Succes daarmee

Tring triiiiiing. ‘Goedemorgen, coassistent van de chirurgie.’ ‘Ja goedemorgen. Zou jij een infuusje kunnen prikken op afdeling 4D?’ ‘Natuurlijk wil ik dat.’ ‘Mooi! De patiënt heeft alleen twee armen en een been in het gips. Succes!’ Piep piep piep…

Met kloppend hart loop ik naar de afdeling. Al wandelend oefen ik nog even snel met de stuwband in de lucht. Mijn succesvolle-infusen-teller staat helaas nog op 0. Daar wilde ik vandaag verandering in gaan brengen, maar deze uitdaging gaat wellicht mijn pet te boven. Mijn succesvolle-infusen-in-voet-teller staat namelijk nog op -1.

Maar goed, confidence is key. Als ik de afdeling nader, doe ik m’n paardenstaart netjes, ga ik wat rechter op lopen en zeg ik nonchalant gedag tegen alle passerende verpleegkundigen. Met een brede glimlach leun ik tegen de balie. ‘Hoi! Ik kom even een infuusje prikken.’ De secretaresse opent de deur van het materiaalhok. ‘Je redt het verder wel toch?’ ‘Ja! Komt helemaal goed’, antwoord ik opgewekt. Ik huil van binnen.

Met drie infuussetjes – dit kon nog weleens een pijnlijke operatie worden – ga ik naar de patiënt. ‘Dag meneer! Ik kom even een infuusje bij u prikken.’ ‘Nou, succes daarmee’, antwoordt de man. ‘Dat wordt m’n been dan neem ik aan? Met wat voor een naald ga je prikken?’ O help. Heb ik weer. Mijn eerste solo-infuusdienst en ik krijg om 8 uur ’s ochtends natuurlijk de patiënt met maar één functionerend ledemaat en met meer infuuskennis dan ikzelf.

Hij trekt z’n rechterbeen onder de deken vandaan. ‘Dit kun je wel hoor. Hier kan zelfs een stofzuigerslang in.’ Daar verschijnen de mooiste vaten die ik ooit in m’n leven heb gezien. Gigantische blauwe slangen die losjes op z’n voet lijken te liggen. Het is bijna meer vene dan voet. Mijn stresslevel daalt weer enigszins. Dit is haalbaar.

Voor de vorm doe ik een stuwband om de enkel/vene en ontsmet de boel met een watje. Vlak voordat ik de naald erin wil schuiven, haper ik toch even. Dit mag nu niet mislukken. ‘Daar komt de prik, meneer.’ Ik schuif de naald in de blauwe tuinslang en ik zie bloed verschijnen in het doorzichtige compartiment. Ik slaak bijna een kreetje van blijdschap, maar weet ’m nog net binnen te houden.

Alsof ik het dagelijks doe, maak ik de stuwband los, sluit ik de rest van het infuus aan en plak ik de pleister. ‘Dat was het alweer meneer. Fijne dag nog!’ Met opgeheven hoofd loop ik de kamer uit. Zodra ik de deur door ben, ontsnapt er een gigantische zucht van verlichting. Nu is het tijd om cool te gaan doen in de chirurgie-app.