een vast onderdeel van mijn leven. Alles om de entrustable professional activities (EPA’s) te halen. Tijdens de voortgangsgesprekken met mijn opleiders was de centrale vraag of ik klaar ben voor het vak. Maar wat heb ik nou eigenlijk echt geleerd in de afgelopen jaren?
De twijfeltelefoon, een prachtige naam, ging in november 2021 van start. Robin Peeters en enkele huisartsen begonnen ermee. Zij lanceerden een platform om met grote groepen mensen in gesprek te gaan over een kwetsbaar, emotioneel en soms politiek geladen onderwerp.
Waar moet ik beginnen? Hoe regel je je eigen begrafenis? Hoe deden mijn illustere voorgangers Luc Bonneux en Bert Keizer dat? Bonneux (2019) schreef in zijn laatste column: ‘…de medische keizers van academie en ambtenarij schreven waardeloze onderzoeksvoorstellen, ik zinloze columns…’ En Keizer (2020): ‘Ik ben nu 72,9 en er staat een hele nieuwe generatie klaar om zich te storten op nieuwe problemen.’
Hoewel het code zwart is in de omliggende ziekenhuizen, komt de docent binnen de anderhalve meter. Hij geeft eens een beuk tegen een bovenarm of een schouderklopje. Hij ziet de aanrakingen als het tonen van zijn enthousiasme.
Allereerst mijn hartelijke gelukwensen met uw nieuwe positie. Ik ben er zeer tevreden over dat ze voor u gekozen hebben; ik heb er alle vertrouwen in dat u goede dingen gaat doen voor onze volksgezondheid. U hebt dan ook helemaal geen tips nodig van mij, denk ik zo, maar ik kan het niet laten u toch een kleine, eh, handreiking te doen.
Ik sta een infuus te prikken wanneer het traumasein gaat. De aios kijkt op het scherm en ziet alleen TRAUMA staan. Voor de zekerheid vragen we iemand de Spoedeisende Hulp te bellen om te horen of het niet toch om een kind gaat.
Ik word geroepen om een man te komen schouwen. Hij is overleden en naakt aangetroffen in zijn woning. Vermoedelijk is hij al langere tijd dood. Onderweg in de auto speel ik al verschillende scenario’s af. Wat ga ik aantreffen?
Nog altijd is het een toverwoord: innovatie. In de zorg heb je er volgens de ‘goeroes’ op zijn minst een innovatiemanager en hippe congressen voor nodig. Innovatie moet van ver komen.
