Nieuws
Majanka Keijer
6 minuten leestijd
buitenland

Werken bij Artsen zonder Grenzen

Plaats een reactie

'Je moet wel van yahtzee houden'

Houd je van reizen, ben je tolerant, flexibel, niet bang aangelegd, stressbestendig en is werken in het buitenland iets voor jou? Dan kun je wellicht aan de slag bij Artsen zonder Grenzen.

Werken in het buitenland, het klinkt leuk. Maar werken voor Artsen zonder Grenzen is niet zonder gevaar. Je werkt in oorlogsgebieden, op plekken waar zich een natuurramp heeft voltrokken of waar een epidemie is uitgebroken. Ellis Stroink (39) is recruiter voor Artsen zonder Grenzen op het kantoor in Amsterdam. Stroink: ‘Artsen die bij ons willen werken, moeten goed weten waaraan ze beginnen. Het gebeurt regelmatig dat teams worden geëvacueerd vanwege veiligheidsredenen.’

De screening van nieuwe artsen is streng. De organisatie hanteert een aantal harde criteria: kandidaten moeten basisarts zijn en minimaal twee jaar klinische ervaring hebben. Verder geldt de voorwaarde dat ze minstens drie maanden in het buitenland hebben gewerkt of hebben gereisd. Ook moeten kandidaten de tropencursus hebben gevolgd of liever nog de gehele opleiding tropengeneeskunde hebben afgerond. ‘Wij vinden het heel fijn als artsen hun coschappen in het buitenland hebben gelopen’, zegt Stroink. ‘Daarnaast moet artsen goed Engels spreken en verstaan. Frans spreken is een pre.

Verder stelt de organisatie nog een aantal ‘zachte’ criteria. Zo moeten kandidaten teamplayers zijn en flexibel en stressbestendig. ‘En ze moeten supervisie en/of training kunnen geven. Artsen komen namelijk in situaties terecht waarin zij andere artsen moeten aansturen. Daarom is die twee jaar werkervaring ook een belangrijke vereiste.’

Teamdynamiek

Voorafgaand aan de eerste missie is er een voorbereidings­cursus van een week. De eerste missie duurt negen maanden. Het duurt volgens Stroink een maand of drie voordat de artsen een beetje gewend zijn en na ongeveer een halfjaar kunnen ze ook echt iets toevoegen.

Diegenen die denken het avontuur met een partner of een goede vriendin te ondernemen, helpt Stroink meteen uit de droom. ‘Bij een eerste missie moet je alleen op pad. Vrienden of stellen verstoren de teamdynamiek. Je woont met alle expats in een huis en er is weinig privacy. We streven ernaar iedereen een eigen kamer te geven, maar dat lukt niet altijd. In veel landen mag je ’s avonds ook niet weg omdat het op straat niet veilig is. Er zijn zelfs landen waar je je om de twintig minuten per radio moet melden. Het is een beetje alsof je weer thuis woont; je wordt aan alle kanten gecontroleerd. Aan de andere kant geeft dit ook wel weer een veilig gevoel. Maar je moet wel van yahtzee houden.’

Na een eerste missie kan een arts cursussen volgen. Denk aan cursussen over hiv, aids en tuberculose, maar ook aan een managementcursus. Binnen de organisatie kunnen artsen promoveren tot projectcoördinator, medisch coördinator of landencoördinator. Deze laatste twee werken niet meer in het veld, maar vaak in de hoofdstad van het betreffende land. Voor bepaalde projecten is veel vraag naar medisch specialisten zoals chirurgen, gynaecologen of kinderartsen.

Artsen worden niet rijk bij Artsen zonder Grenzen. Het eerste jaar blijft het salaris steken op het minimumloon: 650 euro netto per maand. Daarna gaat het maandloon omhoog. Artsen zonder Grenzen betaalt het ticket en en de kosten van levensonderhoud, inwoning, vaccinaties en een zeer uitgebreid verzekerings­pakket. Artsen krijgen een contract voor de duur van de missie.



‘Nooit om werk verlegen’

Steven van de Vijver (29), sinds juli 2006 op missie in Baraka (Congo): ‘Ik ben geneeskunde gaan studeren omdat ik in de tropen wilde werken. Na mijn bul ben ik meteen met de tropenopleiding begonnen. Ik heb er lang over nagedacht wat verstandiger was: eerst een vervolgopleiding of eerst naar de tropen. Beide keuzen hebben voordelen, al denk ik dat de kans groot is dat je op latere leeftijd niet meer naar de tropen gaat. Een partner, kind, hypotheek, maatschap, dat laat je niet zomaar achter.

