naar overzicht
Anouk Putker
Anouk Putker
1 minuut leestijd
Blog

Mama, waarom ben je er nooit?

10 reacties

Mijn beste vriendin is sinds twee jaar ook mijn collega. Een vreemde gewaarwording, maar tot nu toe doen we het best goed. Toch maken we maar weinig tijd voor elkaar buiten het ziekenhuis, mede omdat ze moeder van een 1-jarige is. Als ik weer eens bij haar thuis ben, overvalt het gevoel van trots me. Het huis is schoon, haar dochter gedraagt zich als een engel en mama staat een pan verse soep te maken. Wat een topvrouw! Hoe doet ze dit toch allemaal? Náást een geweldige dokter te zijn!

Tijdens de thee vertelt ze me over de nieuwe crèche van haar dochter. Ze krijgt digitaal allerlei updates van haar dochter toegestuurd. ‘Fijn, dan kan ik ook eens zien waar ik honderden euro’s per maand naartoe breng.’ Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Hoezo?’

In een flits denk ik aan mijn eigen moeder of vader die me destijds altijd kwamen ophalen. ‘Ik kan er gewoon nooit naar toe. Ik kan haar niet ophalen, ik kan haar ook niet brengen.’ Het verdriet is van haar gezicht af te lezen. Deze week heeft ze ook maar één keer het voorleesverhaaltje gehaald. Samen eten was er überhaupt niet bij. Overwerken, vergadering, opleidingsmoment et cetera. Of de NS deed een duit in het zakje. Wéér een trein die niet reed. Daar betaal je dan ook honderden euro’s voor. Het ziekenhuis vergoedt maar een klein deel als je verder dan 30 km van het ziekenhuis woont. Ze moest wel verhuizen, die vriendin van mij. Zodat opa en oma dichterbij wonen. Om haar kind naar de crèche te kunnen brengen. En op te halen.

Mijn trots maakt plaats voor totale verbijstering. Wat een belachelijk bizar beroep hebben wij toch. Parttime werken is vier dagen. Op papier betekent dat 32 uur, maar laat me niet lachen! Na het voorleesverhaaltje moest ze uiteraard weer verder werken.

Ziekenhuis, cao, vakbond of opleider? Ik weet niet tot wie ik me moet wenden. We moeten hier echt eens wat aan doen. Het liefst voordat haar dochter echt kan vragen: ‘Mama, waarom ben je er nooit?’

download deze blog (pdf)

werk balans
  • Anouk Putker

    Anouk Putker werkt als arts in opleiding tot oncoloog.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Peggy van der Lans

    gynaecoloog, Almelo

    "Ik word nooit dokter!" zei mijn dochter toen ze 10-14 jaar was: "Je bent nooit thuis" Schuldgevoel knaagde. Na haar 15e besloot zij ineens anders: "Ik word dokter!" zei ze. Ik reageerde verbaasd. "Hoe komt het dat je van gedachte bent veranderd?" Ze... antwoordde: "Je bent niet vaak thuis maar als je thuis bent ben je blij en vertel je spannende verhalen" Inmiddels studeert ze geneeskunde. Ik ben trots op haar en op mijzelf.

  • Jeanet

    Huisarts in opleiding, Groningen

    Wat ben ik blij dat de huisartsopleiding wél goed te combineren is met het moeder(/vader)schap. Voor veel aios is "part-time" werken alsnog >40 uur per week op het werk zijn (naast nog thuis studeren/werken). Om een goede specialist te worden moet je... natuurlijk genoeg uren maken. Maar niet ten koste van alles. Er is meer in het leven naast werk, als je het mij vraagt. Zoals al eerder gezegd: de gemiste voorlees- en instopmomenten kan je niet meer inhalen. Ik kies bewust voor een beroep waarin ik mijn werk goed kan combineren met mijn privéleven. Het scheelt heel erg dat de huisartsgeneeskunde wat mij betreft ook het allermooiste vak is dat er is. Maar het is eigenlijk wel enorm zonde dat getalenteerde kinderartsen of internisten in spe gedwongen worden zoveel uren te maken, dat dit erg lastig te combineren is met een gezin. Erg lastig, maar niet onmogelijk gelukkig. Maar toch... gezien het feit dat zoveel pas afgestudeerde basisarts en vrouw zijn vraag ik me af... kan het niet anders?

  • V

    Anios, Zwolle

    Als gynaecoloog is het wel makkelijker praten. Een arts-assistent (vooral niet in opleiding) kan moeilijk een bespreking/opleidings avond afslaan om zijn kind op te halen. ( je moet vaak stipt 5uur weg kunnen, wil je voor 6uur er zijn) . Hoe was het ...alweer? ‘Een slimme meid krijgt zijn kind op tijd’? Dus dan maar Anios/aios met moederschap combi??

