‘Neurologen wanen zich geen godheid in het ziekenhuis’

Natuurlijk waren het niet alleen de neurologen die me aantrokken. Ik ben echt een type voor de beschouwende geneeskunde. Soms is de diagnose na twee minuten duidelijk, maar vaak is het een langer diagnostisch traject. Ik houd van actie, maar mensen die onder mijn handen doodbloeden of die ik acuut moet reanimeren, dat hoeft nou ook weer niet. Ik vind het fijner om alle overwegingen nog eens rustig op een rijtje te zetten. Toch is in de neurologie ook ruimte voor adrenalinewerk, bijvoorbeeld als een patiënt met een beroerte wordt aangemeld. Dan moet je zo snel mogelijk paraat staan met het hele team. Hoe sneller je ingrijpt, hoe beter de kansen op herstel voor de patiënt. Ik ben gepromoveerd op de acute behandeling van herseninfarcten, een mooi aandachtsgebied.

Vreemde aanvallen

Ik heb een fascinatie voor mensen. Neurologische patiënten presenteren zich met boeiende ziekteverschijnselen. Er zijn gekke vormen van epilepsie, met vreemde aanvallen. Die mensen lopen rond in de ggz en dan blijkt het toch een neurologische afwijking. Of mensen die twee talen vloeiend beheersten, een herseninfarct kregen en daarna alleen nog hun moedertaal spreken.

Waar ik moeite mee heb zijn patiënten die iets willen wat ik ze niet kan geven. Bijvoorbeeld een bepaalde diagnose die ik niet kan stellen. Of ze willen dat ik ze van de pijn afhelp. Maar ik heb niet overal een pil voor. Ik adviseer patiënten soms niet verder te zoeken naar de oorzaak van hun klachten, omdat het geen zin heeft; we gaan het niet vinden. Wel zoek ik naar mogelijkheden om patiënten te leren omgaan met hun klachten.

Ik vind het erg triest om te zien dat de zorg voor ouderen wordt uitgekleed. Met de gevolgen heb ik als neuroloog vaak te maken. Ik zie bijvoorbeeld ouderen die thuis op hun hoofd zijn gevallen, toen zelfstandig wonen eigenlijk al niet meer kon. Ze houden een ziekenhuisbed bezet dat eigenlijk niet voor hen is bedoeld. Het kost dan veel tijd om ze in de juiste zorginstelling te krijgen. Weinig inspirerend vind ik de patiënten die in een dronken bui op hun hoofd vallen. In 99 procent van de gevallen hebben ze niets. Maar toch moet ik een scan maken om uit te sluiten of er geen schade is.

Op dit moment ben ik als aios gedetacheerd in het OLVG. Hier blijf ik straks als chef de clinique. Het is afwachten waar ik daarna terechtkom. Ik ga de toekomst met open vizier tegemoet.