Het patiëntenperspectief

Ik heb al eens eerder geschreven dat ik zo blij ben dat ik neuroloog ben en dat wij zulke leuke bijeenkomsten hebben. Terwijl ik dit schrijf, ben ik net terug van de inspirerende jaarlijkse tweedaagse nascholing. De Nederlandse neurologie is van heel hoog niveau en de manier waarop het onderwijs wordt aangeboden is goed doordacht. Mensen vergeten weleens dat in de wetenschappelijke verenigingen door artsen enorm hard wordt gewerkt om kennis, ervaring en wetenschappelijke resultaten te delen. De wetenschappelijke hiërarchie, waarin ik als doctorandusje uit Meppel onderaan een soort kruimeldief ben, is van groot belang voor het vergroten van de kwaliteit van de gezondheidszorg. Van veel groter belang dan kwaliteitscontrole op ziekenhuizen, lijstjes met ongewenste handelingen of de papieren veiligheidsindicatoren. Onze wetenschappelijke cultuur KAN niet worden vervangen door een markt waarin zorgverzekeraars grappige filmpjes over grappige patiënten en grappige, want urologische, ingrepen maken om klanten te trekken. Zorgverzekeraars weten geen zak van geneeskunde. Als Nederlandse neurologen niet zo goed waren, hadden we nu niet de beste CVA-zorg van de wereld, maar in de discussie over diezelfde zorg heeft het bestuur hard moeten roepen om haar plaats aan het roer terug te eisen. Men vergeet soms dat wij als enigen helemaal gaan voor de patiënten.

Hoewel? Omdat we allemaal burgers in deze maatschappij zijn, werden we door de nascholingscommissie actief gewezen op onze drijfveren. De moderne (bijna-)neuroloog gaat dat anders vergeten. Dit keer werd dus speciale aandacht besteed aan het perspectief van de patiënt. Uit een korte ad-hocenquête bleek dat opvallend weinig aanwezigen voor meer dan 90 procent vanuit patiëntenperspectief werkten. De meeste collega’s dachten tussen de 50 en 90 procent van hun werktijd aan patiënten. Ik vermoed dat daarbij de assistenten in opleiding, tegenwoordig grote groepen giechelende meisjes, geen van allen veel meer dan de helft van de tijd met hun gedachten bij de patiënten kunnen zijn. Als 56-jarige vader heb ik overigens geen moeite dat te billijken. Enfin, er waren twee voordrachten over ‘de patiënt’. Wat voelen patiënten en wat willen patiënten? Van die dingen. Ik begrijp dat dat nodig is. Door het op te schrijven probeer ik het te accepteren, maar ik heb het er moeilijk mee. Ik hoor namelijk bij die artsen die wel degelijk meer dan 90 procent aan hun patiënten denken. Volgende keer komt een levende patiënt vertellen wat hij of zij beleeft. Dat is ook nodig.

Het waren trouwens twee goede voordrachten door heel goede sprekers. Mijn advies zou zijn om voor die praatjes ook de managers van de verzekering, Zorginstituut Nederland en het ziekenhuis uit te nodigen. Ze mogen het net als wij schrijven als werktijd.