Toverstaf

Jullie kunnen mij toch niet beter maken, of hebben jullie hier allemaal een toverstafje?’, klinkt het in de spreekkamer. Sinds een week ben ik begonnen aan mijn laatste coschap bij de psychiatrie.

Deze zin uit de mond van een patiënt is een veelgehoorde uitspraak waaruit zowel wanhoop blijkt als een bepaald beeld dat mensen van de psychiatrie hebben. ‘Doe je je laatste coschap bij de psychiatrie? Pas je wel op? Het is toch frustrerend dat je dezelfde patiënten continu ziet gaan en weer terugkomen? Wat kun je nou écht bereiken met mensen die al jaren bij de ggz lopen?’ Zomaar enkele kreten die in het dagelijks leven voorbijkomen. En laat ik niet schijnheilig doen, zelf had ik voordat ik coschappen bij de psychiatrie deed er eveneens een beeld van dat bij nader inzien ver van de realiteit ligt. 

Het begint allemaal bij een open blik. Zou het niet zo kunnen zijn dat iemand die in de geestelijke gezondheidszorg belandt gedurende het leven – soms al zeer vroeg – minder geluk heeft gehad dan anderen? Zou het kunnen zijn dat deze persoon, als jij en ik, meer of hevigere obstakels op zijn weg heeft (gehad)? 

Het is inderdaad zo dat in de ggz veel mensen niet ‘beter’ worden gemaakt (sommige mensen ook wel!). Maar is een behandeltraject alleen geslaagd als iemand nooit meer een terugval heeft? 

Misschien moeten we ‘beter’ worden wat letterlijker nemen: laten we gaan voor een leven dat de patiënt als beter ervaart, waarin er weer hoop is en terugval oké is maar hopelijk tijdig wordt gesignaleerd.

In de tussentijd zal ik op zoek gaan naar een toverstaf.