Weg met de sorryreflex
Plaats een reactieAlweer enige tijd geleden liep ik een coschap bij de orthopedie. Het specialisme was niks voor mij (alhoewel ik niet kan ontkennen dat het bloederige zaag- en timmerwerk op de ok fascinerend was), maar ik heb er wel een belangrijke les geleerd die me zeker als beginnende en onzekere co enorm heeft geholpen.
Ik kan het me nog vrij goed herinneren: het was de laatste dag van mijn coschap en ik had al mijn beoordelingen al binnen – het was een kwestie van ‘de dag doorkomen’. Mijn plan was om dat te doen op de ok, en dus stelde ik de ‘kan ik vandaag met u meelopen?-vraag’ aan de orthopeed die zou gaan opereren. Meelopen was geen probleem, zolang ik maar geen ‘u’ zei. ‘Zo oud ben ik nou ook weer niet’, voegde ze daar halfbeledigd aan toe.
Eigenlijk slaat het nergens op om je als coassistent te verontschuldigen
Ik verontschuldigde me kort, maar dat was nou ook weer niet de bedoeling. ‘Geen sorry zeggen’, zei ze. ‘Dit kon je niet weten. Je moet je niet zomaar verontschuldigen.’ Dat werd dus mijn leerdoel voor die dag: niet zomaar sorry zeggen, ook niet als ik niet precies wist hoe dat ene stukje bot heette (‘we kijken er nu precies tegenaan!’) of als ik niet helemaal juist assisteerde (‘je moet dáár zuigen – dáár!’). Klinkt eenvoudig, maar het kostte me meer moeite dan je misschien zou denken.
Ik kwam erachter dat ik als co een soort sorryreflex had ontwikkeld, die gestimuleerd werd als ik iets niet wist of verkeerd deed. Later realiseerde ik me dat het eigenlijk nergens op slaat om je als coassistent te verontschuldigen voor een gebrek aan kennis of vaardigheden: als er geen sprake is van een gebrek kun je net zo goed gelijk afstuderen, en bovendien weten specialisten ook lang niet alles. Daarom heb ik vanaf dat moment steeds vaker geprobeerd mijn sorryreflex te onderdrukken.
Je verontschuldigen kan natuurlijk heel krachtig zijn, maar je verontschuldigen voor de verkeerde dingen geeft denk ik een verkeerd signaal af – zowel naar jezelf als naar anderen. Minder vaak sorry zeggen heeft mij in ieder geval een meer zelfverzekerde co gemaakt, en ik kan het van harte aanbevelen hier eens mee te experimenteren. Dus: sta je goed voorbereid op ok, maar kun je even niet bedenken wat de naam is van ‘die ene structuur die we nu in de gaten moeten houden’? Zeg in ieder geval geen sorry (en 90% kans dat het een zenuw is trouwens).
- Er zijn nog geen reacties