Als huisarts ken ik de meeste patiënten uit de praktijk waar ik werk redelijk goed. Ik schrijf dan ook weleens wat extra informatie in een verwijsbrief, omdat ik denk dat dit voor een specialist handig is om te weten. Helaas wordt daar niet altijd wat mee gedaan.
Tante Hetty heeft de indrukwekkende leeftijd van 96 jaar bereikt. Ze is een charmante dame met een sterke eigen wil. Haar geestelijke gezondheid is nog helemaal intact, maar helaas wil haar lichaam niet meer volledig meewerken. Haar familie woont te ver weg om voor haar te zorgen, en daarom is ze afhankelijk van thuiszorg.
Mijn voorheen gezonde en nog werkende moeder kreeg afgelopen jaar een ernstig CVA, en een lange intensivecareopname volgde. Via de geriatrische revalidatiezorg eindigde de weg zo'n zes maanden later in het verpleeghuis. Tijdens deze periode ben ik van de ene verbazing in de andere gevallen. Want hoewel er anno 2023 steeds meer dieren met uitsterven bedreigd worden, is de paarse krokodil van de zorgverzekeraar dat zeker niet.
‘Ik ben ontvoerd, ze hebben me gedrogeerd en toen hebben ze in me gesneden.’ Tegenover mij zit een verontwaardigde 86-jarige vrouw met kraakheldere ogen, die mij meeneemt naar de dag dat ze op straat viel en door de ambulance naar het ziekenhuis is gebracht, alwaar ze is geopereerd aan een heupfractuur. Met wat fantasie klopt het allemaal wat ze zegt, denk ik bij mezelf.
Hier zit je dan als jonge vrouw van net 18 jaar, in een land waar je (nog) niets en niemand kent, tegenover mij in de spreekkamer van de jeugdgezondheidszorg in het azc. Je 1-jarige zoon klampt zich aan je vast, je streelt hem liefdevol door zijn haren. Hij kijkt mij met grote stralende ogen verwachtingsvol aan, jouw ogen zijn dof, het vuur erin lijkt gedoofd. Ik bel de tolkentelefoon om met je te kunnen praten. We moeten lang wachten tot een tolk verschijnt, jouw ogen blijven dof, je zoontje daarentegen is blij met het speelgoed dat ik hem geef.
Een 62-jarige man werd op dag 1 door de huisarts verwezen naar de afdeling Spoedeisende Hulp van ziekenhuis A in verband met malaise, gewichtsverlies en een verhoogd CRP. Bij onderzoek zag men een matig zieke man in verslechterde conditie. Omdat hij een rode, pijnlijke rechterelleboog had, was er aanleiding voor opname, maar vanwege ‘vol huis’ werd hij onder de diagnose cellulitis voor opname en diagnostiek doorgestuurd naar ziekenhuis B.
De afgelopen twee weken zag ik een 35-jarige jongeman op mijn spreekuur wegens hoestklachten en koorts. Bij longonderzoek hoorde ik een geluid over alle longvelden alsof er een mobiele telefoon afging. Ik kon het niet plaatsen, maar vond de klachten niet gelijk zorgwekkend.
Gisteren reikte ik mijn hoogbejaarde patiënt bij hem thuis een glas aan, waarin ik even tevoren een oraal ‘non-therapeuticum’ had uitgegoten. Dat is een eufemistische benaming voor een dodelijke siroop waarin een overdosis barbituraat is opgelost. Hiermee verleende ik hulp bij zelfdoding bij deze mij dierbare patiënt. Hij leed ondraaglijk aan de gedachte dat zijn geestelijke vermogens nog verder zouden afbrokkelen. Dat hij mij zelfs niet meer zou kunnen vragen om hem te helpen met zelfdoding.
Tijdens de vierdaagse brak ik door een stom ongelukje mijn radiuskopje. Na 100 kilometer doorwandelen in ontkenning, alsnog een foto laten maken. Mijn arm was bont en blauw en ik kon toch echt niet meer supineren en flecteren. Met als resultaat dat ik de laatste vierdaagsedag juichend met één arm over de finish van de Nijmeegse wedren kwam. Dat was in juli. Medio november ontving ik een nota van mijn zorgverzekeraar. Geheel volgens verwachting. Ik heb een verhoogd eigen risico dus de 600 euro die ik moest betalen vielen me nog wel mee. Maar wat schetste mijn verbazing?
Hij wordt wel vaker opgenomen op de psychiatrischeopnameafdeling waar ik als psychiater werk. Hij is vriendelijk, maar heel chaotisch. Hij is inmiddels van middelbare leeftijd, maar ziet er toch nog jeugdig uit. Zijn haar is warrig, piekerig, en zijn Italiaanse bruine schoenen zijn al lange tijd niet meer gepoetst. Zijn overhemd steekt uit zijn spijkerbroek.
