Ignace Schretlen studeerde geneeskunde en filosofie, is voormalig huisarts en nog altijd werkzaam als kunstenaar en publicist. Hij schrijft voor de rubriek Media & Cultuur.
Op 28 mei 1918 werd melding gemaakt van een griepachtige aandoening met hoge koorts in het Spaanse Valencia. De ‘Spaanse griep’, die een paar maanden tevoren vermoedelijk ook al in de Amerikaanse staat Kansas was gesignaleerd, zou wereldwijd tussen de 50 en 100 miljoen mensen het leven kosten.
Kroniek van een handbewogen leven is de treffend gekozen titel van een keurig verzorgd boek met in elf hoofdstukken het levensverhaal van de markante, alom gelauwerde Nijmeegse hoogleraar en bestuurder Frans Corstens (1944), die op 13-jarige leeftijd na een val een totale dwarslaesie kreeg. Hij schreef het liggend op een speciaal bed tijdens de klinische behandeling van al jaren bestaand decubitus. Het boek leest als een trein.
‘weet je hoe lang het is geleden? / tijd is niet wat ik wil weten / hoeveel woorden heeft liefde niet geheten? / hoeveel bloemen hebben ons niet ontroerd.’ Met deze betekenisvolle woorden begint de dichtbundel Waar ben je daar van Jit Narain, pseudoniem van de Surinaamse arts Djietnarainsingh Baldewsingh.
‘Goede kunst is’, aldus psychiater Graziella Magherini in een interview, ‘niet alleen maar esthetisch genot. Kunst maakt ver weggestopte emoties los.’ Ze zag in Florence talrijke patiënten met het zogenaamde syndroom van Stendhal.
Met de woorden ‘Dit is geen romantisch verhaal’ begint Lisa Appignanesi het vierde hoofdstuk van Alledaagse waanzin. Dat is zacht uitgedrukt. Vlak voor de dood van haar ontrouwe echtgenoot ziet zij ‘een waterval aan diarree – met er middenin een doorweekte pyjamabroek’.
