Nieuws
Victor Middelkoop
2 minuten leestijd
Column

Surinaamse gynaecologica

Plaats een reactie

Liggend in mijn hangmat dwalen mijn gedachten af naar alle rariteiten die ik de afgelopen weken tijdens mijn coschap gynaecologie in Suriname heb meegemaakt. Ik probeer me te bedenken wat me nou het meest heeft verbaasd. Zou het de intra-uterien overleden foetus zijn die in een plastic Curverbakje wordt gestopt en een dag lang naast de afwas in het bijkeukentje blijft staan? Of de zusters die elke ochtend het eerste halfuur uittrekken om op de gang de Here toe te zingen?

Misschien toch de vader die de placenta van zijn pasgeboren zoon mee naar huis wil nemen om aan zijn hond te kunnen voeren. Het verplicht tentoonstellen van een verwijderde baarmoeder in een oude Nescafé-pot, aan het bed van de rechtmatige eigenaar. Of is het misschien het ‘spookbed’ waarop drie achtereenvolgende patiënten ’s nachts een geestverschijning beleven, waarna de dominee in consult wordt gevraagd en het bed weer geestvrij kan worden verklaard.

De bromvlieg die tijdens een hysterosalpingogram nonchalant op de knie van de patiënte neerdaalt. De eenpersoonskamer waar vanwege infectiegevaar niemand in mag, maar waar wel gewoon de ramen openstaan. Wellicht is het de cervixkweek die je na een kwartier zorgvuldig stuntelen in de privégebieden van je patiënte opeens kwijt bent, om hem vervolgens terug te vinden naast het andere weggegooide materieel in de prullenbak. Of de zusters die in het zonnetje de haren van hun patiënten aan het vlechten zijn.

De operatieassistente die een boer laat terwijl ze de ok komt oplopen. Of haar collega die bezig is de zojuist genuttigde lunch met een tandenstoker uit haar kiezen te pulken. Het zou ook de zaalarts kunnen zijn die tijdens een speculumonderzoek moeiteloos haar Blackberry opneemt (met Kanye West-ringtone). De zuster die je, terwijl je je ok-kleding aantrekt, geld probeert af te troggelen voor het Leger des Heils. Of toch de straal met Chlamydia besmet bloed die zonder dat je een spatbril op hebt rakelings langs je oog schiet.

Het vier weken lang voorschrijven van medicijnen die met de grootst mogelijke moeite nog niet in het Farmacotherapeutisch Kompas te vinden zijn. De bijna totale afschaffing van de DD. De groene ok-doeken die met een handwasje steriel worden gemaakt. De druppel zweet die vanaf je voorhoofd pijnlijk langzaam op het rompje van een pasgeborene valt tijdens een postpartumcontrole. De walging in de blik van diens moeder.

Maar nee, ondanks al deze bizarre Surinaamse gynaecologica, concludeer ik dat ik me momenteel toch nog steeds het meest verbaas over het laatste nieuws: de doorvoering van de langstudeerboete. Dat ik in mijn laatste jaar als eindbeloning nog even 3000 euro extra mag aftikken voor mijn studie. Het veranderen van de regels tijdens het spelen van het spel. Onvoorstelbaar. Laat ik maar niet te veel aan deze hangmat wennen.

Victor Middelkoop,
vijfdejaarsstudent geneeskunde LUMC

Meer colums en blogs


beeld: David Boudestein
beeld: David Boudestein
gynaecologie Suriname
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.