Het werk is zeer divers en het is een uitdaging om op bijna alle vlakken van de geneeskunde actief te zijn. Met een team van jonge mensen in een crisisgebied een ziekenhuis runnen, is niet te vergelijken met het werk van een specialist in een ziekenhuis. Een vacuümextractie en pleurapunctie worden afgewisseld met een complexe tbc-patiënt of appendicitis en vooral heel veel kindergeneeskunde. Met twee Congolese collega’s verdeel ik de visite over de iets meer dan honderd bedden in het ziekenhuis. Als er spoedgevallen (keizersneden, beklemde liesbreuken of darmperforaties) zijn, plannen we de operaties in het dagprogramma. In de middag heb ik soms hiv-polikliniek die we onlangs hebben opgestart, of ik loop langs het cholerabehandelcentrum en de tbc-kliniek. Je zit nooit om werk verlegen. Tegen half zes hoop ik wel alles af te ronden, aangezien ik één op de drie nachten ook nog eens avond- en nachtdienst heb. Wel lekker om nog een aantal vrije uren te hebben en onder de Afrikaanse sterrenhemel een mooi boek te lezen.

In april kom ik terug. Mogelijk dat ik daarna nog één of twee missies doe en me dan ga specialiseren in de huisartsgeneeskunde of als spoedeisende-hulparts. Als ik maar een baan heb waarin ik flexibel genoeg ben om zo nu en dan in het buitenland te werken. Ik kan iedereen aanraden om een periode in de tropen te werken. Elke dag is zo intens en bijzonder. Het is zeer dankbaar en leerzaam werk; absoluut een unieke ervaring.’



‘Nooit echt onveilig gevoeld’

Janine van den Brink (36) heeft er inmiddels twee missies op zitten: ‘Ik wilde altijd al de tropenopleiding doen, maar mijn toenmalige partner wilde niet mee. Toen die relatie stukliep, begon het te kriebelen. Na de opleiding heb ik rondgekeken met welke organisatie ik naar het buitenland wilde. Ik koos voor Artsen zonder Grenzen vanwege hun goede medische programma’s en hun logistieke ondersteuning.
In 2004 ging ik naar India. Daar heb ik uiteindelijk zestien maanden gezeten. We hebben een project opgezet in een nieuwe deelstaat van India. Alles moest worden opgebouwd. We moesten een huis zoeken, personeel zoeken en onderhandelen met de regering. We hebben ons gericht op de behandeling van aidspatiënten. Dit is typisch een project van Artsen zonder Grenzen: over de deelstaat was weinig meer bekend dan dat er dertig verschillende rebellengroepen huizen en dat er vrij veel geweld was.
Het grootste risico was om ontvoerd te worden. We mochten daarom nooit alleen over straat, ‘s avonds niet weg en je moest altijd laten weten waar je was. Toch heb ik me nooit echt onveilig gevoeld, ik voelde me goed ondersteund door het hoofdkantoor.
Na India ben ik drie maanden in Nederland geweest en daarna heb ik negen maanden in Ivoorkust gezeten. Dit was een Franstalige missie en daarom heb ik eerst nog een spoedcursus Frans gevolgd. In Ivoorkust heerst een gigantisch malariaprobleem. Veel kinderen en volwassenen sterven aan de gevolgen hiervan. Dat is wel eens moeilijk.
Eind vorig jaar ben ik teruggekomen en heb ik me voorgenomen om een paar maanden niet te werken. Ik heb nu tijd om mijn familie en vrienden te zien. Ik wil nog wel een missie doen, maar ik weet niet hoe mijn carrière er op de lange termijn uitziet. Ik vind dit werk te zwaar om mijn leven lang vol te houden. Ik mis familie en vrienden en bovendien word je bij een missie vaak beperkt in je vrijheid. Je kunt, vanwege de onveiligheid, niet even naar de markt of een wandeling in de natuur maken. Toch kan ik het iedere arts aanraden om een tijdje voor Artsen zonder Grenzen te werken.’



Voor meer informatie over Artsen zonder Grenzen:

www.artsenzondergrenzen.nl of bezoek een van de informatieavonden (eens per maand).

Wil je meer lezen over de ervaringen van Steven in Baraka? Surf dan naar: www.artsenzondergrenzen.nl/weblog.

Informatie over de opleiding tot tropenarts (duur: drie jaar) is te vinden op: www.artsencarriere.nl/tropengeneeskunde.

Informatie over de tropencursus (duur: drie maanden) is te verkrijgen bij: Nederlandse Tropencursus aan het Koninklijk Instituut voor de Tropen (KIT) in Amsterdam, www.nvtg.org.


PDF van dit artikel

buitenland
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.