Steven Kushner: ‘Doe dát waarvoor je graag je bed uitkomt’

De jongste hoogleraar in de geneeskunde

De 33-jarige Amerikaanse hoogleraar psychiatrie prof. dr. Steven Kushner is de jongste hoogleraar in de geneeskunde. Sinds april geeft hij leiding aan een nieuwe onderzoeksproject van het
Erasmus MC.

Steven Kushner is met 33 jaar de jongste hoogleraar in de geneeskunde in Nederland. Zijn studie, zijn promotieonderzoek en de opleiding tot specialist heeft hij in de Verenigde Staten gedaan. De opleiding tot basisarts zit in Amerika anders in elkaar dan in Nederland. ‘Na de high school kun je naar de universiteit voor een brede basisstudie van vier jaar. Vervolgens kun je naar een medical school, wat ook weer vier jaar duurt. Dan ben je basisarts.’

Kushner deed in Pennsylvania als basisstudie neuro science. ‘Vervolgens heb ik in California het medical scientist training program gevolgd. Het programma is bedoeld om de wereld van het fundamenteel wetenschappelijk onderzoek te verbinden met de kliniek. Ik ben daar erg enthousiast over.’ Tijdens zijn promotieonderzoek werkte hij met transgene muizen, om de werking van het brein te bestuderen. ‘Door de mechanismen die ten grondslag liggen aan ziekten te onderzoeken bij muizen, hoopten we een behandeling voor de mens te vinden. Voor mij was dit het perfecte voorbeeld van translationeel onderzoek. In Columbia heb ik vervolgens mijn opleiding tot psychiater gevolgd. Daarna heb ik nog even in Toronto gezeten.’

‘Bekijk de wereld eens vanuit een ander perspectief’

Welke verschillen zijn er tussen de opleiding en het zorgsysteem in de VS en Nederland?

‘Hoewel de opleiding tot basisarts langer duurt en anders van structuur is, zijn er inhoudelijk veel overeenkomsten. De opleiding in de VS is overigens extreem duur. Een gemiddelde student heeft na zijn studie een schuld van 300.000 dollar.

In Nederland is het zorgsysteem veel beter georganiseerd: in Amerika is de zorg duurder, bovendien zijn minder mensen verzekerd. Bij de ontwikkeling van een ander systeem kijkt Amerika dan ook naar Nederland.’

U bent de jongste hoogleraar in Nederland.

‘Als ik college geef, ben ik graag interactief met de groep bezig en moedig ik studenten aan om vragen te stellen. Tijdens mijn eerste college vroeg een studente meteen na de introductie: “Hoe oud bent u?” Ik was benieuwd hoeveel mensen zich hetzelfde afvroegen en bijna iedereen stak zijn hand op. Dat leverde een leuke kennismaking op.’

Waarom heeft u hier gesolliciteerd?

‘Tijdens mijn promotieonderzoek ontmoette ik voor het eerst wetenschappers van het Erasmus MC, het beste klinisch onderzoeksinstituut van Europa. In mei 2007 gaf ik hier een interview en een lezing over mijn onderzoek en onderzoeksvisie. Het centrum verricht uitstekend fundamenteel en klinisch onderzoek. Ik wilde deze twee werelden met elkaar verbinden en dat was ook wat Erasmus zocht in een professor.’

Hoe ziet uw werk als hoogleraar eruit?

‘De laatste twee maanden lag mijn focus bij het van de grond krijgen van het researchproject. Op een standaarddag loop ik heen en weer tussen lab en ziekenhuis en sla zo letterlijk en figuurlijk een brug tussen twee werelden. Ik begeleid experimenten in het lab, analyseer data en bespreek onderzoeksresultaten. Niemand heeft expertise op alle onderzoeksgebieden; daarom is kennis samenbrengen een belangrijk onderdeel van de wetenschap. Dat maakt het werk ook zo leuk. En intellectueel is wetenschap ook erg leuk. Het is ongelooflijk hoe de natuur de mens heeft ontworpen.

Tegelijkertijd geef ik les aan studenten die een master in neuro science volgen. En ook patiëntenzorg is onderdeel van mijn werk. Daarvoor ben ik nu bezig met het leren van Nederlands: in geen vakgebied is taal zo belangrijk als in de psychiatrie.’

Wist u altijd al dat u hoogleraar wilde worden?

‘Het is een eer om professor te zijn. Het was voor mij geen doel op zich. Mijn doel was goed wetenschappelijk onderzoek doen om patiënten beter te kunnen helpen. Tijdens mijn studie hielden vooral de wetenschappelijk vraagstukken me bezig. Daar steek je zo veel tijd en energie in, dat dat nog het enige is waar je aan denkt, ook in je vrije tijd: de wetenschap wordt je wereld.

Ik nam de studie altijd heel serieus. Ik zag het niet alleen als een verantwoordelijkheid, maar ook als een unieke kans om datgene te doen waar mijn interesse lag. En ik stelde veel vragen: ik was niet bang om aan te geven dat ik dingen niet wist. Maar buiten dat had ik ook echt plezier in wat ik deed.’

Wat is uw ambitie voor de komende vijf jaar?

‘In de komende vijf jaar hoop ik een onderzoeksproject van wereldklasse op te zetten, waarmee we de kloof tussen de exacte en klinische wetenschap overbruggen. Ik zie hier een mooie toekomst want zowel het Erasmus MC als Rotterdam ontwikkelt zich.’

Wat zou u zeggen tegen studenten die professor willen worden?

‘Doe dát waarvoor je graag je bed uitkomt. In het medische domein kan dat het zien van patiënten zijn, het doen van onderzoek of het geven van onderwijs. Als je iets doet wat je leuk vindt en waar je goed in bent, komt het succes vanzelf.

Verder moedig ik iedereen aan om af en toe naar een onbekende plek te gaan en nieuwe ervaringen op te doen. Bekijk de wereld vanuit een ander perspectief en doe er je voordeel mee, als mens én als professional.’ 

Professor?

Professor is de aanspreektitel voor hoogleraar. Een hoogleraar doceert, geeft leiding aan een afdeling van een universiteit of ziekenhuis en besteedt tijd aan patiëntenzorg.

Er zijn verschillende soorten hoogleraren. Een gewoon hoogleraar heeft het hoogleraarschap als hoofdberoep; zijn leerstoel wordt betaald door de universiteit. Een bijzonder hoogleraar bekleedt het hoogleraarschap als nevenfunctie; zijn leerstoel wordt gefinancierd door een stichting of instelling buiten de universiteit. Een adjunct-hoogleraar volgt een speciaal traject en mag pas na afronden daarvan de titel professor voeren.

PDF van dit artikel