Meer over Lezersverhalen

Klimaatverandering is een zeer traag verlopend proces. We hebben dus voldoende tijd om technische aanpassingen te bedenken om de CO2-uitstoot te beperken.

Groen dokteren, heeft u er ook nog moeite mee? U leest er alles over in onze eindejaarsspecial, die dit jaar in het teken staat van duurzaamheid. Waar schamen uw collega's zich het meest voor: de vliegreis naar een conferentie onder de palmen? De eigen dubbele auto voor de deur? Al dat wegwerpmateriaal in de ok? Of is er helemaal geen schaamte?

Een patiënte die klaarblijkelijk niet goed wist wat van mij te verwachten viel, gaf bij de start al direct aan dat ze nooit eerder een ‘reïncarnatiearts’ had bezocht.

Eigenlijk had ik het kunnen weten, onlangs in de spreekkamer. Immers ben ik als Hollander in de jaren tachtig-negentig van de vorige eeuw opgeleid in Vlaanderen. Toen al maakte ik kennis met de valkuilen binnen de Vlaamse taal.

Deze situatie speelt ongeveer twintig jaar geleden. Het specialisme orthopedie in destijds het Maaslandziekenhuis in Sittard had besloten om aan patiënten ook de brief voor de huisarts mee te geven als ze net geopereerd waren. Hun tijd ver vooruit dus; informatie beschikbaar stellen aan patiënten.

Mijn moeder, of ik al wist dat er bij parkinson vibrators worden geïmplanteerd.

Als tiener hoorde ik tijdens het huiswerk maken mijn moeders schaterlach vanuit haar werkkamer, waar zij een echtpaar zag dat bij haar in therapie was.

Na het overlijden van een van mijn bewoners gaf ik de familie een hand en zei: ‘Ik wens jullie liever sterkte dan gecondoleerd, want dat vind ik zo’n dooddoener.’

Ook artsen vergissen zich weleens: een in uw ogen duidelijke uitleg wordt misschien heel anders opgevat dan de bedoeling is.

Ik was coassistent chirurgie bij professor W.G. Boerema. Elke week, op een vaste dag en vast uur, was er in de grote zaal de zogenaamde ‘presentatie’, met de prof als voorzitter, in aanwezigheid van assistenten en co’s. Programma: de voorgenomen operaties in de komende week. Patiënten met naam en diagnose, vermeld op een groot bord.

Ik sta naast het bed van Sjoerd Veenstra. In de verte is Ameland te zien. Sjoerd is groentehandelaar met een klein bedrijfje aan huis. Transpiratiedruppels op zijn bleke voorhoofd. Angstige ogen. ‘Ik heb zo’n pien in de mage’, wrijft hij met zijn hand over zijn buik.

Op een warme zomerzondagmiddag werd ik als dienstdoende huisarts geroepen bij een zieke man. Ik belde aan bij het opgegeven adres en ik werd welkom geheten met de vraag: ‘Wat komt u doen?’

In het gezin waar ik veertig jaar geleden als huisarts ontboden word tref ik een mooie, jonge vrouw aan van ongeveer 20 jaar.

Onze eindejaarsspecial van 2020 staat in het teken van ‘contact’. Hier verzamelen wij uw herinneringen rondom dat thema.

Lezers vertellen over wat zij meemaken in tijden van corona.

The Palliators bestaat uit mensen die werkzaam zijn in de palliatieve zorg, zorg voor mensen die zich richting het einde van het leven bewegen. Dat werk gaat niet in de koude kleren zitten.

Hij verblijft al langere tijd op onze afdeling in de verslavingszorg. Praten doet hij volop. Behalve over zijn verdriet, zijn zorgen, zijn angsten en zijn verleden. Hij wil het graag, maar het lukt hem nog niet.

Naast mijn werk als huisarts speelt muziek een belangrijke rol in mijn leven. Een van mijn patiënten, een beroepszangeres die onlangs een dochter had gebaard, vroeg mij of ik haar wilde begeleiden bij de doop van haar dochtertje.

Als basisarts was ik betrokken bij enkele psychogeriatrische woningen. Sinds een halfjaar woonde meneer V. daar. Bekend met vergevorderde dementie werd zijn dagelijks functioneren gekenmerkt door een zoektocht met een onbekende bestemming. Vaak liep hij met ferme pas rondjes door de tuin, halve zinnen uitend ‘een, twee… een twee’. In de woonkamer ging de zoektocht consequent door. Geen tijd voor koffie, ‘een, twee.. een twee’.

Een aantal jaren geleden werkte ik op de afdeling Neurorevalidatie van een verpleeghuis. Daar werd kort voor Kerstmis een vrouw opgenomen met een forse expressieve afasie na een CVA. Bij opname kon ze geen woord zeggen.

Assisteren bij een keizersnede in Oeganda is een feest. Zeker ook omdat er altijd muziek is op de operatiekamer. Er is geen radio op het ok-complex, maar muziek is belangrijk voor de gynaecoloog dus er moet altijd gezongen worden. Meestal zijn het liedjes uit de kerk of kerstliedjes (ook in april), maar eigenlijk is elk liedje goed. Als ik de gynaecoloog een paar namen noem van populaire Oegandese artiesten heb ik het gemaakt.

Er was niemand gekomen naar het maandelijkse inloopuur ‘mindful zwanger en bevallen’, een gratis cursus voor zwangere koppels. Aanstaande ouders kunnen hier kennismaken met mindfulness. Ik keek naar buiten en snapte het ook wel – met dit heerlijke weer kom je niet mediteren in een warm ziekenhuis.

Tijdens een huisvisite zat ik te wachten totdat de bejaarde demente patiënt zou terugkomen van zijn toiletbezoek. Om de tijd te doden ging ik eventjes achter de piano zitten die er stond. Uit het hoofd speelde ik wat – ik geloof Für Elise van Beethoven.

Toen ik haar vroeg wat ze het liefst zou willen, fleurde ze een beetje op. ‘Ik zou het liefst nog één keer net als vroeger jazz willen zingen in een band. Dat is jarenlang mijn hobby geweest.’

Het eerste halfjaar van haar leven sliep ons dochtertje in een kamer die grensde aan de woning van onze buurman die beschikte over de grootste geluidsinstallatie van de stad. Hij luisterde vooral naar de symfonieën van Gustav Mahler. En dat knoerthard!