“Uh.. kan ik later even terugbellen? Ik sta op de!”
Plaats een reactie
Tijdens mijn coschap Kindergeneeskunde ben ik ingedeeld bij een medestudent (“medeco”) met wie ik het erg goed kan vinden. Aan het einde van een lange dag scheuren we een rondje in de speelgoedauto’s die in de inmiddels lege wachtkamers liggen en wandelen we samen naar de Albert Heijn op zoek naar een studentikoze maaltijd in de Bonus. We overnachten allebei op de piketkamers van het ziekenhuis en hebben voor het eerst in ons leven om en om dienst. Dit betekent dat we een telefoon hebben die altijd aan en bereikbaar moet zijn.
Op een dag bel ik naar mijn medeco op de diensttelefoon om te overleggen wie de nieuwe patiënt gaat zien die straks op de polikliniek zal komen. Het gaat om een jongen met een sinds vanmorgen afhangende mondhoek en ooglid aan de rechter kant. Doordat het ooglid ook afhangt, is het waarschijnlijk geen hersenbloeding of herseninfarct, maar een meer goedaardige aandoening genaamd Bellse Parese. Nadat ik hoor dat ze heeft opgenomen, steek ik meteen van wal. Lange tijd lijkt ze in stilte te luisteren, maar ongeveer halverwege mijn verhaal onderbreekt ze me: “Uh.. kan ik later even terugbellen? Ik sta op de!” Meer hoor ik niet, want de verbinding is verbroken. Hoewel dit geen volledige zin was, klonken de laatste woorden wat dringender dan de rest. Ik besluit om dan maar zelf de jongen te gaan zien.
Laat op die avond zitten we eindelijk samen ons stokbrood met pesto, avocado en mozzarella te eten (een primeurtje met 2 Bonusjes, waar we dus erg tevreden over zijn). “Wat was dat nou vandaag toen ik je belde trouwens?”, vraag ik. “Ja, ik had net een baby’tje vast met een verdenking op pylorushypertrofie...” Voor de duidelijkheid: dat is een aandoening bij baby’s waarbij de overgang tussen de maag en de dunne darm erg strak zit en de voeding hier dus moeilijk doorheen omlaag kan. “…en nu weet ik eindelijk wat projectielbraken is!” Ik proest het uit bij het voor me zien van de benarde situatie waarin zij moet hebben gestaan, met de telefoon in haar ene hand, de baby die haar onder spuugde in de andere, en het altijd priemende toeziende oog van de ouders vanuit de hoek van de kamer.
- Er zijn nog geen reacties
