Nieuws
Blog

Twee-en-een-heleboel

Plaats een reactie

We kennen allemaal de uitspraak ‘ik ben twee en ik zeg nee’. Nou, ik ben dus twee-en-een-heleboel en ik wou dat ik eens ‘nee’ kon zeggen! Kennelijk is dat een stuk makkelijker als je twee bent want voor mijn gevoel zeg ik de hele dag door ‘ja’. Misschien is het een vrouwending hoor, maar als de telefoon gaat en mij een vraag wordt gesteld over iets waar ik eigenlijk maar weinig zin in, tijd voor of kennis over heb, probeer ik er vaak tevergeefs op een subtiele manier omheen te draaien. Maar gewoon domweg ‘nee’ zeggen, dat komt simpelweg niet in mij op.

Waarom niet? Misschien uit angst voor wat anderen ervan vinden dat ik zomaar ‘nee’ zeg. Ik durf het eigenlijk gewoon niet. Het woord ‘nee’ is ook zo kort. Ik heb dan toch het gevoel dat er nog wat meer woorden bij moeten en voor je het weet zit je weer met een ‘ja’. Met als gevolg dat ik dus een hele dag door eigenlijk ‘ja’ tegen allerlei ongein loopt te roepen.

Waar ik het over heb? Nou bijvoorbeeld: laatst werd ik gebeld om een bepaalde aanvraag in het systeem te zetten voor een kweekje. Hier had ik nog nooit van gehoord en ik dacht eigenlijk ook dat de verpleging dit normaal deed, maar hé, ik zeg geen ‘nee’, dus daar ging ik. Stad en land afgebeld op zoek naar hoe dit dan moest, om er bij het zoveelste telefoontje achter te komen dat ik als arts assistent deze ‘rechten’ niet heb en het dus inderdaad alleen door verpleegkundigen gebeurd. Ach, al doende leert men. Het werkt uiteraard ook vicieus want hoe vaker je ‘ja’ zegt, hoe beter iedereen je op een gegeven moment weet te vinden. Je wordt een soort afvoerput van ‘kun jij dit nog even doen’-dingetjes.

En doordat ik eigenlijk nooit ‘nee’ zeg, altijd maar even die ene extra patiënt zie, ook nog naar die wond kijk, dat ene telefoontje ook aanneem en dus die lab-aanvraag er ook inzet, kom ik ook slecht aan bepaalde primaire levensbehoeftes toe. Lees: eten. En koffie! Er zijn mensen die – terwijl de afdeling op ontploffing ligt – gewoon zorgeloos even een kopje koffie doen. En eigenlijk is dat ook wel – deels – terecht want hoe zorg je fatsoenlijk voor een ander als je zelf als een spook rondloopt? Zo vind ik mijzelf geregeld terug om half drie ’s middags met een verwilderd kapsel, nog niet naar de wc geweest, uitgedroogd, nog helemaal niet geluncht en compleet chagrijnig tegen iedereen die me ook maar dúrft aan te spreken. Ook niet handig. Mijn leerpunt is dan dus ook: ik ben twee-en-een-heleboel en ik zeg óók ‘nee’. Behalve als er taart in de koffiekamer ligt natuurlijk, dan zeg ik ‘ja’.

lees ook
  • Loes

    Loes is anios Spoedeisende hulp. Ze heeft hiervoor een halfjaar op de gynaecologie gewerkt maar heeft haar droom gewijzigd en hoopt nu spoedarts te kunnen worden. Samen met haar vriendin Tess schreef zij het boek Poezenpraat. Lees het interview met hen daarover: Ludieke verhalen over seks en vagina's.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.