  • Marjolijn Bruining

    Anesthesioloog, Groningen

    Reactie op Matthijs:

    Ok, de combi werk en zorg zijn onderdeel van een breed maatschappelijk vraagstuk, niet voorbehouden aan artsen. Dat brede vraagstuk is: hoe kunnen mannen en vrouwen ooit vrije keuzes maken in werk en zorg, als het hele systeem... is ingericht op anderhalf verdieners. Dat gaat van culturele normen (een kind mag max drie dagen naar de crèche “ik heb geen kind gekregen om het weg te brengen”) tot onmogelijke schooltijden (op veel plekken is thuis lunchen nog de norm en school gaat om 15 uur uit). Dat vraagt oplossingen in termen van opvang (meer uren, warme maaltijden), schooltijden die aansluiten bij werktijden en loslaten van achterhaalde beelden van vader-en moederschap. Inderdaad een algemeen vraagstuk, dat bij artsen wel degelijk versterkt tot uitdrukking komt: de onregelmatige diensten, de niet-te-plannen overuren en de vaak normatieve cultuur “je past je maar aan”. Overigens dank aan Mathijs Berends voor het zo duidelijk demonstreren van deze intolerante cultuur. En willen we het opleidingskapitaal dat we geïnvesteerd hebben in onze vrouwelijke én mannelijke artsen echt benutten: dan is het hoog tijd voor een grote cultuurverandering in onze ziekenhuizen en een systeemverandering voor alle ouders en kinderen in Nederland.

  • Miriam van Oostwaard

    Gynaecoloog, Rotterdam

    Ja, helemaal eens dat gezin meer tijd verdiend. Maar zo zwart wit is het nu ook weer niet. Tenminste, niet altijd.
    Ik kan gemiddeld de helft van de doordeweekse dagen bij het voorlezen / bedritueel zijn. Vaak ook bij het avondeten. 1-2x per week ka...n ik brengen/ halen. En de woensdag is mamadag. Daar komt niemand aan. Ook geen vergadering.
    Wanneer ik er ben, probeer ik er écht te zijn voor mijn kinderen.
    Natuurlijk is het wel moeilijk. Natuurlijk zijn er weken waarin het haast niet te doen is. Als ik wil, kan ik de hele week tot 21:00 blijven werken. Maar als de 4e of 5e avondactiviteit binnen 1 week zich voordoet, dan is het in mijn team volledig geaccepteerd deze af te slaan.
    Prioriteiten leg je zelf. Wat in de groep geaccepteerd wordt, bepaal je deels ook zelf. Deze nuance wilde ik graag maken.
    We zijn allemaal mensen.

  • Matthijs Berends

    med. bioloog-microbioloog, Groningen

    "Ziekenhuis, cao, vakbond of opleider"?
    Ontzettend naïef te denken dat dit een specifiek probleem is voor het doktersvak. Er zijn ook onderzoekers die dit ondervinden. En ongetwijfeld de meeste managers in iedere organisatielaag. Of economen, basiss...choolleraren, ICT-ers, archeologen, musici. Dit komt wijd en zijd voor. En dat is niet omdat het een probléém is.

    Als je je werk belangrijker vindt dan je kinderen, is dat je eigen kéús. Dus kom dan niet aan met een hulpkreet omdat je die grenzen niet wilt bewaken. Omdat je geen tijd wilt maken voor je kinderen, maar wel voor je carrière. Niet voor je kinderen, maar wel voor de hypotheek van een huis die dit van je eist. Het zijn uitsluitend keuzes.

    Dit geldt voor iedereen met een behoorlijke functie, echt niet alleen voor dokters. Wat een tunnelvisie.

  • Johanna van Gaalen

    Aios geriatrie, Gouda

    Het wordt hier gepresenteerd als een feit dat je nooit bij het halen of brengen kunt zijn. Los van kinderen, kunnen er ook andere redenen zijn waarom iemand meer flexibiliteit zou willen hebben.
    Ik zou het gewoon bespreken met de baas. Je kunt welli...cht afspreken dat je 1 dag in de week niet bijv bij de overdracht bent.

  • Loes

    ANIOS AVG, Utrecht

    Dit is één hele belangrijke reden dat ik gestopt ben met mijn opleiding tot een specialisme in het ziekenhuis!

  • Hidde Kleijer

    ANIOS, Groningen

    Amen. Ik wil alleen toevoegen dat dit ook voor mannen geldt.

  • GJ Bonte

    Neuroloog, Dalfsen

    Zie hier de zegeningen van de moderne mens. En het is tijd met je kinderen die je nooit meer in kunt halen. Ik heb al verschillende medisch specialisten gesproken bij wie het gezinsleven altijd op de 2e plaats kwam. Met als gevolg scheidingen, proble...men met de kinderen, en verwijten als:"Waar bemoei jij je eigenlijk mee, wat weet jij er nu van, je was er immers nooit!" Tegen het eind van het werkzame leven komt de spijt en de melancholie. Maar dan is het te laat. Zo belangrijk kan het werk toch ook weer niet zijn?

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.