Hoe krijgen we de antivaxers zover dat ze zich in het belang van ons allen laten vaccineren? Een zorgpremiekorting voor gevaccineerden? Een verplicht vaccinatieboekje met een coronastempel bij reizen naar het buitenland?
Voor een onderzoek naar intraprofessioneel leren werd ik geïnterviewd over mijn periode op de intensive care ten tijde van de eerste coronagolf. Gedurende het interview merkte ik dat een paar laatste puzzelstukjes voor mijzelf eindelijk op hun plek vielen.
Er zijn mensen die het allemaal wat positiever zien dan ik. Die vol vuur spreken over ‘het nieuwe normaal’. Ik zie die voordelen wel, maar ik heb ook zorgen.
Nu de Nobelprijs weer aan mijn neus voorbij is gegaan, wordt het tijd om mijn columns eens goed tegen het licht te houden.
Onze oudste, Tijl, wil architect worden en mooie bouwwerken maken, net als in Minecraft. Of professioneel gamer of YouTuber. Hij besteedt, net als al zijn vriendjes, veel tijd achter schermen. Werken in de zorg? Daar moet hij niet aan denken. ‘Ik kan niet tegen bloed’ hoor ik geregeld aan onze eettafel.
Toen de thuiszorg mijn vrouw belde, om door te geven dat haar vader was overleden, hoorde ze slikken aan de andere kant van de lijn. Ze hadden maandenlang mijn schoonvader verzorgd. Iedere dag zijn rug insmeren en hem verzorgen. Maar het was meer dan dat.
Dit jaar zijn de Wet verplichte ggz (Wvggz) voor psychiatrische patiënten en de Wet zorg en dwang (Wzd) voor mensen met dementie of een verstandelijke beperking, ingevoerd. Deze wetten regelen de verplichte zorg voor mensen die een gevaar voor zichzelf of voor anderen vormen. Niet alleen psychiaters en geriaters krijgen er hoofdpijn van, huisartsen ook.
‘Ik voel me thuis in mijn ziekenhuis.’ Dat staat op het kartonnen bekertje dat ik elke ochtend onder de koffieautomaat schuif. De slogan heb ik altijd wat cliché gevonden. Maar nu mijn eigen afscheid in dit ziekenhuis nadert, speelt de weemoed op.
Mensen vragen mij nogal eens of ik het niet te heftig vind, dat beroep van mij. En of ik er wel altijd tegen kan. Nee, soms vind ik iets te erg. Jonge moeders van wie we afscheid moeten nemen, bijvoorbeeld, daar kan ik niet tegen. En dan moet ik altijd denken aan de casus die ik meemaakte toen ik nog assistent was.
Tegenover me zit een meisje dat koud een paar weken geleden uit een ver provinciestadje naar Amsterdam is gekomen om te studeren. Ze heeft aangifte gedaan van verkrachting. Ze ging uit met wat ze dacht dat een nieuw vriendje kon worden en het was heel gezellig.
Sinds kort werken we in het ziekenhuis met aanmeldzuilen en dat blijkt nog even wennen. ‘Zou u terug willen lopen naar de centrale hal en zich bij de zuil willen aanmelden? Dan kan ik zien dat u er bent’, hoor ik mijn assistente zeggen.
Van wie leer je leiderschap? Die vraag is niet te beantwoorden. Het hangt af van de fase in je leven, van de omstandigheden, van je opleiding en je leermeesters. Daarover zijn bibliotheken volgeschreven.
De mensheid heeft al eeuwen last van virussen die op gezette tijden een epidemie of zelfs een pandemie veroorzaken. Het pokkenvirus, het Spaanse-griepvirus, het aidsvirus, noem ze maar op. En nu dus het coronavirus. De wereld zit er aardig door op slot.
Nachtdienst, half twee ’s ochtends. Terwijl mijn telefoon elke vijf minuten rinkelt met vragen vanaf de verpleegafdelingen, schiet ik heen en weer tussen twee patiënten op de Spoedeisende Hulp. Beiden zijn hoogbejaard, ernstig ziek en moederziel alleen.
