‘In Nieuw-Zeeland rijd je nooit visites’

Ik drop wel vaker van dat soort bommetjes en ik had eigenlijk niet verwacht dat mijn vrouw enthousiast zou reageren. Zij is namelijk nog bezig met haar opleiding tot internist, maar heeft dat on hold gezet voor dit avontuur en doet nu op afstand onderzoek.’

Bemiddelingsbureau

‘We hebben overwogen om naar Afrika te gaan. Maar daar kan ik niet werken als huisarts; de uren die ik dan maak, worden niet meegeteld voor mijn registratie. Van verschillende kanten werd ons Nieuw-Zeeland aangeraden, dus heb ik uiteindelijk gereageerd op een advertentie van een bemiddelingsbureau dat alles in gang heeft gezet.’

Lange wachtlijsten

‘Ik werk in een kleine huisartsenpraktijk in Renwick, een afgelegen dorp op veertig minuten fietsafstand van het stadje waar we wonen. Als huisarts ben je meer aangewezen op je eigen kennis en ervaring. De zorg is best goed, maar de toegang tot zorg is niet zo goed als in Nederland. Er zijn lange wachtlijsten. Nadat ik iemand heb doorverwezen naar een medisch specialist, doet die nog een triage. Zo krijg ik patiënten soms terugverwezen. Dat houdt de zorgkosten laag, maar soms zit ik ermee in mijn maag, als ik de patiënt wél serieus ziek vind. Ook rijd je hier nooit visites en patiënten wonen soms zó afgelegen dat ze twee uur moeten reizen naar de praktijk. Dan kun je niet zeggen: kom volgende week nog maar een keer terug. Ik wil het liefst zoveel mogelijk voor ze regelen binnen het consult van vijftien minuten.’

Campertje

‘We hadden grootse plannen over hoe we onze vrije tijd hier zouden besteden. De natuur is hier prachtig; we zouden bijvoorbeeld lange trektochten gaan maken. Maar doordat onze kinderen nog zo klein zijn, pakt dat toch anders uit dan we hadden verwacht. We kennen inmiddels alle speeltuintjes in de buurt. Ook hebben we een klein campertje gekocht en gaan we vaak kamperen.’

Blijven?

‘We hebben getwijfeld over hoelang we hier zouden blijven, of mijn vrouw haar opleiding zou afbreken of hier zou kunnen voortzetten. We hebben er toch voor gekozen over een halfjaar terug te gaan naar Nederland, zodat ze haar opleiding kan afronden. Maar eigenlijk is het toch vooral het gemis van onze familie dat ons terugtrekt naar Nederland.’