‘Die moeder is een borderliner’; ‘Oh, die jongen, dat is een echte autist!’ Vergelijkbare termen als de bovenstaande heb ik geregeld gehoord van mijn goedbedoelende collega’s gedurende de jaren die ik intussen gewerkt heb als psycholoog. Maar potverdrie wat doen ze mij pijn!
Ik ondersteun van harte het pleidooi van Boudewijn Dierick om huisartsen in loondienst van de praktijk te laten werken en hen daarmee te laten vallen onder een cao.
Voorafgaand aan de tweede ‘Dag van de Fietshelm’ op 19 april werden cijfers over verkeersdoden en ernstige verkeersletsels gepubliceerd. De fietsongevallen springen eruit. De harde werkelijkheid van de cijfers laat heel fietsend Nederland nadenken over veilige infrastructuur, ongepast verkeersgedrag en letselbeperkende maatregelen op de fiets zoals de fietshelm. Dit lijkt de terechte opmaat voor passende acties.
Euthanaserende artsen vinden het zeer belastend om na euthanasie bij een wilsonbekwame patiënt te moeten verschijnen voor Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE) voor nadere toelichting, aldus het RTE-jaarverslag 2018. ‘Het heeft een enorme impact’, bevestigde RTE-voorzitter Kohnstamm.
De richtlijnen adviseren nog geen covid-19-herhaalprik voor 60-minners met comorbiditeit. Dit veroorzaakt veel onbegrip bij mensen met chronische aandoeningen, die deze prik wel graag willen hebben. Onlangs kwam het zelfs tot Kamervragen hierover. Maar zijn 60-minners met comorbiditeit ook echt meer kwetsbaar bij een eventuele covid-19 infectie dan gezonde leeftijdsgenoten?
Onlangs eindigde een ingezonden brief met de woorden ‘Stop Vermeulen’ (MC 14/2022: 38). Wellicht een ‘cri de coeur’ maar wel op de man gespeeld. Als auteur overkomt mij dit steeds vaker. Twee jaar geleden kreeg ik na een artikel in het FD een brief met dreigende ondertoon: ik hoorde niet thuis in deze krant. Bij zowel Medisch Contact als Arts & Auto – ik schrijf voor beide – is het voorgekomen dat reacties op columns/blogs zo ongekend fel waren dat van hogerhand moest worden ingegrepen.
Sinds de transitie van ouderenzorg in instellingen naar ouderenzorg thuis is de samenwerking tussen professionals in de eerste lijn nog belangrijker geworden. Hoe deze samenwerking in de praktijk het meest efficiënt kan worden vormgegeven is nog onvoldoende onderzocht.
Meer dan 90 jaar was de Nederlandse bloedvoorziening gebaseerd op onbetaalde donors en not-for-profit bloedbewerking en plasmafractionering. Nog steeds is wettelijk bepaald dat donors niet betaald worden en dat op bloedproducten geen winst mag worden gemaakt.
Door maatregelen om de ziekenhuiszorg te ontlasten stroomt de jeugd-ggz over, terwijl ic’s bij absolute schaarste voorrang geven aan kinderen. Die eenzijdige focus op ic-bezetting is onrechtvaardig.
Als oudere van 72 jaar wil ik jullie hartelijk bedanken voor jullie solidaire opstelling het afgelopen jaar! Verreweg de meesten van jullie hielden en houden je aan de regels die de overheid heeft opgelegd, ook al was vrij snel duidelijk dat jullie zelf geen gevaar liepen maar werden beschouwd als mogelijke besmettingsbron voor ouderen: je ouders, opa’s en oma’s.
Philip Elders maakte als jonge afgevaardigde deel uit van de officiële Nederlandse delegatie die naar de jaarlijkse bijeenkomst van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), de World Health Assembly, ging.
Tijdens mijn stage kwam ik regelmatig patiënten tegen tussen 13 en 17 jaar oud die een grote kaakoperatie ondergingen. De vraag is: wat beweegt een 14-jarige puber om zo’n operatie te ondergaan?
De Wet publieke gezondheid, die de bestrijding van infectieziektecrises regelt, schiet tekort bij de massale uitbraak van covid-19. De huidige urgentie vraagt om een pragmatische aanpak. Ik stel voor dat we daarom gebruikmaken van de aanwezige kennis en vooral van de bestaande infrastructuur en vertrouwensrelaties.
