Dienstdoende arts nalatig
8 reactiesGegronde klacht tegen een dienstdoende arts. Tijdens haar nachtdienst werd verweerder voor een tweede keer gebeld door de verpleegkundige (WAN (weekend, avond, nacht)-hoofd).
Op dat moment was sprake van een verslechterde toestand van de patiënte, namelijk toenemende temperatuur, hoge pols en lage tensie.
Toen had de arts het oordeel moeten vellen dat de situatie op dat moment alarmerend was en moeten besluiten om naar de patiënte te gaan voor een medische beoordeling, waarbij zijzelf ook een inspectie van de buik had moeten doen. De werkdiagnose urineweginfectie was niet meer passend bij de medische toestand van de patiënte; de toestand was zodanig slecht dat zij de patiënte had moeten insturen naar het ziekenhuis. Het college verklaart de klacht gegrond en legt een waarschuwing op.
Barend Kooistra
specialist ouderengeneeskunde, Almere Nederland
Collega Barnas vreest een defensieve grijze vloedgolf richting ziekenhuis. Dat moeten we voorkomen, onmiddellijk eens. Maar die vloedgolf wordt echt niet gegenereerd door defensieve verpleeghuisartsen, als 1 beroepsgroep dat niet doet met zijn kwetsb...are kansloze patiënten dan zijn wij het. Er is een steeds luidere en dwingender vraag, van familieleden die weten dat in ziekenhuizen alles kan en uit de kast zal worden getrokken, Barnas beschrijft dat zelf. Als wij als 1e en 2e lijns dokters dit geen van tweeën willen, dan zullen wij samen moeten optrekken om dat in de samenleving uit te leggen. Met de locale intensivisten heb ik hierover al meerdere keren contact gehad. Dokters die elkaar kennen en vertrouwen kunnen dit samen best uitleggen aan familieleden. Maar dan moet je elkaar eens even bellen en overleggen. Levert veel op, vermindert vooroordelen, geeft inzicht en is professioneel heel plezierig.
Barend Kooistra
specialist ouderengeneeskunde, almere Nederland
collega Bonte is van vele markten thuis en spaart niemand, zoals lezers wel is opgevallen. Het vlijmscherpe in zijn observaties wordt helaas niet altijd geëvenaard door het respectvolle in zijn taalgebruik maar vooruit, je moet doen waar je goed in b...ent. Blijkbaar is de kwaliteit van de verpleeghuisartsen in zijn werkgebied onder de maat, we zullen eens kijken of daar wat aan te doen is want de neuroloog uit zijn bed bellen zonder je werk gedaan te hebben, foei. Goed. Enige jaren geleden heb ik samen met enkele ziekenhuisspecialisten mogen figureren in een MC artikel over de materie, https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/artikel/tussen-helpen-en-zinloos-handelen.htm
Maar dat is een genuanceerd verhaal, u bent gewaarschuwd.
Michael G.W.Barnas
Internist-intensivist-acute geneeskunde , Amsterdam
Collega Leenders benoemt frustratie. Frustratie kan ook motivatie geven. Bijvoorbeeld het benoemen van ongewenste zorg. Niet alles wat kan hoeft. Naast mijn poliklinische internistische werkzaamheden met vele gezonde negentigjarigen in mijn adherenti...e gebied mag ik als intensivist ook IC zorg verlenen. Een uitstervend ras: naast superspecialist ook nog generalist met overal een kijkje in de keuken. Alhier zie ik soms oudere patiënten met veel comorbiditeit verschijnen, die toch de operatiedrempel hebben gehaald, waarvan we soms bij voorbaat al zeggen:” is dit passende zorg ?“. En die dan na weken IC behandeling de eindstreep niet halen en wij te maken hebben met een zeer emotionele behandelervaring voor patiënt en de nabestaanden, die een passend afscheid is ontnomen. Is dit frustratie? Ja. Maar wel een frustratie die niet onbenoemd mag blijven. Tot slot: het beoordelen van een patiënt is nimmer een slechte zaak, daar zijn we het over eens.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
@Steffens @Leenders: Ik begrijp goed dat het principe "tweede verzoek altijd honoreren". Dat principe hanteer ik zelf ook.
Maar beste dr. Steffens... Heeft u enig idee hoe een volledig zorgafhankelijke Parkinsonpatient met slikstoornissen en cogni...tieve stoornissen er uit ziet? En wat de levensverwachting is bij een dergelijke patiente? En wat de consequentie zou zijn geweest als de dunnedarmischemie wel was ontdekt door de huisarts en hieraan de "juiste" behandelconsequentie zou zijn gegeven?
Dan was een volledig zorgafhankelijke Parkinsonpatient met slikstoornissen en een dementie (want dat was het waarschijnlijk) op de operatietafel geland voor een grote abdominale operatie. Helaas heb ik deze gang van zaken in Duitsland maar al te vaak gezien, en dat is op zijn zachts gezegd geen feest. Als ze de operatie al had overleefd, had ze een paar akelige dagen of weken op de IC doorgebracht om daarna alsnog te overlijden. In deze kans heeft de chirurg gelukkig zijn gezonde verstand gebruikt en heeft een palliatief beleid afgesproken waarna patiente overleed.
