Nieuws
interview

‘Vluchtelingen zijn een aanwinst voor de samenleving’

Plaats een reactie
Loraine Bodewes
Loraine Bodewes

Geneeskundestudent Hamed Rauf uit Venlo heeft Afghaanse roots en volgt de ontwikkelingen daar met spanning. De beelden uit Harskamp maakten hem ‘heel triest’

De tante en oom van Hamed Rauf (22) waren artsen in Kabul. Zijn oom, een chirurg, reisde over de hele wereld voor Artsen zonder Grenzen. ‘Dat vond ik waan­zinnig interessant en spannend, hij kwam terug met supergave verhalen.’ Daar, denkt Hamed, is het zaadje geplant voor zijn droom om dokter te worden. Hij heeft net zijn bachelor geneeskunde aan de Radboud Universiteit afgerond en wacht op zijn coschappen in het voorjaar van 2022. In de ­tussentijd doet hij administratief werk op de afdeling Heelkunde en zal hij zijn onderzoeksstage verrichten bij IQ healthcare. ‘Ik zal kwalitatief onderzoek doen naar de toepasbaarheid van vragenlijsten voor oudere migranten. Dat is een patiëntengroep die toeneemt in omvang, maar die nog niet vaak wordt meegenomen in onderzoek.’

Taliban

Hamed Rauf is een van de jonge zorg­verleners met Afghaanse roots die de laatste maanden met meer dan gewone belangstelling het nieuws volgden. Terwijl de taliban de macht heroverden in het land, en doorstootten tot de hoofdstad Kabul, vroegen ze zich angstig af wat de volgende stap zou zijn. Wat zijn de gevolgen voor mijn familie, neven, nichten? De familie Rauf heeft verwanten die in gespannen afwachting zijn en hopen dat de schoolgaande kinderen niets wordt aan­gedaan. ‘Het gaat naar omstandigheden goed, ze zitten voornamelijk binnen. Met name de vrouwen blijven binnenshuis. Het is een bizarre situatie en ze hopen op dit moment dat de rust weerkeert.’ De taliban hebben beloofd dat ze anders zijn dan tijdens de ­eerdere periode waarin ze de macht hadden. ‘Maar daar geloof ik niets van. Niemand gelooft dat, mijn ouders ook niet.’

Hamed vaccineerde in het azc waar zijn ouders hadden gewoond

Azc’s

Zijn ouders zijn Kabul in 1996 in de laad­ruimte van een vrachtwagen ontvlucht nadat de hoofdstad was gevallen. Via Pakistan en Rusland kwamen ze in Nederland terecht. ‘Mijn ouders – mijn moeder heeft politico­logie gestudeerd, mijn vader heeft een hoge positie in het leger – werden om die reden door de taliban gezien als een bedreiging. Ze verbleven anderhalf jaar in verschillende azc’s, onder andere in het opvangcentrum in het Limburgse Baexem, waar ze – voor Hameds geboorte – negen maanden hebben gewoond. Hamed zelf is in Roermond ­geboren.

Andere familieleden kwamen op uiteen­lopende plekken terecht: Denemarken, Dubai, Duitsland, Noorwegen, Verenigde Staten, Turkije. Bovengenoemde oom en tante belandden ook in Nederland. Ze zijn nog altijd werkzaam als arts, nadat ze de Nederlandse geneeskundestudie opnieuw hebben gevolgd. ‘En mijn oom reist nog altijd de wereld rond.’

Harskamp

Door toeval kwam Hamed 24 jaar later terecht in hetzelfde asielzoekerscentrum waar zijn ouders hebben gewoond. ‘In de coronatijd had ik me bij de GGD opgegeven om te helpen vaccineren in Noord-Limburg. Terloops vertelde ik tegen mijn ouders dat ik naar dat azc zou gaan, ik wist niet eens dat ze daar hadden gewoond. Mijn moeder werd er zelfs een beetje emotioneel van.’ Hamed vaccineerde er de huidige bewoners, die voornamelijk afkomstig zijn uit Syrië, Irak en Eritrea. ‘Ik trof één Afghaan.’ Zelf vond hij het wel bijzonder: ‘Mijn ouders woonden daar, vierentwintig jaar geleden en droomden over een nieuw leven. En nu was ik daar, als aanstaande arts. De cirkel is toch een beetje rond.’ Het bericht dat hij postte op LinkedIn, ging viral. ‘Ik kreeg erna veel reacties. Heel veel mensen vonden het inspirerend en dat deed me goed. Ik hoopte ermee een positief bericht te verspreiden over azc-bewoners. Zodat mensen zien dat vluchtelingen niet een last zijn maar een aanwinst voor de samenleving.’

