Via een poll op de website van Stichting Skepsis konden lezers aangeven welke sprekers van eerdere congressen ze graag nog eens zouden terugzien. Dat heeft geresulteerd in een lijst met sprekers op het jaarcongres dat als thema heeft ‘onzin als epidemie’.
Manon Kroezen (1992) is een jonge cabaretière die voorstellingen maakt over maatschappelijke thema’s. Drie dagen per week begeleidt ze mensen met dementie op een dagopvang.
Een woordenlijst die uitleg geeft over borstkankerjargon: dat was hard nodig, vond oncologisch chirurg prof. dr. Marjolein Smidt (Maastricht UMC+).
Tijdens de Tweede Wereldoorlog verblijft een Joodse jongen bij zijn tante in Oost-Europa. Als zij komt te overlijden, moet hij het alleen zien te redden. Geteisterd door honger en kou trekt hij mishandeld en weggejaagd van dorp tot dorp, en is hij getuige van het geweld door Russische en Duitse soldaten.
De ik-figuur in Kafka is dood van de Nederlandse (in Finland werkzame) arts Thijs Feuth gaat na het overlijden van zijn hond Kafka op diens matje liggen en gaat zich vervolgens steeds meer als hond gedragen en hond voelen. De hond is overigens niet genoemd naar de schrijver die Gregor Samsa in een kever liet veranderen, maar naar het geluid van zijn blaf.
Als ze ‘een jaar of zes’ is, hoort Jorie Horsthuis van haar moeder dat ze een tweelingzusje heeft. Doodgeboren en vervolgens min of meer doodgezwegen, want haar ouders praten er zelden over. ‘Als we het erover hebben (...) praten we niet over “haar” maar over “het”, niet over “dood” maar over “dat ene verdrietige”.’
Wat gebeurt er met je als kind als een van je ouders zelfmoord pleegt? Regisseur Milou Gevers (29) overkwam het toen ze 18 jaar was. Tien jaar later maakte ze er een indrukwekkende documentaire over met de confronterende titel Waarom bleef je niet voor mij?
De online-Keuzehulp PDS biedt een overzicht van de kenmerken van het prikkelbaredarmsyndroom (PDS) en van de voor- en nadelen van de verschillende behandelopties. De site geeft uitleg voor zowel patiënt als (huis)arts. De inhoud is gebaseerd op de meest recente medische richtlijnen – aangevuld door een taskforce van mdl-specialisten, huisartsen, andere zorgverleners en patiënten.
Arts en schrijver Ivan Wolffers (1948) leeft al jarenlang met prostaatkanker. Hij schreef er als columnist over in dit blad. In Het leven, het leven bundelde hij een reeks bespiegelingen die soms direct maar vaker indirect zijn ingegeven door die conditie. Zo stelt hij vast dat hij eigenlijk ‘helemaal niet meer bezig (is) met schrijven over de dood, maar over het leven’.
Sinds hij in 2005 als jongste deelnemer op het Arthur Rubinstein Concours in Tel Aviv sterk de aandacht trok, verliep de carrière van de Duits-Russische concertpianist Igor Levit voornamelijk crescendo. Maar corona trekt zich van beroemd-zijn niets aan. De lockdown betekende ook voor Levit gekluisterd zijn aan huis en geen optredens meer in uitverkochte concertzalen. Dat bracht Levit ook iets goeds.
De derde in het Nederlands vertaalde roman van de Hongaar László Krasznahorkai (1954) Baron Wenckheim keert terug draait vooral om de ‘baron’ uit de titel, een non-valeur uit een rijk geslacht die vanwege grote gokschulden Argentinië is ontvlucht en terugkeert naar zijn vertrouwde vaderland.
Kunstenaar en schrijver Sytske van Koeveringe (1988) houdt een lacharchief bij. Ze combineert haar observaties over lachen, met dagboekfragmenten over het krijgen van borstkanker.
