Meer over Tuchtrecht

In hoger beroep bij het Centraal Tuchtcollege wordt de registratie van een bedrijfsarts doorgehaald. Een onbegrijpelijke en onwenselijke uitkomst, vindt hoogleraar gezondheidsrecht Joep Hubben.

Er is op korte termijn meer principieel onderzoek nodig naar tuchtrecht en deskundigheidsbevordering van basisartsen moet wettelijk verankerd worden, dat is de reactie van de KNMG op een brief van minister Kuipers.

Een bedrijfsarts is in een echtscheidingsprocedure verwikkeld. In zijn verweerschrift en een daaraan toegevoegde persoonlijk geschreven brief voor de gerechtelijke procedure stelt hij onder meer dat zijn ex-vrouw psychische problemen heeft, specialistische hulp nodig heeft en niet competent is om voor hun kinderen te zorgen.

Klager is in zijn jeugd gediagnosticeerd met het syndroom van Asperger en depressies. Vanwege depressieve gevoelens is klager verwezen naar de instelling waar beklaagde als gz-psycholoog en psychotherapeut werkzaam is. Beklaagde is bij de behandeling van klager betrokken geraakt in zijn rol als werkbegeleider van de basispsycholoog die klager behandelde.

Klager is de ex-partner van een collega van verweerster (psychiater) en verweerder (ook psychiater). Klager en zijn ex-partner zijn in een echtscheiding verwikkeld. Daarnaast speelt een voogdijzaak over de voogdij van hun minderjarige kind.

In deze zaak behandelt de huisarts een oude dame met oedeem in de benen. Bij een huisbezoek reageert de vrouw stug en afwerend. ‘Moeizame visite. Er lijkt onvrede’, noteert de huisarts. Dan gaat de vrouw plots naar een andere huisarts en dient haar dochter een klacht in tegen de huisarts. Die vraagt zich af of de inmiddels overleden patiënt zelf wel achter de klacht stond en stelt dat de klacht van de dochter niet in behandeling moet worden genomen. Maar de tuchtrechter neemt aan dat de klacht volgens de wil van de patiënt is.

Klaagster kwam bij de huisartsenpraktijk waar verweerster als waarnemend huisarts werkzaam was en vertelde dat zij sinds een paar dagen niet meer kon horen met haar linkeroor en dat dit geleidelijk was ontstaan. Verweerster verrichtte lichamelijk onderzoek en kwam tot de diagnose otitis media met effusie van het linkeroor.

Klager heeft op jonge leeftijd een meningokokkensepsis meegemaakt, als gevolg waarvan zijn beide onderbenen zijn geamputeerd en hij onderbeenprothesen draagt. Na een val heeft klager zijn heup gebroken. Een collega van verweerder heeft klager gezien en uitgelegd dat een operatie zou worden uitgevoerd en dat daarbij een steinmannpen in het femur van zijn rechterbeen zou kunnen worden geplaatst.

Welke zorgverlener mag wat precies doen volgens de Wet BIG? Volgens minister Kuipers van Volksgezondheid (D66) heerst er onbekendheid en verwarring over de precieze invulling ervan. Dat leidt in de praktijk soms tot problemen. Daarom komt er een speciale, onafhankelijke commissie die gaat adviseren over de criteria voor voorbehouden handelingen. Ook moet er meer aandacht komen voor de ‘lerende werking’ van tuchtrechtuitspraken.

De zoon van een overleden patiënt klaagt erover dat de internist de kritieke toestand van de patiënt niet heeft opgemerkt, hij niet heeft toegezien op een correcte naleving van de medicatievoorschriften en hij in zijn rol als supervisor is tekortgeschoten.

Klachten tegen internist-endocrinoloog en twee chirurgen-oncologen. Als nevenbevinding bij de behandeling van borstkanker wordt een toen nog als goedaardig aangemerkte tumor in de bijnier gevonden. Klaagster verwijt beklaagden dat zij daar niet adequaat op hebben geacteerd.

‘Als er evidente alarmsignalen zijn, kun je een U2-melding niet lichtvaardig afschalen, omdat er al langere tijd sprake is van klachten’, zegt huisarts Lia ten Hove. Ze reageert op de uitspraak van het Regionaal Tucht­college Amsterdam.

