Onvoldoende zorg voor parkinsonpatiënt met longklachten

Klacht tegen huisarts. Patiënt bij wie recentelijk de ziekte van Parkinson was gediagnosticeerd, meldde zich met (opnieuw optredende) benauwdheidsklachten bij de huisarts. Na onderzoek werden antibiotica voorgeschreven, met een spirometrie (longfunctieonderzoek) over twee tot drie weken. Na het longfunctieonderzoek door de praktijkondersteuner (POH), accordeerde de huisarts haar voorstel te starten met luchtwegverwijders en controle over een maand, zo nodig eerder, met dan eventuele verwijzing naar de longarts. Kort nadien werd patiënt, na spoedconsult bij de huisartsenpost opgenomen op de coronary-care unit (CCU). Patiënt overleed enkele dagen later. Bij obductie bleek sprake te zijn van cryptogene longfibrose, met sterk afwijkende longen. Klacht over diagnostiek en behandeling is ongegrond ten aanzien van het eerste consult maar gegrond ten aanzien van het beleid naar aanleiding van het longfunctieonderzoek. Hoewel bij de spirometrie niet het in de standaard voorgeschreven aantal geslaagde blaaspogingen was gehaald, leverde het onderzoek wel sterke aanwijzingen op voor een zeer ernstige restrictie van de vitale longcapaciteit van patiënt. De huisarts had patiënt onder deze omstandigheden zelf op (zeer) korte termijn moeten zien. Vervolgens had overleg moeten plaatsvinden met de longarts met de vraag op welke termijn de arts deze patiënt zou moeten zien (conform de NHG-Standaard COPD). In zoverre is sprake van een beoordelingsfout. Daarnaast zijn er gegronde bejegeningsklachten voor zover het de communicatie met de echtgenote van patiënt betreft vlak na diens opname en overlijden. Het regionaal tuchtcollege overweegt dat de huisarts zich daarbij te defensief heeft opgesteld en onvoldoende zelfinzicht toonde ten aanzien van zijn medisch inhoudelijk handelen. Berisping.

RTG Zwolle, 10 februari 2017