Voormalig huisarts en MC-medewerker Ignace Schretlen is een van Nederlands grootste kenners van het Franse chanson. Schretlen kende veel vertolkers persoonlijk, schreef over hun werk en had radioprogramma’s. Voor de Concertzender maakt hij nu de reeks La Ligne Rouge, een persoonlijk getoonzette geschiedenis van het Franse lied.
Sander Smale en Tatjana Wehrmann laten in de podcast De witte stok horen waar zij als blinden, zo zeggen ze zelf, ‘letterlijk en figuurlijk tegenaan lopen’. Acceptatie, mobiliteit, werk en opleiding, hobby’s, technologie, wet- en regelgeving – al die onderwerpen zullen in maandelijkse afleveringen aan de orde komen.
Niet alleen in de echte wereld wordt uitgebreid gereflecteerd op het coronavirus; ook in fictie dook het thema algauw op. Sarah Sluimers novelle De Stilte verhaalt over de wereld een twintigtal jaren na de lockdown, hier de Stilte genoemd.
De nobele autist is één lange brief van Romana Vrede aan haar autistische en verstandelijk beperkte zoon Charlie – wat zal er van hem worden, als zij er niet meer is? Wie is hij en wat heeft ze van hem geleerd?
Antonin Artaud was een van de deelnemers aan de surrealistische beweging. Toen in 1926 de voorman van de surrealisten André Breton en de andere ‘leden’ zich bij de communistische partij aansloten, haakte Artaud af. Hij is vooral bekend door Le théatre et son double (Het theater van de wreedheid, vertaald door Simon Vinkenoog), dat rond 1936 verscheen.
Vanwege borstkanker heeft Cathy niet lang meer te leven. Dokter Coulier wil haar borst afzetten, maar dat wil ze niet. Dat heeft haar moeder evenmin geholpen. Sterker, haar ziekte moet überhaupt niet bij haar familie bekend raken. Ze wil dat haar zus Vicky haar rol in het gezin als echtgenoot en moeder van haar twee kinderen overneemt.
Farmacoloog Piet Pijper moet blijkens zijn omvangrijke Schatgravers en Scheppers – ondertitel: Verhalen over de ontdekkers en makers van onze geneesmiddelen – een welhaast encyclopedische kennis hebben van (de geschiedenis van) zijn vakgebied.
In Marionette van Elbert van Strien verkast de Amerikaanse kinderpsychiater Marianne Winter (Thekla Reuten) na de dood van haar man naar Schotland om een nieuw leven te beginnen. Een van haar nieuwe patiënten is de 10-jarige Manny (Elijah Wolf), een gesloten jongen die tekeningen maakt van traumatische gebeurtenissen en beweert dat hij haar toekomst kan sturen.
Bèta is een virus, komt uit Azië, is zeer besmettelijk en een mondiaal probleem. Het lijkt covid-19 wel, en daarom is de thriller Bèta, die Tomas Ross in 1987 schreef, herdrukt.
De Vlaamse krant De Standaard vroeg 119 schrijvers naar hun kijk op het levenseinde. De neerslag daarvan is nu te vinden in Het einde en hoe het te overleven.
Voor zij die lijden ontstond uit diepe verontwaardiging over het tien jaar slepende, dramatische ‘euthanasieproces’ tegen drie artsen wegens ‘vergiftiging’ van psychiatrisch patiënte Tine Nys; eerder dit jaar kwam het tot vrijspraak (haar moeder kreeg op de dag van de uitspraak een hartstilstand en overleed kort hierna).
Gepersonaliseerde medische zorg is een staalkaart van ideeën, theoretische concepten en vooral praktische voorbeelden van de manier waarop een ‘gepersonaliseerde zorgpraktijk’ gestalte kan krijgen.
Eind vorig jaar bezong Medisch Contact nog de heilzame werking van muziek in een special. Maar na het zien van de recente films Das Vorspiel en Babyteeth, waarin muzikale ambities steeds negatief uitpakken voor de geestelijke gezondheid van de protagonisten, ga je twijfelen. Lara van Jan-Ole Gerster is de derde film in deze reeks dit jaar.
