Meer over Veldwerk

  • Gevlucht om te léven

    Ze waren al enkele jaren in Nederland. Gevlucht voor een oorlog die al bijna vergeten lijkt. Ze hadden zich, samen met hun zoon en dochter, de taal en het land, zo goed en zo kwaad als het kon, eigen gemaakt.

  • Gevoelens in de frontlinie

    Een lieve, gewaardeerde collega van mij is uitgevallen. Ze is slim, leuk en een ongelooflijk goede dokter. Huh, toch niet zij?!, dacht ik nog, omdat ze zo sterk en hardwerkend is. Maar ook de beste forensisch artsen zijn niet immuun voor iets waar nog veel te weinig aandacht voor is: posttraumatische stress.

  • Dreiging

    Onlangs sprak ik de collega’s in een van onze verpleeghuizen met kleinschalig wonen voor kwetsbare ouderen. Prachtig, leerzaam, dit gesprek laat mij niet los. De onvoorwaardelijke liefde voor de bewoners, voor het vak en hun beroepsgenoten klinkt nog steeds door. 21 jaar ervaring, 30 jaar, 8 jaar en 2,5 jaar. Ze wonen om de hoek, ze houden van het huis, het dorp en de zorg.

  • De onzichtbare dragers geknakt

    Een jonge man van 30 komt op het spreekuur wegens klachten van burn-out. ‘Ik ben op dokter. Ik kan het niet meer’, klinkt de conclusie na een opsomming van meer dan vijftig uur per week werken, een jong gezin, de werk­gever die al twee jaar continu het maximale vraagt en zijn moeite om nee te zeggen.

  • Seks in de spreekkamer

    Zou er iets op mijn voorhoofd staan, denk je? Of zie ik er zo toegankelijk uit? Ik weet niet goed hoe het me steeds overkomt, maar mijn patiënten overvallen me frequent met vragen over seksualiteit.

  • Ruggengraat

    Ik roep een meneer uit de wachtkamer. Een struise dame walst mijn kant op. Hij sukkelt er wat achteraan, niet in de laatste plaats doordat z’n versleten rug hem parten speelt.

  • De rust van gebroken nachten

    Op maandag belt de buitenschoolse opvang: onze oudste zoon ligt als een ziek vogeltje op de bank. Als ik hem ophaal (lang leve compensatie na dienst) is dat inderdaad wat het is: een bleek, ziek, uitermate warm hoopje mens.

  • De puzzel die suïcide heet

    In mijn weekenddienst word ik door de meldkamer opgeroepen om te komen schouwen bij een jongen. Hij is thuis door zijn vader aangetroffen met een touw om zijn nek. Zijn leeftijd: 25 jaar. Ik slik even.

  • Engeltje

    ‘Ik heb een beetje last van mijn ribben, dokter. Heb vorige week een griepje gehad en hoestte de longen uit mijn lijf. Nu is het over. Geen hoest meer. Ik denk dat ik mijn spier heb verrekt. Wordt wel beter’, zei de nooit rokende 73-jarige patiënte net na de kerst.

  • Dokter Putker of Anouk?

    Ik ben jaren geleden in een vervelende situatie terechtgekomen. Een hele vervelende. Een patiënt had me helemaal doorgelicht. Mijn privéleven werd ontrafeld voor zijn persoonlijk gewin: mijn woonadres, het adres van mijn ouderlijk huis, de naam en werkgever van mijn partner, mijn oude hockeyclub, mijn privé-e-mailadres, et cetera. Het was angstaanjagend maar is uiteindelijk met een sisser afgelopen.

  • Durf keuzes te maken

    Een vervroegd kerstdiner. Terwijl we gezellig aan het babbelen zijn komt het gesprek op de wachtlijsten in de zorg. Hoe dit in ons rijke Nederland toch kan, vragen sommigen zich af. ‘Als je het niet begrijpt gaat het om geld’, is de mening van anderen. Een vriendin neemt er geen genoegen mee: ‘Dan moet er maar geld bij!’ De ogen richten zich op mij. Ik draai de riedel af: meer geld is geen oplossing, we geven al (te) veel van ons bnp uit aan gezondheidszorg, we moeten beter kiezen wat we wel en niet willen betalen.

  • Varkens

    Ook op de kinderintensivecare is er een bepaalde mate van administratielast. Bij het openen van het elektronisch patiëntendossier staren rode ballen me aan. Rode ballen die richting een groen vinkje moeten. We beoordelen of de patiënt allergieën heeft en of die een behandelaanwijzing heeft. Daarnaast moeten we elke dag aankruisen of er complicaties zijn, of er een indicatie is voor een centrale lijn en nog zo wat van die dingen.

  • We bijten niet

    Het is drie uur ’s nachts als ik word gebeld door een arts van het verpleeghuis. Vorige week is er een bewoner gevallen en nu is hij dood. Hoewel er een verdenking was van een heupfractuur, is hij niet ingestuurd naar het ziekenhuis. In plaats daarvan is ingezet op een comfortbeleid. Begrijpelijk, gezien zijn kwetsbaarheid.