Weleens hemoclipje gespeeld met een duikbril en een knellend FFP-masker op? Ik wel. Spoedcraniotomie in tijden van corona. Patiënt is op straat aangetroffen, conditie deplorabel en een fors subduraal hematoom op CT. In gewone tijden een standaardklus, nu een heksenketel.
Stilletjes hoopte ik dat door covid-19 ook zoiets als een aanbesteding kon worden stilgelegd. Maar sommige vormen van alledaagse waanzin gaan gewoon door. Terwijl menig forensisch arts nog nachtmerries heeft van de vorige mislukte aanbesteding in 2015. Collega’s moesten concurrenten worden, graaierige bv’s verdrongen zich voor de ruif van het ministerie van J&V, soepel lopende samenwerkingen stonden ineens op de tocht. En nu moet alles weer opnieuw.
‘Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de knapste dokter van het land?’ Als je de beoordelingen op ZorgkaartNederland mag geloven ben ik dat, denk ik terwijl ik de deur van de vergaderzaal open. Want wie gemiddeld een 10 krijgt, moet wel feilloos zijn, toch?
Indien er wordt gekozen voor een centrale aanpak, dient duidelijk te zijn hoe de voorraden worden verdeeld over alle zorgorganisaties en wat de verdelingsformule is bij een tweede uitbraak.
Sinds de komst van corona is er in de media weinig aandacht voor opioïden. Geen krantenkoppen, geen nieuwsrubrieken. Google toont vooral links naar bekende websites. Opiaten.nl is overigens wel de moeite waard. Veel wetenswaardigheden. U kunt er lezen dat Nederlandse apothekers vorig jaar 6 procent minder sterkwerkende opioïden verstrekt hebben.
Een patiënte ver in de tachtig schudt me (pre-corona) na het slechtnieuwsgesprek de hand. ‘Je hebt het heel goed uitgelegd en voor jou is het ook helemaal niet leuk om dit te moeten vertellen.’ Haar waardering is goedbedoeld en zeer oprecht. Toch voelt het éven alsof ik als 11-jarige mijn rapport aan mijn oma heb laten zien in plaats van dat ik als internist in opleiding een patiënte heb verteld dat ze kanker heeft.
Bij de borrel gaat het nergens anders over: met die anderhalve meter gaan we de economie niet redden en komt het volk in opstand. Brood en spelen. Als we mondkapjes opdoen, zouden we voetbal weer met publiek kunnen spelen en kan iedereen weer aan het werk. Nou ja, iedereen: ik stel voor dat dit gaat gelden voor iedereen onder de 50.
Tweede pinksterdag. Genietend van ons eerste openbare biertje, voeren een vriend en ik al snel weer dezelfde discussie waarmee we vlak voor de coronacrisis in hetzelfde café geëindigd waren. ‘Opereren jullie nog steeds niet op zaterdag?’ Mijn vriend, een ondernemer, begrijpt er niets van.
Er zijn in mij zoveel dode en levend verzwakte vaccins en immuunglobulines gespoten en gekrast (pokken) dat ik daarmee vermoedelijk een hele jaarvergadering Nederlandse antivaxers in een keer in het gareel zou kunnen spuiten.
Binnen enkele dagen konden we het: volledig omschakelen. Omschakelen naar virtuele zorg, tenzij het om medische redenen niet anders kan. Van reizen, parkeren en in het ziekenhuis je behandelaar spreken naar vanuit het eigen huis via de laptop of de telefoon overleggen met de behandelaar.
Eind vorig jaar klaagde ik over de hoge tarieven die waarnemend huisartsen aan praktijkhouders vragen voor hun diensten. Ik werd er hard op afgerekend: dan hadden praktijkhouders maar betere afspraken moeten maken met de zorgverzekeraar en de politiek.