’Ik vind het ook vervelend dat het zo gaat, en ik hoop echt dat we een goede oplossing voor uw zus kunnen vinden', hoor ik mezelf alweer zeggen. Zo'n gesprek is geen uitzondering en patienten die meer dan tien uur op de Spoedeisende Hulp liggen zijn dat ook niet. De schizofrene vrouw die door misselijkheid is geveld reageert: 'Maar tussen droom en daad staan praktische bezwaren.’
Verwijzingen worden tegenwoordig steeds vaker bij ontvangst gescreend door personeel van de instelling waarnaar verwezen is. Wanneer deskundig personeel dat doet – en als de informatie en vraagstelling in de verwijsbrief voldoende duidelijk zijn – heeft dat meerwaarde in geval de wachttijd voor de betreffende hulpvraag te lang zal worden.
Een mooi ritueel in ons verpleeghuis is het uitgeleide doen van een overleden bewoner. De zorgmedewerkers en soms ook de medebewoners vormen dan een haag bij de uitgang. Na de uitvaartmedewerker volgt de kist en daarachter de familie. De stoet houdt even stil in de haag, iedereen is verzonken in zijn eigen gedachten, maar tegelijkertijd is er een groot gevoel van verbondenheid.
Het leek zo'n mooi initiatief: (ont)regel de zorg. Van 1 september 2022 tot en met 30 november 2023 konden zorgaanbieders in drie ronden gebruikmaken van de Subsidieregeling (Ont)regelprojecten zorgaanbieders. Een bedrag van 11,3 miljoen euro was beschikbaar om in de eigen organisatie de administratieve last te verlagen.
‘Uw man mag dan wel een fitte 85-jarige zijn, in dit ziekenhuis komt hij echt niet op de intensive care’, deelde de SEH-arts mij losjes mee.
Het is vrijdag. Op weg naar het ziekenhuis wemelt het van de personen gehuld in lichtblauwe kleding. In de Thaise cultuur spelen kleuren een belangrijke rol.
Mijn huisartsenregistratie verliep in juli 2023. Ik probeerde haar nog te verlengen, maar het aantal gewerkte uren was niet genoeg, mede doordat uren verricht in de P.I. niet werden meegeteld als huisartsenuren. Verder was aan de voorwaarden voldaan om nog een herregistratie te verkrijgen voor ongeveer twee jaar.
Vandaag ontving ik een brief over een patiënt die meegedaan heeft aan het proefbevolkingsonderzoek naar longkanker. Daar vind ik sowieso wat van, maar nu staat er in de brief ook nog vermeld dat op de CT wordt gekeken naar kalkscore van Agatston.
Een van mijn patiënten ligt in het ziekenhuis in verband met een hersentumor. Ik ontvang de volgende brief van de assistent over zijn verblijf op de ic. ‘…Op [die en die datum] vond debulking van het RIP plaats. Nadien kwam patiënt retour op de ic. Helaas bleef hij fors onrustig waarvoor opnieuw propofol en lorazepam maar ook clonidine werd gestart.
Dat de cyclus van samenwonende vrouwen gelijk kan komen te lopen had ik weleens gehoord, maar van de volgende situatie niet.
Voor een recidief actinische keratose ging ik naar de dermatoloog, verwezen door de huisarts. De dermatoloog bekeek mijn plekje, bevestigde de door mijzelf en de huisarts reeds gestelde diagnose en bevroor het plekje. Hij wilde me na acht weken graag terugzien om te kijken hoe het was genezen. Het genas prima; alles bij elkaar heb ik ongeveer vijftien minuten in de spreekkamer van de dermatoloog doorgebracht.
Het is een drukke vrijdagochtend, als de huisartsenpraktijk wordt gebeld over een thuiswonende (pre)terminale patiënte. Ze is acuut bedlegerig geworden ondanks de recente immunotherapie. Tijdens de visite blijkt dat er geen behandeloptie meer is. De mantelzorg en woonsituatie zijn ontoereikend voor de zorg die zij nodig heeft. De thuiszorg kan op deze termijn onmogelijk terminale zorg leveren. Er rest ons geen andere optie dan een acute overplaatsing naar een hospice.
In september 2007 begon ik met studeren in het Amsterdam UMC. Na mijn studie heb ik circa drie jaar als anios en als onderzoeker gewerkt, ook in het Amsterdam UMC. Vanaf mei 2019 begon ik met mijn opleiding radiologie, wederom in datzelfde ziekenhuis. Onder andere moest ik toen een kopie van mijn paspoort en geneeskundediploma aan hr tonen. Tevens was er een ‘verklaring omtrent het gedrag’ (vog) vereist.
De wereld van de ‘alternatieve feiten’ bereikt ook de geneeskunde, blijkt uit de volgende notitie:
Ik had mezelf voorgehouden dit nooit te doen. Mijn motto was altijd: ‘Benadruk het positieve, bekrachtig niet het negatieve.’ Maar ik ben zojuist thuisgekomen na mijn eerste bijscholing als specialist, en dit verhaal lijkt zichzelf te schrijven.
