Van zó’n bevalling kan een kaaskop nog wat leren!

Als er íets is wat ik heb geleerd van mijn week op de Verloskunde is het dat iedere vrouw, ieder stel en dus iedere bevalling compleet anders in elkaar steekt.

Zo komt het weleens voor dat de vrouw een bevalplan toestuurt dat meer wegheeft van een boek, inclusief inhoudsopgave. Uiteraard staan de wensen van de vrouw en haar partner voorop, maar voor de zorg kan het erg ingewikkeld zijn om deze soms zeer strenge eisen een plek te geven.

Sommige vrouwen kiezen op voorhand voor een epiduraal, andere willen absoluut geen enkele vorm van medicatie. Sommige partners willen álles zien (lees: álles), andere blijven liever zo ver mogelijk bij de placenta vandaan. Sommige kindjes zijn meteen hartstikke knap, andere zien er meer uit als oude mannetjes (nog steeds mooi), met een frons op hun voorhoofd, alsof ze al een heel leven achter de rug hebben – toegegeven: geboren worden is een hele klus.

En zo assisteer ik halverwege de week ook bij een bevalling waar cultuurverschillen een rol spelen. Nog voordat de patiënte volledige ontsluiting heeft of het kind voldoende is ingedaald, zitten er acht familieleden in de wachtkamer. Hoopvolle blikken, druk gekwebbel in het Arabisch. Persoonlijk vind ik het een erg gezellig gezicht. Ik rol even langs, er worden wat vragen gesteld. Ik geef uitleg. Er wordt dankbaarheid en respect uitgesproken. Een warm gevoel gaat door mijn buik.

Wat ik ook prachtig vind, is het gevoel van saamhorigheid en collectiviteit dat deze familie uitstraalt. Eén van de tantes heeft een hele lading vers klaargemaakte hapjes meegenomen voor iedereen die daar trek in heeft. Ik word zo ongeveer onthaald als nieuw familielid. Patiënte en partner vragen speciaal om de coassistent, en ik word duizendmaal bedankt voor de geweldige zorg terwijl ik eigenlijk alleen slokjes water aan de patiënte heb gevoerd. We doen het sámen, dat is de mentaliteit.

Zo’n halfuur na de geboorte van het kind kondig ik aan dat mijn dienst erop zit en neem ik afscheid. De patiënte kijkt me aan met sprankelende ogen, haar fonkelnieuwe zoon op de borst. ‘Ik vond het zo fijn dat je erbij was. En ik hoop echt dat je iets hebt geleerd!’ – Hoe onzelfzuchtig is dat? Als ik de kamer uit loop, is het aantal familieleden ongeveer verdubbeld en staat iedereen te dringen om naar binnen te gaan en het kind te bewonderen. En ik kan alleen maar denken: dát is nog eens een cultuurverschil waar ik als kaaskop nog heel veel van kan leren.