Verlamd

‘Er komt een mogelijk CVA aan vanaf de huisartsenpost! Halfzijdige verlamming!’, roept de verpleegkundige. Nog voor ik me kan voorstellen, is ze alweer weg. De traumakamer waar we de patiënt gaan opvangen, moet nog worden klaargemaakt.

Mijn supervisor en ik nemen door welke vragen we gaan stellen. De patiënt zal meteen op de tafel van de CT-scanner worden neergelegd. Dan kunnen wij beiden een deel van het neurologisch onderzoek doen met zo min mogelijk tijdverlies. De SEH-verpleegkundige zal intussen de bloeddruk meten en een ecg maken. We zetten in op snelheid en efficiëntie. Bij een potentieel herseninfarct (of een hersenbloeding) is dat noodzakelijk.

Een tweede verpleegkundige komt binnen en kondigt de komst van de patiënt aan. Eerst wordt de echtgenote van de patiënte naar binnen geleid. Tot onze grote verbazing komt na haar een man binnengelopen. Weliswaar achter een rollator, maar hij staat stabiel en loopt in een rechte lijn. Hij lacht, stelt zichzelf voor en geeft ons een stevige handdruk.

Verbaasd kijken mijn supervisor en ik elkaar aan en ook de verpleegkundige lijkt enigszins verward. Voor de zekerheid kijk ik nog even op de gang, maar deze kwieke meneer van 90 jaar is wel degelijk onze patiënt die een halfzijdige verlamming zou hebben.

‘We weten zelf eigenlijk ook niet waarom we hier naartoe moesten komen’, vertelt de echtgenote, terwijl we de patiënt laten plaatsnemen op de onderzoekstafel. ‘De huisarts twijfelde of zijn mond scheef hangt, maar dat staat ie eigenlijk altijd al…’ De man schaterlachte. ‘Op dat scheve bekkie van mij is ze anders wel verliefd geworden 70 jaar geleden!’ We moeten allemaal wel lachen om het goede humeur van meneer en kijken hem snel helemaal na voordat we de scan maken. Al snel kunnen we concluderen dat er geen bloeding te zien is en er ook geen aanwijzingen zijn voor een infarct.

We delen het goede nieuws mee dat ze naar huis mogen en voordat we zijn uitgesproken is meneer al zelfstandig naar zijn rollator gelopen. ‘Kom schat, we gaan naar huis,  een borrel pakken!’