Vanaf de zijlijn

‘Mamma links: driemaal een onscherpe laesie in het linkerbovenkwadrant. Axillair geen bijzonderheden. BI-RADS 4c. Mamma rechts: BI-RADS 2.’ Ik las de woorden op het uitslagformulier alsof het de zoveelste patiënt van de mammapoli was. Maar dit betrof niet zomaar een patiënt, het ging over mijn moeder. Een dag later belde mijn moeder me over de uitslag van het biopt dat was afgenomen: het was borstkanker.

Tijdens het telefoongesprek overspoelde ik mijn moeder met vragen. Wat was er bekend over het tumortype? Op welke termijn zou de operatie kunnen plaatsvinden? Was er iets gezegd over HER2-neu-positiviteit of hormoongevoeligheid? Mijn arme moeder begreep geen woord van het medisch jargon waarmee ik door de telefoon aan het ratelen was. Maar ik was niet te stoppen. De angst die ik had als dochter in combinatie met de kennis die ik had als geneeskundestudent resulteerde in een extreme bemoeizucht. Het liefst was ik meteen in het dossier van mijn moeder gedoken, had ik alle richtlijnen op Oncoline binnenste buiten gekeerd en had ik me illegaal tussen de coassistenten in het ziekenhuis van mijn moeder gevoegd om het multidisciplinair overleg van de mammaoncologie te kunnen bijwonen.

Maar na een paar dagen begon ik me langzaam te realiseren dat mijn inmenging mijn moeder en mijzelf niets zou gaan opleveren. De regie lag ten slotte al in handen van de échte experts; mijn moeder als expert over haar lichaam, en de artsen als experts over haar behandeling. Ik zou moeten wennen aan mijn nieuwe positie aan de zijlijn.

Ik had niet verwacht dat dat zo lastig zou zijn. Met veel moeite vermeed ik Google en weerhield ik mezelf ervan me te mengen in de keuzes die mijn moeder moest maken bij haar behandeltraject.

Een week later zat ik met mijn ouders in de spreekkamer bij de mammaverpleegkundige. Mijn moeder zou binnen vier weken kunnen worden geopereerd met een borstsparende operatie, gevolgd door bestralingen. Ik zag de opluchting bij mijn moeder bij de gedachte dat haar borst gespaard kon blijven. Daarna keek ze in mijn richting, hopend op een goedkeurende blik van mijn kant. ‘Kies jij maar gewoon voor wat goed voelt, mama’, antwoordde ik. Dit was mijn nieuwe positie: aan de zijlijn. Maar wel als mijn moeders grootste supporter.