Klager, echtgenoot van de inmiddels overleden patiënte, verwijt de huisarts dat hij niet adequaat heeft gereageerd op haar ernstige rugpijnklachten. Na het bekend worden van de ernstige situatie van patiënte – zij had een tumor met uitzaaiingen – duurde het zeven weken voordat de huisarts een huisbezoek aflegde.

Betreft een klacht tegen drie artsen, onder wie twee specialisten ouderen­geneeskunde. Klaagsters klagen over de wijze waarop de artsen hun tante (patiënte), die in 2020 is overleden, in haar laatste levensfase hebben behandeld. Klaagster 1 is een nicht van de overleden patiënte, klaagster 2 is de partner van klaagster 1 en zij trad op als eerste contactpersoon.

Deze aangeklaagde huisarts was op vrijdag 6 november 2020 waar­nemer in wel vier praktijken tegelijk, zonder dat hem dat helemaal duidelijk was. De patiënt van de arts had een ernstige spierziekte en was meervoudig gehandicapt. Om 16.00 uur belt de assistente van een van de andere praktijken naar de assistente van de praktijk waar de waarnemer aan het werk was.

Het aantal tuchtklachten dat in 2020 met ongeveer een derde daalde, is in 2021 met ruim 1050 klachten ongeveer gelijk gebleven. Dat blijkt uit de jaarcijfers van de tuchtcolleges die deze week zijn verschenen.

Een arts werkt regelmatig op vrijwillige basis in Suriname. Dan gaat er iets mis en moet hij voor de tuchtrechter verschijnen.

Op de SEH krijgen arts-assistenten veel vaker een tuchtklacht aan hun broek dan bij hun werkzaamheden elders in het ziekenhuis. Ook hun supervisors lopen meer risico. Waar gaat het mis en vooral: wat kunnen we hiervan leren?

‘In deze casus is het evident dat de chirurg te laat tot actie is overgegaan’, stelt Huib Cense, gastro-intestinaal chirurg en deskundige op het gebied van kwaliteit, in reactie op een tuchtzaak die de vrouw van een overleden 70-jarige patiënt indiende.

Klager, bekend met colitis ulcerosa, werd door verweerder (bedrijfsarts) begeleid, nadat hij zich had ziek gemeld. Klager verwijt verweerder dat hij structureel en op onjuiste gronden geweigerd heeft zijn medewerking te verlenen aan een second opinion.

Een patiënt heeft tegen de huisarts een klacht ingediend omdat hij geen (herhaal)recept voor lorazepam wilde geven, althans dat hij dat (te) laat en pas na aandringen heeft gegeven. Daardoor kwam klager zonder lorazepam te zitten met als gevolg dat hij zich heeft misdragen.

De dochter van klaagster is onder toezicht gesteld, waarbij ook een gezinsvoogd is aangesteld. Op verzoek van de gezinsvoogd en met instemming van de ouders heeft beklaagde, een kinder- en jeugdpsychiater, samen met een gz-psycholoog bij de dochter een psychodiagnostisch onderzoek uitgevoerd.

Klager is door zijn huisarts met spoed verwezen naar de afdeling Neurologie van het ziekenhuis waar beklaagde als derdejaars aios neurologie werkzaam was. De reden van de verwijzing was het invaliderende karakter van klagers nekpijn en cervicobrachialgie. Verweerster heeft klager onderzocht en heeft geconcludeerd dat er geen sprake was van neurologische afwijkingen.

Deze huisarts zag op de huis­artsen­­post een man. Hij had zijn linkerwijsvinger die dag verwond met een elektrische zaag. Het waarneembericht vermeldt een flinke wond van 3 centimeter met rafelige wondranden die fors had gebloed en snijwonden in de middel- en ringvinger. Gevoel en bewegen zijn intact. De triagiste hecht de wond in opdracht van de huisarts en geeft een tetanusinjectie.

‘Bij (v)echtscheidingen komt het vaak voor dat één van de ouders de kinderarts appelleert om uitspraken te doen over het ouderschap van de andere ouder, om zo het gezag over het kind naar zich toe te trekken. Het is een bekende valkuil.’