Dat is het enige dat de huisarts verweten kan worden: Dat ze niet is gaan kijken en een palliatief beleid heeft afgesproken. Maar hoe had de huisarts eigenlijk moeten weten dat er sprake was van dunne darm ischemie, hetgeen een notoir moeilijk te stellen diagnose is? De kans was vele malen groter dat er sprake was van buikpijn bij obstipatie, bij immobiele Parkinson patiënten meer regel dan uitzondering en ook niet zelden fors pijnlijk. Ze had koorts en afwijkend urinesediment waarvoor antibiotica werd gegeven. Ik zie niet in wat hier mis mee is.
Behalve dat de huisarts misschien had moeten kijken is er niets nagelaten wat een andere uitkomst zou hebben gegeven. En zoals zo vaak overleed patiente in het ziekenhuis waar dat ook prima in het verpleeghuis had gekund, en ook had gemoeten. Of de dochter hiermee haar moeder een dienst heeft bewezen laat aan u ter beoordeling.
JH Leenders
huisarts, Leeuwarden
Ik weet niet of coll Barnas en Bonte dezelfde tekst hebben gelezen als ondergetekende; het gaat niet over het wel of niet insturen van een oude versleten afgeschreven mede-Nederlander met al of niet een wilsverklaring met een al of niet dubieuze prog...nose; het gaat om zorg, belangstelling, nieuwsgierigheid, kortom om gewone huisartsgeneeskunde; éénmaal bij de patiënt gearriveerd treedt pas de volgende fase in: wat doen we met deze patiënt, met deze diagnose en prognose met deze voorgeschiedenis, wilsverklaring etc .
De laatste regel van de tekst van Barnas doet een frustratie in optima forma vermoeden.
A. Steffens
Huisarts, Rotterdam
De collega's Barnas en Bontes brengen hun zorg te berde over dat er vaak vanuit defensief handelen een fragiele patiënt wordt ingestuurd. Betere communicatie hierover vooraf met patiënt en familie kan dat mogelijk verbeteren, maar ik weet zeker dat d...eze gesprekken al steeds meer ook worden gevoerd door de huisartsen en verpleeghuisartsen.
Uit de casusbeschrijving blijkt echter in het geheel niet dat de patiënte die overleden is een korte levensverwachting had voordat de calamiteit van een dunne darmischemie zich voordeed. Ik kan mij derhalve de boosheid van de dochter goed voorstellen en er is hier simpelweg gezondigd tegen het principe van "tweede verzoek altijd honoreren".
GJ Bonte
Neuroloog., Dalfsen
Ik sluit me aan bij de reactie van Michael Barnas. Ik wordt in de dienst steeds vaker gebeld door huisartsen en verpleeghuisartsen die perse een patiënt in willen sturen die ver in de 80 of 90 is. Als ik dan vraag wat de reden is, en of patiënt welli...cht niet mag overlijden? En welke dienst we een stokoude, zieke, bedlegerige, verwarde of demente patiënt bewijzen door hem van het comfortabele verpleeghuisbed naar een onrustige SEH te verslepen? Ik krijg niet zelden de volgende antwoorden: "Ik weet niet wat er met patiënt aan de hand is". Of: "De familie wil graag weten wat er met patiënt aan de hand is, en vind het onacceptabel dat patiënt "zomaar" overlijdt". Of wat te denken van een antwoord dat ik heel recent kreeg: "Ik ken patiënt zelf niet, hij is blijkbaar dement en heeft ondertemperatuur, maar er staat niets in de status, en er is geen behandelbeperking afgesproken."
Alsof patiënt niet mag overlijden zonder diagnose. Of dat familie altijd het recht heeft om te weten waaraan opa of oma precies is overleden. En of ik even het probleem op wil lossen dat de status niet goed werd bijgehouden en niet in een eerder een behandelbeperking werd afgesproken. Wat opa of oma er eigenlijk zelf van vindt kan opa of oma meestal al niet meer vertellen.
En dan zo'n uitspraak van een tuchtcollege. Hoe was de uitspraak ook al weer: Vrouwen komen van Venus, mannen van Mars? Tuchtcollege's komen dan wellicht van Pluto? In een baan ver buiten de normale wereld?
De laatste verpleeghuisarts heb ik vriendelijk te verstaan gegeven dat ik het verslepen van een demente patiënt met ondertemperatuur nu niet direct een uiting van goede zorg vond en dat hij waarschijnlijk door Petrus aan de Hemelpoort ook wel geaccepteerd zou worden zonder diagnose en zonder behandelbeperking.
Ik zie me ook nog wel eens voor een tuchtcollege van Pluto verschijnen...
Michael G.W.Barnas
Internist-intensivist-acute geneeskunde, Amsterdam
Ik lees in de uitspraak:" De klacht betreft de behandeling van de moeder van klaagster, wijlen D (geboren in 1926), in het verpleeghuis E te B. Zij was volledig zorgafhankelijk vanwege de ziekte van Parkinson, gepaard gaande onder andere met slikstoo...rnissen en cognitieve problemen.". Helaas lees ik in de uitspraak en de tekst in Medisch Contact niets over een eventueel niet-behandelen beleid of beperkingen in behandelbeleid, eventueel palliatief optreden in voorkomende gevallen en andere van belang zijnde zaken in deze casus. Het College benadrukt dat verweerster alleen al op grond van de medische toestand van D meteen bij haar had moeten langsgaan. Daar heeft men mogelijk een punt. Maar ik verwacht hierdoor ook dat de grijze defensieve vloedgolf richting ziekenhuis nu echt begonnen is.