Het consequent weglaten van een geslachtsaanduiding bij mannelijke artsen insinueert dat hun titel voor zich spreekt – of zoals de Engelsen het verwoorden: ‘it goes without saying’. Door vrouwen expliciet als vrouw te benoemen en dit bij mannen ongenoemd te laten, wordt het idee versterkt dat een mannelijke arts de norm is.
Adviezen om extra aandacht te besteden aan advance care planning (ACP) of proactieve zorgplanning zijn bedoeld om patiënten goed geïnformeerde keuzes te laten maken bij een SARS-CoV-2-infectie. Dit draagt bij aan de kwaliteit van zorg, kwaliteit van leven en de preventie van overbehandeling. ACP is echter geen triage-instrument voor ic-opname.
Hoe kun je als zorgverlener het beste met patiënten in gesprek gaan, gegeven alle onzekerheid? En hoe doe je dat alles binnen de huidige hectische omstandigheden – onder tijdsdruk en vaak bij afwezigheid van face-to-facecontact – op zo’n manier dat informatie beklijft en dat patiënten en hun naasten zich gehoord voelen? Acht aanbevelingen voor communicatie in tijden van corona.
Cardiologen luiden de noodklok: hartpatiënten blijven thuis uit angst voor een coronabesmetting. Dat nieuws werd breed uitgelicht door de media. Al ruim een maand worden patiënten met klachten en koorts geweerd uit ziekenhuizen, huisartspraktijken en andere zorgvoorzieningen.
Het is een jaar geleden dat op 25 oktober het Slotervaart Ziekenhuis failliet werd verklaard, twee dagen na de aanvraag voor surseance van betaling.
Patiënten mogen alleen na schriftelijke informed consent als proefpersoon aan onderzoek deelnemen. De nieuwste evaluatie van de WMO stelt dat ‘er voor proefpersonen voldoende gelegenheid is om mondelinge informatie over het onderzoek te verkrijgen’. Mondelinge informatieoverdracht blijkt bepalend te zijn voor het begrip van de patiënt.
De verplichting om overal actief je BIG-nummer onder de aandacht te brengen is na – terechte – massale commotie (voorlopig?) afgeschoten. Opluchting alom… maar volgens mij is in de discussie één belangrijk aspect onderbelicht gebleven. Namelijk: het door leken laten interpreteren van BIG-registraties maakt zorgprofessionals vogelvrij.
De Woudschotenconferentie 2019 is een goede zaak. Wij hebben echter zorgen over de toevoeging ‘medisch’ aan ‘generalist’.
Al vele jaren adviseer ik artsen over kwetsbare gezinnen. Na het bespreken van de zorgen, bekijken we mogelijke verdere stappen. We maken een plan om de ongewenste situatie te stoppen en te voorkomen – en spreken af wanneer er zal worden gemeld. Het gaat om kwetsbare gezinnen die willen meewerken en waar de adviesvrager het vertrouwen van de betrokkenen heeft. Melden lijkt dan de veiligheid van het gezin niet te verbeteren, eerder te verslechteren.
Alom wordt alarm geslagen dat de ANW-dienst overbelast raken door al dan niet terechte hulpvragen. Er worden allerlei oplossingen aangedragen. Helaas tot op heden zonder resultaat. In deze discussie missen wij de rol van de eigen huisarts en het belang van de patiënt.
Nederland is één van de weinig landen waar kinderen primair worden gezien door een zorgprofessional in de eerste lijn die niet per se een kinderarts is. CB- en jeugdartsen hebben een gedegen opleiding in de niet-curatieve, meer signalerende en preventieve zorg voor kinderen. Verloskundigen zijn goed onderlegd in het beoordelen van pasgeborenen direct na de geboorte en in de perinatale fase. Maar de huisarts moet zijn kennis en ervaring opdoen in de praktijk.
Zorgverleners zouden met een griepprik veel problemen bij zichzelf en hun patiënten kunnen voorkomen. De vaccinatiegraad is echter laag en daalt zelfs. Tijd voor een simpele oplossing, zeggen twee anesthesiologen: mondkapjes!
