Nieuws
Blog

Verliefd

Plaats een reactie

Jullie kennen ze vast wel: die geneeskundestudenten die vanaf dag 1 weten wat ze willen. Met glinsterende ogen vertellen ze je vol overtuiging dat ze chirurg worden, of kinderarts, of neurochirurg. Velen van hen zullen misschien gaandeweg toch iets anders gaan roepen, maar sommigen ook niet. Dat zijn die studenten die jaloersmakend goed weten wat ze willen. Eén doel, één droom.

Hollandse Hoogte
Hollandse Hoogte

Ik had dat nooit. Ik vond het grootste deel van de bachelor best saai en een goed deel van mijn coschappen heb ik genoten van het kijken naar de passie van ánderen voor hun vak, maar dat ‘Ja-dit-is-het!’-gevoel, dat had ik niet. Ik heb me gelukkig nooit zorgen gemaakt dat ik geen leuke baan zou vinden, want ik vond de coschappen erg leuk, maar ik kreeg gaandeweg een beetje het idee dat die passie er voor mij niet in zat.

Het overviel me dus ook toen ik op mijn eerste dag gynaecologie de poli op liep. Alsof er een heel klein vuurtje ging smeulen vanbinnen. ‘Hé, dit ligt me. Ik snap dit. Ik wil hier meer van weten.’ In de weken die volgen pook ik het vuurtje heel voorzichtig wat op. Ik puf wat af en moedig vol overgave aan op de verloskamers, ik betrap mezelf erop dat ik ineens ‘die-co-die-altijd-vragen-stelt’ ben. Het klikt met de vrouwen die mijn spreekkamer binnenkomen. Ik verheug me op iedere dag. Ik word onzeker van dit gevoel. Ik had heel andere plannen, geen gynaecologische, diehard-specialisme-plannen.

En dan beland ik op de verloskamers bij een vrouw met veel pijn. Terwijl ik haar hand vasthou en haar zachtjes stuur met mijn ademhaling, bouwen we een band op. Ik moedig haar aan, ik doe haar controles, ik geef haar water. De verloskundige stelt me vragen waar ik zonder aarzelen het antwoord op weet.

Als ze plotseling persdrang krijgt, haal ik de verloskundige er weer bij. Samen moedigen we haar aan, tot de verloskundige tussen twee persweeën in ineens mij aankijkt. ‘Wil jij het doen, Dina?’ Ademloos knik ik en ga naast de verloskundige tussen de benen van de barende staan. ‘Kom op meid, je doet het hartstikke goed, nog een klein stukje!’ roep ik enthousiast. Het hoofdje staat, ik leg mijn handen ertegenaan. Bij de volgende wee, denk ik bij mezelf. Met het kindje komt als een fontein een enorme golf vruchtwater naar buiten. Terwijl mijn handen zich sluiten om het glibberige lijfje en ik het vruchtwater over mijn armen en jas voel stromen, vullen mijn oren zich met het gehuil van een pasgeboren baby en mijn ogen zich met tranen. Ik leg het kindje bij moeder op de borst en zeg: ‘het is een jongen!’ Het smeulende vuurtje is weg. Er jaagt een bliksem door mijn lichaam die mijn hart en vuur en vlam zet. Dit wil ik, denk ik bij mezelf. En dan: shit, en nu?

gynaecologie bevalling
  • Dina

    Dina heeft vele omzwervingen gemaakt, maar uiteindelijk leidden alle wegen haar altijd weer naar de geneeskunde. Ze heeft het vak dat haar maar niet loslaat definitief omarmd en loopt nu coschappen. In haar blog schrijft ze over haar ervaringen en overwegingen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.