  • Sint-Maarten

    ‘Wat een lompe man, hij gooit zomaar de deur dicht!’ Het is zaterdag 11 november als ik tijdens het hard­lopen in de schemering een groepje kinderen zie met mooi versierde lampions. Even later sta ik grinnikend uit te hijgen. Die ‘lompe man’ doet me denken aan mijn werkdag gisteren en een telefoon­gesprek met de cardioloog.

  • Opstarten en afscheid

    ‘Het werk dat je als je klaar bent gaat doen, is niet anders dan het werk dat je al deed’, hoor ik van alle kanten. ‘Je bent zo gewend.’

  • Laat die rotzooi staan

    Ze vindt zichzelf prachtig slank. Ik vind haar te mager. Ze ruikt doordringend naar sigaretten­rook en heeft een vale kleur. Ze is heel erg tevreden, nog steeds, over de operatie jaren geleden, maar ze heeft nu toch weer pijn in haar been en in haar rug. De CT-scan toont schroeven die aan het loslaten zijn. Geen doorbouw van bot. ‘U rookt?’ vraag ik haar. Ze kijkt me aan alsof ik een orakel ben.

  • Wonderen

    Door de wol geverfd zaten ze tegenover me. Hun dochtertje was drie maanden oud maar van die tijd was ze slechts twee dagen thuis geweest. Er bleek sprake van een zeer zeldzame genetische aandoening. Veel problemen waren daarbij bekend, nog veel meer onbekend.

  • Verbied vapen

    De geschiedenis blijft ons lesgeven. Eind jaren zeventig schreef Thomas McKeown The role of medicine. Dream, Mirage or Nemesis? Is roken wel of niet schadelijk, wel of niet verslavend, was een vraag.

  • Spiegel

    Vragend kijkt ze me aan. ‘Dat is toch belachelijk van m’n huisarts?!’ Het is zaterdagochtend, ik zit bij de kapper. Ze verontschuldigt zich: ‘Sorry als ik traag ben, ik voel me beroerd en heb een ontzettend pijnlijke pols.’ Gisteren kreeg ze bij haar huisarts een injectie vanwege carpaletunnelsyndroom. Ze is echter allesbehalve tevreden over deze behandeling.

  • Gekkenhuis?

    ‘Het is hier een gekkenhuis’, zegt een patiënt op de high intensive care. Het zet me aan het denken. Vroeger noemden we de psychiatrische instelling exact zo. De HIC is de afdeling voor de acuutst zieke patiënten. De eerste keer dat ik als coassistent de high intensive care oploop, weet ik niet waar ik ben beland.

  • Bedankkaartje

    Op mijn bureau vind ik een bedankkaartje. De familie van mijnheer B bedankt mij voor de goede zorgen en aandacht die ik de laatste jaren aan hun vader heb besteed. Het ontroert me een beetje. Deze man heb ik jaren geleden aan z’n listhesis geopereerd door een decompressie en schroeffixatie te verrichten. Hij kreeg een nabloeding en had dientengevolge een voetheffersparese.

  • Ontrouw

    Ze hadden 600 kilometer gereden vanaf hun vakantieadres. Hun zoon was zo benauwd geweest dat ze terug wilden naar hun eigen arts. Bij de huisartsenpost leek het nog niet zo ernstig en werd hij met pufjes naar huis gestuurd. Zijn onderhoudsmedicatie gebruikte hij nauwelijks, dus werd bij de overdracht vermeld dat hij therapieontrouw was.

  • Tussen wal en schip

    Mijn dienst is nog maar net begonnen of ik word geroepen om een verwarde en geagiteerde arrestant te beoordelen. Hoewel hij nog maar begin 30 is, is hulpverlening al jaren in beeld. Thuis zet hij de boel op stelten en afgelopen nacht bereikte het z’n kookpunt. Zijn begeleiders zijn ten einde raad: ze denken dat dit helemaal misgaat en bellen de politie. Hij wordt meegenomen naar het bureau. Al snel blijkt dat dit geen strafrecht- maar een zorgprobleem is.

  • Opnieuw: leiderschapslessen bij de koffie

    Van wie leer je leiderschap? Die vraag stelde ik mij drie jaar geleden. Mijn antwoord had te maken met Martina en Hans. Want leiderschap gaat over het leven. Zij zijn de leermeesters van het leven, schreef ik. Door Martina’s decubitus kwam de revalidatie voor haar dwarslaesie stil te liggen. Toch namen zij de leiding over hun leven terug en werden ze de leiders van hun zorgteam. Na een jaar mocht Martina naar huis. Genezen. Maar helaas, de decubitus bleef terugkomen.

  • Ongesteld

    ‘Dokter u begrijpt toch wel hoe vervelend dit zou zijn?’ Het is tijdens telefonisch spreekuur dat ik een zucht onderdruk en opnieuw dezelfde uitleg geef. De vraag gaat over een recept voor de 13-jarige dochter van patiënte om haar menstruatie uit te stellen. Zij heeft een volledig onregelmatige cyclus en er bestaat kans dat zij volgende week ongesteld wordt. Morgen vertrekken zij echter op vakantie en moeder gunt haar dochter een ‘ongesteld-vrije zomer’.

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.