Ignace Schretlen studeerde geneeskunde en filosofie, is voormalig huisarts en nog altijd werkzaam als kunstenaar en publicist. Hij schrijft voor de rubriek Media & Cultuur.
In twee dagen tijd overkomt twee mid-zeventigers in onze directe omgeving iets wat mij heeft verbijsterd. Een vrouw, wier moeder tijdens een status epilepticus is overleden, krijgt voor de eerste maal een gegeneraliseerd insult.
‘Denk jij nou nooit’, vroeg hij, ‘wat een geouwehoer, als je de hele dag naar patiënten zoals ik moet luisteren?’ Aan het woord is de 52-jarige Jochem, een ziekenhuismanager, die in de ziektewet zit omdat hij volgens de bedrijfsarts ‘hoogstwaarschijnlijk aan een burn-out leed’. Hij is een van de drie mannen, naast zeven vrouwen en een relationeel vastgelopen echtpaar – in leeftijd variërend van 20 tot 79 jaar – van wie de behandeling door psychiater Esther van Fenema, columniste van dit tijdschrift, wordt beschreven in Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn?
De niet nader genoemde hoofdpersoon van de novelle Ondergrondse notities (1864) van Fjodor Dostojevski (1821-1881) voelt zich ‘als een vlieg’ behandeld door een officier. Telkens wanneer ze elkaar tegenkomen, gaat hij voor de man opzij. Na een nacht ziek, met koorts en ijlend te hebben doorgebracht lijkt de obsessie voorbij, maar dat heeft hem juist ‘de onverwachte moed’ om ‘in volle vaart met onze schouders tegen elkaar’ te botsen.
Volgens secretaris-generaal António Guterres van de VN heeft de coronapandemie ‘een tsunami van haat, xenofobie, beschuldigingen en bangmakerij’ teweeggebracht. Herkennen wij dit?
In de 22ste editie van de filosofische reeks Nieuw Licht beantwoordt Frank Koerselman, emeritus hoogleraar psychiatrie en psychotherapie, de vraag hoe ‘het vaderschap er in onze geïndividualiseerde, geïnformaliseerde, geseculariseerde en vermeend geëmancipeerde samenleving’ uit moet zien.
