De knoet van de AVG

Zijn echtgenote en zijn ouders bellen mij op, en vertellen mij dat de patiënt met mij wil praten over hulp bij het sterven. Daarvoor zou hij uit het ziekenhuis ontslagen willen worden. Gezien zijn verslechterende toestand, is enige haast geboden.

Ik bespreek dit telefonisch met de zaalarts, en vertel dat ik in het weekend op bezoek zal komen in het ziekenhuis.

Op zondag rijd ik naar het ziekenhuis. Op de afdeling aangekomen, meld ik mij bij het kantoor van de verpleegkundigen, en vraag of ik ingelicht kan worden over de toestand van de dag.

De verpleegkundige kijkt mij even aan, en zegt vervolgens ‘dat mogen wij u niet vertellen’.  Ik zeg dat ik de huisarts van de patiënt ben, en dat de familie van de patiënt mij gevraagd heeft met hem te komen praten. Dat helpt niet. De verpleegkundige is onverbiddelijk. Ik respecteer dat, en vraag haar in het journaal te vermelden dat ik op bezoek geweest ben, de volgende zondag terug zal komen, en dat ik dan wél graag ingelicht wil worden. Dat wordt zonder enige aarzeling toegezegd.

Ik mag wel bij de patiënt. Ik blijf een uurtje, en voer stukje bij beetje het gesprek waarvoor ik kwam.

Naderhand bel ik de zaalarts, en vertel wat er in het weekend is gebeurd. Zij zegt toe te zorgen voor een overdracht in het journaal, waarin de toestemming is opgenomen voor de dienstdoende verpleegkundige om mij de eerstvolgende zondag bij te praten.

Zo geschiedde. De eerstvolgende zondag ben ik opnieuw op de afdeling, en de dienstdoende verpleegkundige vertelt mij dat zij mij, met toestemming van de zaalarts, op de hoogte mag brengen van de ontwikkelingen.

Ik voel mij hier ongemakkelijk bij. Als huisarts voel ik mij ook op afstand behandelaar. Dat de verpleegkundige, onder de knoet van de AVG, wil vermijden informatie met de verkeerde te delen, kan ik wel begrijpen. Aan de andere kant, de zaalarts heeft wanneer ik haar bel geen enkele mogelijkheid om te controleren of ik echt wel ben wie ik zeg te zijn, maar ze doet het wel. Waar is het vertrouwen gebleven?

En de patiënt? Die is, in de goede en liefdevolle handen van de verpleegkundigen, in de namiddag van mijn tweede bezoek, rustig gestorven.