Tótem

Tótem, nu in de bioscoop. De trailer vindt u onderaan dit artikel.

Het is de dag waarop de hele familie zich opmaakt voor het feest voor Tona – echtgenoot, broer, zoon, vader. Zijn temperamentvolle zussen willen hem een onvergetelijke verjaardag bezorgen. Maar het zal een bitterzoet feest zijn: Tona heeft kanker en dit feest is tevens een afscheid.

De Mexicaanse regisseur Lila Avilés volgt in Tótem een groot aantal personages, vooral vanuit het oogpunt van Tona’s 7-jarige dochter Sol. Tona zelf houdt zich gedurende een groot deel van de film schuil – niet in staat om uit bed te komen, maar ook vanwege incontinentie en schaamte. Hetgeen bij Sol de vraag oproept of haar vader nog wel van haar houdt. Een speciale, in zekere zin ook troostende rol is weggelegd voor Cruz, de verpleegkundige die Tona bijstaat. En dan is er nog Sols norse, nogal zwijgzame grootvader, mogelijk zelf een ex-kankerpatiënt: hij gebruikt een elektrolarynx om te kunnen spreken.

Avilés ensceneert zeer naturel en dicht op de huid, alsof het een documentaire betreft. Hij ‘registreert’ gekissebis, irritaties, gelach, (onderhuidse) spanning en verdriet. Waarom weigert Tona chemotherapie? Moet hij niet meer morfine krijgen? Dat soort vragen komt voorbij. Maar het is allemaal terloops. Toch voel je dat het feest voor Sol een cesuur in haar nog jonge leven zal zijn. De film eindigt stil, en tegelijkertijd zijn die slotbeelden een hamerslag.