Meer over Veldwerk

Reclame maken is niet mijn stijl. Maar voor de digicoach maak ik een uitzondering. Volgens mij is het noodzakelijk dat elke organisatie beschikt over digicoaches.

Ik kom elke drie weken bij je. Na een verkoudheid houd je duizeligheidsklachten en moeheid die je leven fors beïnvloeden. De neuroloog en internist hebben je klachten geduid als functioneel, maar geen goede oorzaak gevonden.

Vlak voordat ik voor het eerst een presen­tatie moet geven op een groot congres, moet ik naar het toilet. Er zitten geen pauzes meer in het programma. Ik probeer zo onopvallend mogelijk bij de deuren te komen.

Jaren geleden bezocht een Iraanse dame mij op de poli, onder begeleiding van een manspersoon wiens relatie met haar mij niet duidelijk was. De vrouw kwam wat onzeker binnen met een set MRI’s.

Op de kinderintensivecare doen we verschillende procedures op de zogeheten minimal procedural unit. Hier gebeuren ingrepen onder sedatie, zoals gastro- en colo­scopieën, beenmergpuncties, het plaatsen van een centraalveneuze lijn of lever- en nierbiopsieën. Een zeer lean proces omdat deze procedures dan niet op de operatiekamers met een geheel team hoeven plaats te vinden.

Congressen. Ik denk vooral aan volle programma’s, powerpoints en lopende buffetten. Maar leer je nu heel veel nieuws? Is het niet een verplicht nummertje voor de opleiding en registratie?

Econoom Mathijs Bouman schreef in het Financieele Dagblad dat de gevreesde robot­invasie is begonnen: in 2021 zijn wereldwijd 517 duizend nieuwe systemen geïnstalleerd. Deze informatie komt uit het jaarlijkse World Robotics Report van de International Federation of Robotics (IFR), de lobbyclub van de robotindustrie.

Je zit ongeduldig voor me. Bent moe en lusteloos de laatste maanden. Via via kwam je bij een overgangs­consulente. Haar suggestie? Uitgebreid bloedonderzoek inclusief hormonen en mineralen.

Mangomomenten voor patiënten worden vaker beschreven: momenten van grote waarde die ontstaan door kleine, onverwachte gebaren van een zorgverlener, die geen of weinig tijd, geld en moeite kosten. Dankzij mijn collega’s beleef ik ook mangomomenten.

Mijn werkkamer is naast die van het secretariaat. Ik vang dus weleens een gesprek op dat de dames voeren met patiënten. Het valt me op dat in de afgelopen jaren, dus vaker dan vroeger, die gesprekken een onaangename wending krijgen.

Het zijn de doemscenario’s waar ik als ouder bang voor ben. Ook omdat ik regelmatig zie wat het doet. Met het kind, maar ook met de ouders. Naast verdriet ook schuldgevoel. Het ‘had ik maar’ wat helaas niet meer terug te draaien is.

Het is half twee ’s nachts. Ik bezoek een arrestant die om een dokter vraagt. Hij snapt niet waarom hij opgesloten zit. ‘Ik ben onschuldig, heb niks gedaan!’ En vervolgt geagiteerd: ‘De politie heeft mijn enkel gebroken, ze waren zo ruig bij de arrestatie!’ Hij wijst naar zijn been en zegt dat hij er niet op kan staan, laat staan lopen. De arrestantenverzorger beaamt met een stoïcijnse blik dat er verzet was bij zijn aanhouding.

‘Vergeet dat nooit’, zei ze en ze keek me aan. Mijn maag kromp ineen; ik voelde een traan. Als lid van de raad van toezicht van Amarant hadden wij een studiedag met de cliëntenraad. Het ging over de inrichting van de zorg voor onze cliënten.

Het is tien dagen na je operatie, een heupprothese vanwege forse slijtage, als je naam rood in mijn agenda verschijnt. ‘Graag direct bellen, onhoud­bare pijn heup.’ De verstoring van mijn spreekuur irriteert me, we hebben dit gesprek eergisteren namelijk al gehad. De afspraak toen? Je zou contact opnemen met je specialist.

Eindelijk laat corona reizen toe en kan ik naar het American Psychiatric Association-congres in New Orleans. Al vanaf de openingsceremonie is duidelijk dat we in Amerika zijn. Een fanfare komt binnenmarcheren. De senior adviseur van Obama komt nog eens op, want het publiek applaudisseerde niet enthousiast genoeg de eerste keer.

De ok-assistent kijkt me meewarig aan: ‘Het is wel erg druk vandaag, hè?’ Ik haal mijn schouders op: ‘Och, komt wel goed.’ ‘Gelukkig is het bijna weekend’, zegt hij. ‘Gelukkig heb ik dienst’, zeg ik.

Bij dienst slapen we ‘in huis’. Deze dienst kan ik rond 2 uur ’s nachts naar bed. Om mijn gedachten even tot rust te brengen kijk ik meestal nog iets simpels op tv. Dit keer is dat The Great British Bake Off. Na slechts enkele minuten val ik in slaap.

Het werken als forensisch arts is heel dynamisch. Ik werk veelvuldig samen met agenten die ik nog nooit heb ontmoet. Razendsnel moeten we elkaar leren kennen om vervolgens een mogelijk misdrijf te ontraadselen. We rekenen op elkaar en maken gebruik van elkaars expertise.

Elke dag mag ik elektronisch de facturen goedkeuren die langs mijn bureau komen. Veelal facturen die zijn goedgekeurd en gecontroleerd door mijn collega-managers. Maar omdat het om grote bedragen gaat, vele honderdduizenden euro’s, kijk ik de rekeningen toch altijd na.

Ik nodig je uit nadat je vader aangaf dat je niet opknapte. Het is acht maanden geleden dat je bij mij kwam met een acute aangezichtsverlamming. Na overleg met de neuroloog behandelde en vervolgde ik je ziektebeloop zelf. Eerlijk gezegd vond ik het leuk; facialisparese zie ik niet dagelijks en ik was nieuwsgierig naar je herstel.

In de lunchpauze ga ik op het dakterras van het ziekenhuis zitten, waar ook twee mannen die de vloer leggen pauze houden. ‘Zeg, werken er hier mensen op zaterdag? Of spookt het gewoon?’ vraagt één van hen.

Het is helemaal hip en happening. Je kunt geen ­tijdschrift openslaan of het gaat over artificial ­intelligence of, voor intimi, machinelearning. En ik moet u zeggen: ik ben ook superenthousiast. Maar soms bekruipt me het gevoel: is dit nu wel zo nuttig?

Als CRM-instructeur vertel ik vaak over het fenomeen tunnelvisie. Dat je een bepaalde diagnose in je hoofd hebt en daardoor andere informatie, en wellicht een andere diagnose, niet meer tot je laat doordringen. Laatst werd ik er zelf weer mee geconfronteerd.

Laatst ontmoette ik op een feestje een expat. Geamuseerd raakten we aan de praat en spraken we over het leven in Nederland. Hij vertelde over zijn werk als IT’er in de cyber­security en hoe hij daarmee grof geld verdiende. Ik vertelde hem dat ik arts ben, waarop hij lachend zei: ‘O, you are a huisarts?'

Eind april schreef de secretaris-generaal van VWS een brief aan accountantskantoor Deloitte over het onderzoek naar de mond­kapjesdeal. De brief geeft een zeldzaam inkijkje in de wijze waarop opdrachtgever en opdrachtnemer proberen samen te werken.