Lineke Dogger: ‘De opleiding is allesoverheersend in mijn leven’

Naar een hoger plan

Jarenlang heb ik alleen met een introductiecursus gewerkt op het consultatiebureau – dat mag als basisarts. Destijds was er geen financiering voor de opleiding, maar uiteindelijk kwam er subsidie. In 2008 ben ik daarom begonnen met de eerste fase van de opleiding arts maatschappij & gezondheid, waarin verschillende opleidingen in de publieke gezondheidszorg zijn ondergebracht. De eerste fase is specifiek gericht op jeugdgezondheidszorg. Van mijn toenmalige werkgever mocht ik de tweede fase – die gericht is op beleid, visie-ontwikkeling en onderzoek – van de opleiding niet doen. Gelukkig vond mijn huidige werkgever het ontzettend belangrijk dat artsen de opleiding doen, dus mocht ik na een jaar beginnen met de tweede fase. Helaas zien lang niet alle werkgevers in de jeugdgezondheidszorg het belang ervan in. Veel collega’s hebben de opleiding nooit gedaan. Dat is jammer, want ik denk dat het jeugdartsen naar een hoger plan tilt.

Er staat officieel één dag per week voor de opleiding, maar in de praktijk ben ik er veel meer mee bezig. Opdrachten, verslagen, presentaties; ik doe veel in mijn eigen tijd. Dat valt me enorm tegen. De opleiding is op dit moment allesoverheersend in mijn leven, het is heel intensief en ik heb weinig tijd voor andere zaken. Dat komt ook doordat ik een dagje ouder ben en gewend ben aan een bepaald ritme. Als je jonger bent, accepteer je meer en ga je desnoods een halve nacht door met een opdracht. Gelukkig zijn mijn kinderen ook al wat ouder. Ze vragen nog steeds aandacht, maar kunnen ook even wachten. Afgezien van de zwaarte vind ik deze tweede fase ook héél erg leuk. Vooral ook omdat ik de opleiding samen doe met artsen met andere profielen, zoals infectieziekte-bestrijding, forensische geneeskunde, medische milieukunde. Het is interessant om te zien hoe andere mensen werken.

In gesprek met het kind

Het werken met kinderen en vooral ook met hun ouders vind ik mooi. Je ziet mensen heel onzeker het consultatiebureau binnenlopen met hun eerste baby en vier jaar later lopen ze “gesterkt” het consultatiebureau uit. Je kunt als jeugdarts nog veel verandering brengen, door ouders er bijvoorbeeld toe te bewegen in gesprek te gaan met hun kind in plaats van een tik te geven. Dat is een mooie kant van het vak; niemand wil zijn kind kwaad doen. Maar ik ervaar ook vaak een sterk gevoel van machteloosheid. We weten dat er meer kindermishandeling is dan wij signaleren. Het feit dat je dingen mist, vind ik lastig.’