Hij noemt de tv-beelden vanuit Harskamp, waar omwonenden in augustus protesteerden tegen de noodopvang van Afghaanse evacués in de kazerne. ‘Heel triest. Vooral als je bedenkt dat dit allemaal mensen zijn die voor Nederland hebben gewerkt, en hun familie.’ Het deed hem dan ook goed om te merken dat het ook anders kan. ‘Eind augustus was ik in Amsterdam bij een demonstratie om de bevolking van Afghanistan te steunen. Er waren allemaal soorten mensen op de Dam, jong, oud, en ook veel niet-Afghanen. Ik vond het mooi om te merken dat er zoveel mensen iets voelen. Dat deed me goed, want op dit moment kan je heel weinig doen aan de ­situatie daar.’

‘Een beetje meer cultuursensitiviteit in de medische wereld kan geen kwaad’

Familie

Hamed, die éénmaal op familiebezoek is geweest in Afghanistan, ziet zijn dubbele culturele achtergrond als een verrijking. ‘Ik ben Nederlands, maar ik voel me ook Afghaans. Ik spreek Farsi thuis, mijn broers en ik hebben ook de culturele waarden meegekregen van mijn ouders. De Nederlandse cultuur is best individueel, terwijl Afghanen juist heel erg gericht zijn op de groep: familie en vrienden. Je staat altijd voor elkaar klaar, je leeft met elkaar mee in groepsverband. Hoewel ik eigenlijk al op kamers woonde in Nijmegen, ben ik tijdens de coronaperiode weer even thuis gaan wonen. Door het thuisonderwijs maakte dat toch niet uit. In de afgelopen maanden word je dan weer even in de familie ondergedompeld.’

Hameds vader werkt als buschauffeur, zijn moeder werkt in de thuiszorg bij oudere ­mensen. Hij realiseert zich terdege wat een verschil dat betekende. ‘In Afghanistan hoorden ze bij de hogere middenklasse, misschien zelfs de elite. Ze zijn van de maatschappelijke ladder naar beneden gevallen, hoewel ze ontzettend gelukkig zijn hier in Nederland. Het maakt ze trots en blij dat mijn broers en ik wél een carrière opbouwen, dat we kunnen bloeien en zijn wat we willen.’ In Afghaanse kringen, zegt Hamed, zeker bij degenen in de diaspora, is het bijna een plicht om je ouders trots te maken. ‘Ik vind het bevredigend, maar het kan soms ook een extra druk geven. Zeker in maatschappij zoals de onze, die toch al zo op prestatie gericht is.’

Cultuursensitiviteit

Wat voor soort arts wil hij zelf worden? ‘Ik weet nog niet zeker welke kant ik op ga, ik sluit niets uit en sta overal open voor. Eerst ga ik stage lopen. Welke richting het ook wordt, ik denk dat ik met mijn biculturele achtergrond wel als arts in spe de behoefte en achtergrond van patiënten begrijp die óók een andere achtergrond hebben.’

Dat hij dit een belangrijk thema vindt, blijkt uit het feit dat hij het afgelopen studiejaar een interactieve avond heeft verzorgd voor studenten van de Radboud Universiteit en hogeschool HAN, juist over cultuursensitiviteit in de zorg. Dat deed hij samen met geestelijk verzorgers – christelijk en islamitisch – en een intercultureel zorgconsulent van het Radboudumc. ‘Tijdens deze interreligieuze en interculturele avond hadden we het over de vraag hoe je patiënten benadert met een verschillende achtergrond, hoe je omgaat met kwetsbaarheid, en hoe de benadering is van “lijden” vanuit een christelijk en islamitisch perspectief. Zulk soort dingen vind ik erg leuk en belangrijk om aan mee te doen. Een beetje meer cultuursensitiviteit in de medische wereld kan geen kwaad, toch?’

Lees meer

Hamed vaccineert in het azc waar zijn ouders 24 jaar geleden Nederland binnenkwamen - Omroep Gelderland (gld.nl)

Demonstratie op de Dam om steun te betuigen aan Afghanen | NOS

interview werk Portret
  • Marieke van Twillert

    Marieke van Twillert werkt als journalist voor Medisch Contact. Arbeidsmarkt, levenseinde en e-health hebben haar speciale aandacht.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.