Meer over Ella Kalsbeek

Dat we hier nu weer staan, diep in een tweede coronagolf, met een zware belasting op de hele zorg. En weer staan we voor de puzzel hoe we belangrijke andere zorg ook overeind kunnen houden. Hoe we aandacht kunnen blijven houden voor al die mensen met andere aandoeningen en gezondheidsklachten. Voor al die mensen in hun eigen huis, in een instelling of elders aan wie u goede zorg en aandacht wilt bieden, maar die te lijden hebben onder de acute nood die van de coronabesmettingen uitgaat.

In mijn vorige column schreef ik nog over de voorzichtig hoopvolle coronacijfers. Nu, krap drie maanden later, staan we er helaas alweer anders voor. De adempauze waar iedereen zo op had gehoopt, lijkt maar een kort leven beschoren.

Gelukkig zijn er eindelijk wat hoopvolle berichten over de corona-uitbraak. Het aantal covidpatiënten bij de huisarts en in de ziekenhuizen neemt zienderogen af. En we hopen natuurlijk ook in de verpleeghuizen dat verbeterde beeld te (blijven) zien.

In deze hectische tijden kan deze column natuurlijk maar over één onderwerp gaan. Want de corona-uitbraak houdt u en ons allen bezig. Ik schrijf dit een week voordat deze Medisch Contact bij u op de mat valt. Ik weet dus nu niet in welke situatie we ons bevinden tegen de tijd dat u dit leest.

Hoewel we in Nederland zo ongeveer de beste zorg ter wereld hebben, lopen ook wij tegen de nodige problemen aan. Daar hebben zorgprofessionals dagelijks mee te maken. De oorzaken zijn legio – vergrijzing, krapte op de arbeidsmarkt, administratieve lasten, kostenstijging, enzovoort – en vaak ook nog eens moeilijk oplosbaar.

Huisartsen zijn over het algemeen toegewijd en trots op hun vak en op wat ze voor patiënten kunnen betekenen. Ze voelen zich onderling ook nauw verbonden, vanuit de kernwaarden die ze allemaal delen. Dat was goed te merken toen die kernwaarden onlangs met breed draagvlak en grote overeenstemming werden ge-update.

De kern van het huisartsenvak is het contact met de patiënt. Hij of zij komt in de spreekkamer, legt een probleem voor en vraagt de huisarts om een beoordeling of advies. Dat deel van het werk doet de huisarts alleen. Voor de rest wordt er in de huisartsenzorg juist enorm veel samen gedaan.

Vertrouwen is een groot goed in de zorg. Het is – ook voor de meest ervaren ‘zorggebruiker’ – spannend om je lichaam of zelfs je leven in handen van een ander te leggen. Patiënten geven daarin dus een enorm vertrouwen aan hun zorgverleners. Tegelijkertijd is er in de zorg een hoop te doen rondom een gebrek aan vertrouwen.

In de zomer van 2018 sloten we een akkoord met VWS en de zorgverzekeraars over de benodigde investeringen in de huisartsenzorg. In de kabinetsbegroting voor 2019 zagen we die afspraken duidelijk terug. Bij de huisartsencontractering afgelopen maanden is het beeld meer diffuus. Soms zijn de afspraken goed herkenbaar, maar soms ook echt niet.

Allerlei taken worden op het bordje van de huisarts geschoven. Dat creëert een onhoudbaar probleem. De Landelijke Huisartsen Vereniging (LHV) reageert op oplossingen die daarvoor worden aangedragen.

Onder de vorige minister van VWS hebben de hoofdlijnenakkoorden hun intrede gedaan in de zorg. Dit zijn meerjarige afspraken over de inhoud, organisatie en financiering van de zorg. Dat is een mooie manier om landelijk de grote lijnen uit te stippelen.

Zorg voor een onafhankelijke partij die monitort of alle partijen de afspraken uit zorgakkoorden nakomen. Daarom vroeg LHV-voorzitter Ella Kalsbeek deze maandag in de Tweede Kamer bij een hoorzitting over de totstandkoming van nieuwe hoofdlijnenakkoorden. Zorgaanbieders hamerden op meer oog voor kwaliteit in nieuwe afspraken, zorgverzekeraars pleitten juist voor hooguit afspraken op hoofdlijnen.

Het contracteringsproces voor de huisartsenzorg voor 2018 loopt ten einde. Hier en daar wordt, terwijl ik dit schrijf, nog gepraat. Nog niet overal is het totale beeld duidelijk, maar de meeste huisartsen zullen nu toch hun beslissing gaan nemen over het tekenen van het contract.

U heeft het misschien in de media zien voorbijkomen: in Zeeland zijn ze hard op zoek naar huisartsen die in de zonnigste provincie van Nederland aan de slag willen gaan. Uit een onderzoek van de LHV-Kring Zeeland en de Zeeuwse Huisartsen Coöperatie blijkt namelijk dat er binnen vijf jaar veel praktijkhouders met pensioen gaan.

Preventie is voor de gezondheid van werkenden van groot belang. Dat heeft de SER begin juli geschreven in een brief aan informateur Gerrit Zalm.

Stelt u zich eens voor. U wilt een huis kopen. U gaat naar de bank om uit te zoeken hoeveel geld u kunt lenen en wat dat u kost. Bij de bank vragen ze u uw loonstrookjes over 2015 mee te nemen. U vraagt nog: ‘zal ik 2016 en 2017 ook meeemen?’

Vorige week was er veel media-aandacht voor ons pleidooi voor meer tijd voor huisartsen voor de patiëntenzorg. De krantenkoppen vatten het goed samen: ‘De overvolle huisarts wil minder patiënten’.

Over bijna twee weken is het zo ver. Dan gaat u hopelijk allemaal naar de stembus voor de Tweede Kamerverkiezingen. Uw werk, de gezondheidszorg, is een van de grote thema’s bij deze verkiezingen. Vrijwel iedere partij komt met voorstellen om de zorg te verbeteren. Zo wordt vaak het overhevelen van zorg vanuit het ziekenhuis naar de huisarts genoemd. Vanuit het idee dat de zorg dan dichterbij de patiënt plaatsvindt en omdat de verwachting is dat daarmee kosten kunnen worden bespaard.

Uziet het als arts gelukkig niet, maar het kan straks wel van invloed zijn op uw werk. Het politieke getouwtrek rond de vergoeding van de tolkentelefoon voor vluchtelingen die nieuw in een gemeente komen wonen en zorg nodig hebben. Politieke partijen, (huis)artsen, apothekers, psychologen, tandartsen, verloskundigen, ggz-organisaties en de GGD zetten zich hier op dit moment voor in. Maar er zijn ook (politieke) partijen die zich verzetten. Voor mij een onbegrijpelijke keuze.

Huisarts ben je dag en nacht. Toch lijken de dag en de nacht voor huisartsen soms twee uitersten. Overdag is er een spreekuur met patiënten die u kent. Met klachten die daardoor sneller te plaatsen zijn en direct de juiste insteek bij een gesprek.

Het lijkt wel eens alsof huisartsen overal verstand van (moeten) hebben.

De afgelopen maanden is er de nodige aandacht geweest in de media en de politiek voor de zorg op het platteland.

voorzitterscolumn LHV Ella Kalsbeek De samenleving komt de spreekkamer in

Voor de huisartsenzorg en dus voor de LHV is 2015 het jaar waarin voor iedereen onmiskenbaar werd dat het roer om moest en we er keihard aan getrokken hebben dat het roer ook om gáát.

Het zal de meesten van u niet ontgaan zijn dat er behoorlijk wat rumoer was in huisartsenland het afgelopen jaar.